สวัสดีค่ะ ขอแทนตัวเองว่าหนูนะคะ หนูไม่รู้ว่าหนูเป็นโรคซึมเศร้าไหม หลังอ่านเสร็จอย่าว่าเลยนะค่ะ หนูอยากระบายมากแล้วก็อยากปรึกษาค่ะ คือหนูเบื่อเกลียดตัวเองอยากตาย ตายแบบไม่รู้สึกตัวอะ คือไม่อยากเจ็บหนูไม่ได้อยากทำร้ายตัวเอง ตอนนั้นทำไปเพราะโกรธ ตอนนี้หนูอายุ15ปีหน้าตาธรรมดาๆแล้วก็อวบเดือนหน้าจะ16ละ ไม่ชอบทำกิจกรรมอะไรเลย เมื่อก่อนเคยชอบแต่ไม่แล้ว ไม่รู้เป็นเพราะอะไร อีกอย่างงหนูเป็นคนที่ไม่มีความมั่นใจเลย มองทุกคนในแง่ลบ ถ้าจะพูดจริงๆก็คือหนูไม่ชอบใครสักคนเลยค่ะ หนูไม่เคยมีแฟน หนูรักตัวเองมาก หนูจะเล่าชีวิตของหนูให้ฟังค่ะ มันเป็นชีวิตที่โครต เลยอะสำหรับหนู ตัวหนูเองก็แย่ไม่ได้เรื่องพอๆกัน ตอนนี้หนูอยู่ที่เมกากับแม่แล้วก็สามีใหม่แม่ ก่อนหนู12ปี หนูใช้ชีวิตอยู่กับป๋าที่เมืองไทยค่ะ แม่เคยกลับมาเยี่ยมหลังจากไปเมกา6ปีหรือ8ปีก็ไม่รู้ (แม่ไปตั้งแต่หนูอายุ 2 ขวบ) ตอนนั้นป๋ากับแม่ไม่ได้เลิกกันนะคะ แม่หนูตอนนั้นคือแต่งงานกับสามีอีกคน (ไม่ใช่สามีใหม่คนปัจจุบันนะคะ ตอนนั้นแม่ก็บอกว่าแต่ง แต่ก็บอกว่านอนแยกกัน แม่บอกว่าจำต้องแต่งเพื่อgreen cardค่ะ แต่ความจริงก็คือไม่ได้นอนแยก) แม่ก็คุยกับป๋าบอกว่าจะพาหนูไปอยู่ด้วย ดัดนิสัย (หนูเป็นคนเอาแต่ใจ คือตอนอยู่กับป๋า ป๋าตามใจตลอด) ป๋าก็เห็นด้วยเพราะอยากให้หนูมีอนาคตที่ดี หนูก็เออออเพราะตอนนั้นก็ยังเด็ก หนูไปเมกาตอนหนูจบป.4 แม่เค้าทำงาน (ตอนที่หนูไปหนูเพิ่งรู้ว่าแม่ไม่ได้นอนแยกอย่างที่แม่บอกป๋าค่ะ แต่แม่ก็บอกว่าไม่เคยมีอะไรกัน) หนูเคยถามแม่นะคะว่าเคยมีอะไรกับเขาไหมจริงๆไหม หนูจำคำตอบของแม่ได้ดีค่ะ แม่บอกว่า ไม่ แล้วก็พูดว่าถ้ามีแล้วจะทำไมอะ คือหนูไม่รู้หรอกว่าเขามีอะไรกันจริงๆหรือไม่มี แต่ตอนนั้นหนูโครตเสียใจ น้อยใจมาก แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรนะหนูหนูก็แค่เงียบๆ คือแม่มีป๋า ไม่ว่ายังไงก็ไม่ถูกอะ (แม่หนูเป็นคนหัวสูงค่ะ แม่ไม่อยากลำบากเพราะเคยลำบากมาก่อน ปากบอกว่าทำเพื่อลูก แต่จริงๆส่วนใหญ่ก็คงทำเพื่อตัวเอง เขาอยู่กับป๋าแล้วเขาบอกว่าป๋าเอาแต่เอาเงินไปเล่นหุ้น แม่เครียด แม่ก็เลยจำใจต้องมาทำงานที่เมกาเพื่อลูกตอนแรกแม่จ้างแต่งกับอีกคนแล้วถูกทางการจำได้ เลยมาแต่งกับคนที่หนูบอกว่าไม่ได้นอนแยกอะ คือแต่งจริงๆเลย) ตอนนั้นหนูอยู่เมกามา3ปีค่ะ แล้วก็กลับไทย (หนูดื้อมากกก