ฉันมีแฟนค่ะ เขาเป็นคนที่ดีมากๆเลยคนนึ่ง ชีวิตฉันโชคดีที่ดีเจอผู้ชายแบบเขา..แต่เหมือนกับว่ามีฉันที่รู้สึกมากไปอยู่คนเดียวคงเป็นเพราะฉันเป็นคนเลือกเขาเลือกที่จะขอบเขา เลือกที่จะจีบเขา จนเขายอมมาเป็นเป็นแฟนกับฉัน เอาจริงๆเขาเป็นผู้ชายที่ดีคนนึ่งเลย ยอมรำบากเพื่อฉันไม่เคยโมโห ไม่เคยโกรธฉันแม้แต่ครั้งเดียว เพราะเขาเป็นอารมณ์ดี แล้วฉันก็เป็นแฟนคนแรกของเขา(ไม่น่าเชื่อใช่ไหมละคะ ทั้งๆที่เขาเป็นนักดนตรี มันมีทางที่จะได้เจอสาวๆเยอะแยะ แล้วยิ่งพ่อเขาเป็นเจ้าของมันจะไม่มีสาวมาจีบมายุ่งเชียวรึ) คนอื่นอาจจะไม่เชื่อแต่ฉันเชื่อ เพราะเขาไม่เหมือนใครจริงๆ แปลกประหลาด...ตอนฉันจีบฉันคิดว่าจะแบบเป็นพวกฟันแล้วทิ้ง แต่ความเป็นจริงคือไม่เลย ‼️‼️
แต่เพราะบางสิ่งบางอย่างทำให้ฉันคิดว่าฉันควรเลิกกับเขาค่ะ เพราะเสียงคนรอบข้างเช่นอาจารย์ที่เคยเรียน เขาบอกกับแฟนฉันว่า ไม่เหมาะกัน เพราะฉันเป็นคนเสียงดัง ขี้เกียจเรียน(แต่ทำงานส่งตลอด) เข้าเรียนตลอด ในสมัยเรียน แต่เขาเป็นคนขยัน ถึงจะไม่เก่งแต่ขยันเป็นทั้งนักดนตรีในโรงเรียนทั้งๆที่ต้องซ้อมดนตรีตลอดแต่นางตามงานทัน และอารมณ์ดี ช่วยเหลือผู้อื่นตลอด  แต่ฉันเก็บไว้ความรู้สึกนี้ปล่อยอาจารย์เขาพูดไปเถอะ  แต่ว่ามันก็มีเรื่องให้รู้ท้อแท้ คือเขาเป็นไรไม่เคยบอกฉันเลย แม้กระทั่งตัวเองเครียด หรือรู้สึกไม่ดีเขาไม่เคยมาปรึกษาฉันเลย ต้องให้ฉันรู้เอง แล้วบางทีเราทะเลาะกันก็จะมัแค่ฉันคนเดียวที่อยากเคลียร์ส่วนเขานอนหลับ อ้างว่าค่อยคุยพรุ่งนี้ เพราะยิ่งคุยยิ่งแย่พอเช้ามาก็ทำเหมือนไม่ทีไรเกิดขึ้น .... แหย่ฉันตลอดเวลา ฉันยอมรับว่านางไม่เคยมีเรื่องนอกใจเลย แต่บางทีนางก็เหมือนไม่หึงหวงฉัน เหมือนกับว่าแล้วเเต่เลย แล้วนางพยายามเหมือนกับอยากฉันมีความสุขตชอดเวลาทั้งที่ตัวเขาเองก็ไม่ได้มีความสุข เหมือนไม่ใช่ตัวเขาเอง

ฉันรู้ว่าฉันไม่ดีเอง ฉันสงสารเขา ฉันปล่อยเขาไปถูกแล้วใช่ไหมฉันรักเขาแต่อยากให้เขาเจอคนที่ดีกว่าฉัน เจอคนที่อ่อนหวานอารมณ์ดี ขยันทำงานเหมือนกับเขา
มันอาจจะดูโง่มากกับความคิดนี้ แต่บางทีมันน้อยใจที่ฉันเป็นแบบนี้ เขาไม่ควรมาทนอยู่กับฉัน ถึงจะวางอนาคตกันไว้แล้วก็เถอะ  แต่ฉันไม่อยากทำให้เขาอึดอัดไปมากกว่านี้
ฉันยอมเสียใจเพื่อให้เขาไปเจอคนที่ดี

อย่าด่าฉันเลย ฉันก็มีความรู้สึก
แค่ความคิดคนเรามันต่างกัน  
ฉันแค่อยากมีใครสักคนรับฟังฉัน ....