แม่บอกว่าในเมื่อดัดนิสัยไม่ได้ก็ต้องกลับ ตั้งแต่หนูมาอยู่กับแม่หนูก็เริ่มอยู่ในโลกของตัวเองมากขึ้นค่ะ ขึ้นรถฟังเพลงใช้หูฟัง ไม่คุย พอแม่คุยหนูไม่ได้ยินก็โยนของใส่มาด้านหลัง ตอนนั้นแม่ทำงานทุกวัน กลับมาเราก็ทะเลาะกันบ่อยมาก >หนูเป็นคนที่ขี้เกียจอะแล้วก็ทำไรไม่เป็น แม่ก็ตี โยนของใส่ พูดคำหยาบ แบบ สัตว์ อี  อะไรแบบนี้ ขึ้นกูขึ้น บอกว่าไม่น่าพามาเลยอะไรแบบนี้ หนูอยากฆ่าตัวตายหลายครั้งแต่ก็ไม่กล้าพอ หนูเคยทำร้ายตัวเองด้วยการข่วนที่ร่างกาย ที่มือที่แขนอะ มันเป็นแผลขึ้นมา คงเพราะอยากสนใจจากแม่มั่ง ตอนนั้นแม่เห็นแม่ถามว่าหนูเป็นโรคจิตหรอแล้วก็ทำท่าจะบอกสามีคนนั้นด้วย เหมือนประจานเล่าอะ< หนูรับไม่ได้ค่ะที่แม่มีสามีใหม่ รวมถึงหลอกป๋าด้วยแต่หนูก็ไม่ได้บอกป๋าเพราะไม่อยากให้ป๋าเสียใจ ป๋ารักแม่มากค่ะ พวกเขาคุยกันทุกวัน จนกระทั่งวันหนึ่งป๋ามาที่เมกา มาอยู่กับญาติฝั่งป๋า หนูไปหาป๋า แม่ไม่ได้ไปแค่ไปส่งเพราะต้องทำงาน หลังจากที่ป๋ากลับไป แม่กับป๋าก็ไม่ค่อยได้คุยกัน แม่ชอบคุยกับพวกญาติๆของแม่ คือชอบเล่าเรื่องของหนูแล้วเรื่องครอบครัวตัวเองให้ไอ้พวกป้าพวกเนี่ยฟัง (หนูไม่ชอบแม่เลยเพราะชอบเล่าเรื่องของหนูให้ทุกคนที่แม่รู้จักฟังอะ แล้วไอ้พวกเนี่ยก็จะมาสอนหนูอย่างนู่นอย่างนี้ คือแบบญาติก็ไม่ใช่ พ่อแม่ก็ไม่ใช่) พวกพี่น้องของแม่พวกเนี่ยก็ชอบพูดให้คนอื่นมองกันไม่ดี แม่โทษหนูว่าหนูไปบอกอะไรให้ป๋าฟัง หนูก็บอกว่าหนูไม่ได้พูดอะไรเลย ที่ป๋าไม่คุยแม่ก็น่าจะรู้ดีอยู่แล้วนิ ป๋าไม่ได้โง่ แม่ก็ไม่ได้พูดอะไร แต่หนูก็รู้ว่าแม่ไม่เชื่อในสิ่งที่หนูพูด แม่ยังงี้แหละ หนูพูดอะไรก็ไม่เชื่อ แต่พอคนอื่นพอปุ๊ปเชื่อเลย) (มีอยู่ครั้งหนึ่งหนูโครตรำคาญญาติคนหนึ่งของแม่เลยอะคือแบบเอาแต่ขึ้นเสียงแหกปาก ตอนไปเที่ยวด้วยกันก็ไม่นุก อะไรๆก็แม่ก่อน มาว่าป๋าของหนูหนูก็เลยว่าเขากลับแล้วเขาก็ไม่คุยกับหนูอีกเลย ไม่พอก็มาคุยกับแม่แล้วก็มาดูถูกหนูว่าหนูยังไงก็ไปไม่รอดหรอก คิดไปคิดมาก็อาจจะจริง) แม่บอกว่าแม่ให้หนูกลับไทยมาเรียนที่รรประจำเพื่อดัดนิสัย หนูให้แม่สัญญาว่าถ้าหนูเรียนไม่ได้แม่ต้องพากลับ หนูย้ายเข้ามากลางเทอมม.3 หนูเข้ากับเพื่อนไม่ได้เลยสักคน หนูกลายเป็นเด็กมีปัญหา หนูร้องไห้ อยากกับบ้านตลอด หนูโทรไปหาแม่ว่าจะกลับเมกา แม่ก็บอกเรียนๆไป แม่ผิดคำสํญญา หนูเรียนที่นั่นอยู่หนึ่งเทอม หนูไม่เคยมีความสุขเลย หนูทำอะไรคนเดียวตลอด (คือตั้งแต่ที่หนูไปเมกา หนูไม่มีเพื่อนเลยสักคนแบบที่สนิทอะ หนูเป็นคนที่เงียบแล้วก็ขี้อายมากตอนอยู่รร ตอนแรกหนูเป็นคนไม่ค่อยมีความมั่นใจ แต่พออยู่ไปนานๆ ก็เลยขาดความมั่นใจไปหมดเลย หนูอยู่เมกาคือเรียนอย่างเดียวกิจกรรมอะไรก็ไม่ได้ทำ ตอนอยู่ไทยป๋ามักจะพาไปทำนู่นทำนี่ หนูเข้ากับเพื่อนๆได้แล้วก็มีเพื่อนเยอะแยะ) ตอนเปิดเทอม2หนูไม่ไปรรเลย เพราะถ้าไป หนูรู้หนูต้องร้องไห้ หนูนั่งsearchหา รรต่างๆแล้วก็เจอรรที่รับกลางคั่น หนูก็ไป พอหนูเรียนจบม.3 หนูคุยกับแม่ว่าจะกลับเมกา แม่ก็ไม่ให้กลับแล้ว ไอ้พวกญาติๆฝั่งก็เอาแต่กรอกหูแม่บอกว่าไม่ต้องให้มันกลับ ถ้ามันกลับไปอยู่ด้วย เดี๋ยวเธอก็จะเครียดเปล่าๆ หนูร้องไห้ทุกครั้งที่คุยกับแม่ หนูโกรธแม่มาก ถ้าทำอย่างที่สัญญาไม่ได้แล้วจะพูดทำไมอะ ถ้าดัดนิสัยหนูไม่ได้ก็เลยจะทิ้งกันแบบนี้นะหรอ ป๋าหนูอะถึงแม้จะไม่ได้ทำงานแล้วแต่ป๋าก็บอกหนูว่าเขาพร้อมที่จะดูแลหนูเสมอ ป๋าไม่ว่าจะโกรธขนาดไหนป๋าก็ไม่เคยพูดคำที่ทำให้เสียใจอะ (หลังจากที่หนูไปเมกา ป๋าเลิกทำงานเพราะร่างกาย ป๋าไปอยู่บ้านกับพี่ของป๋าเพราะเขาชวนไปอยู่ด้วย บ้านที่เคยอยู่เป็นบ้านของญาติของแม่ คือตอนที่แม่แต่งงานกับป๋าอะ ไม่ได้จดทะเบียน แล้วแม่เห็นว่าบ้านก็มีแล้วก็เลยไม่ได้ไปที่อื่น) หนูรักป๋ามากแต่รู้สึกว่าหนูรักตัวเองมากกว่า ตอนนี้ป๋าไม่มีงานทำ อาศัยเงินจากหุ้น ทางฝั่งพี่สาวคือมีฐานะ แต่ถ้าหนูกับป๋าอะหนูก็ต้องอยู่บ้านกับพวกเขา ไม่ใช่พวกเขาไม่ดีแต่การมองโลกในแง่ลบของหนูทำให้หนูไม่มีความสุขอะ หนูกลัวเสมอว่าพวกเขาจะต้องคิดว่าหนูทำอะไรไม่เป็นอย่างงั้นอย่างงี้ หนูไม่อยากอยู่บ้านที่ไม่ใช่ของเรา หนูไม่อยากต้องมานั่งประหยัดแล้วเห็นคนอื่นๆพ่อแม่ตามใจให้เงินไปใช้ได้อย่างสบาย หนูเลยไปคุยกับแม่เรื่องกลับเมกาแล้วแม่ก็เป็นคนที่เอาแน่เอานอนอะไรไม่ได้ ตอนแรกก็ไม่บอกจะไม่พากลับแล้วต่อมาก็บอกว่าอาจจะแล้วอีกสักพักพอมีคนกรอกเข้าหูหรือหนูหาเรื่องหน่อยก็บอกไม่เอาแล้ว หนูก็เลยบอกไปว่าถ้าแม่ไม่รับกลับ หนูก็จะอยู่บ้านไม่สอบเข้าที่ไหน แต่จริงๆหนูก็ไปสอบเข้าที่รรดังที่หนึ่ง ซึ่งก็ดันสอบติดด้วย แต่เรียนได้ไม่ถึงเทอมหนูก็ตัดสินใจมาเมกาเพราะตอนนั้นแม่ก็บอกว่าจะพากลับถ้าจะมา ตอนนั้นพวกป้าพวกนั้นก็บอกว่าจะไปเมกาทำไมที่รรนั้นก็ดีแล้ว บอกว่าเนี่ยเดี๋ยวป้าจะคุยกับรรให้นะว่าเอาหนูกลับเข้าไปที่เก่า หนูก็คิดว่าใหญ่มาจากไหนวะ? ลาออกแล้วบอกว่าจะให้กลับไปที่เก่า แม่เนี่ยก็เออออตามกันไป อยากจะด่าว่าโง่นะแต่ก็แค่คิดอยู่ในใจ ก็เป็นผู้ใหญ่นิทำอะไรก็ถูก การกลับมาครั้งนี้ย่อมรับว่าแม่เปลี่ยนไปมาก หนูก็เปลี่ยนไปเหมือนกัน แม่ไม่ค่อยได้ทำงานเพราะอยู่กับสามีคนปัจจุบันมีเงินเดือนเยอะ ก็เลยสบายขึ้นหน่อย แม่เอาใจสามีคนนี้มาก อะไรๆก็เขาก่อนเสมอ ดูแลอย่างดี ทำทุกอย่างให้เพราะเขาให้เงินเดือนแม่ใช้ ขนาดเค้าเป็นอะไรนิดอะไรหน่อย ก็แทบจะประเคนแทบเท้าให้ละ ตัวติดกันยั่งกะตังเม หนูเคยทะเลาะกับแม่เรื่องนี้แม่ก็บอกต้องทำอย่างงั้นแหละเพราะเขาให้ที่อยู่กับเรา หรือถ้าทะเลาะแม่ก็ชอบว่าถ้าอยู่กับแม่ไม่ได้หรือเกลียดแม่ก็กลับไป มีอยู่ครั้งหนึ่งหนูต้องอยู่บ้านคนเดียว คือถึงแม้นิสัยหนูจะดีขึ้นแต่หนูก็ทำอะไรไม่เป็นอะ แม่กับสามีใหม่จะไปต่างรัฐ คือจริงๆแม่ไม่จำเป็นต้องไปอะ แต่เขาอยากให้แม่ไป แล้วแม่ก็ตามเขาไปอะ แล้วหนูแบบแล้วหนูอะ? ทำไมต้องทำให้เป็นเรื่องยากอะ? ใครจะไปส่งหนูที่รรอะ? แม่ก็บอกจะให้คนรู้จักไปส่ง หนูไม่อยากไปเพราะต้องเรียน หนูไม่อยากอยู่บ้านคนเดียว หนูอยากให้แม่เข้าใจหนูบ้างอะ ผลสุดท้ายหนูก็ไปด้วย หยุดเรียนวันหนึ่ง ทุกคนก็คิดว่าหนูอายุ15แล้วแต่ยังเป็นลูกแงใช่มะ? ก็หนูอยากให้แม่สนใจหนูมากกว่าเขาอะ ตั้งแต่หนูมาเมกา หนูพูดได้เลยว่าหนูแทบความสุขเลยอะ หนูไปรร หนูก็ต้องทำเป็นว่าตัวเองอะนิสัยดี friendly เรียนดี ทุกคนย่อมรับเพราะหนูไม่มั่นใจไง แต่พอกลับบ้านก็เป็นอีกแบบ เอาจริงๆปะหนูเป็นยังเงี่ยตั้งแต่หนูเมกาเมื่อ 4ปีเกือบ5ปีแล้ว มันโครตเปลี่ยนชีวิตหนูเลยอะ ตอนหนูกลับไทยอะ หนูรู้สึกนะว่าหนูอะเด่นกว่าคนอื่นๆหนูอะมาจากเมกา หนูชอบที่คนอื่นๆบอกว่าหนูโชคดี แต่พวกนั้นก็ชอบพูดเสมอว่ากลับมาทำไมอะ? อยู่ที่นั้นอนาคตดีจะตาย หนูก็มักจะกับเพื่อนว่าเดี๋ยวตอนม.4ก็กลับ ยังไงก็ต้องกลับ หนูไม่อยากให้คนพวกนั้นดูถูกหนูว่ามีอนาคตได้ไปถึงเมกาแท้ๆแต่ก็กลับมาเนี่ยนะ ทุกวันเนี่ยเรามานั่งคิดนะ ถ้าย้อนเวลากลับไปได้หนูจะไม่มีวันมาเมกาเลยอะ หนูอยู่กับป๋า มีความสุขกันสองคน ตอนนี้หนูกลายเป็นคนที่สนใจแต่ตัวเองมากเลยอะ ขนาดป๋ากับแม่ยังบอกเลยว่าหนูโครตเห็นแก่ตัวเลยอะ เมื่อก่อนอะหนูรักพ่อของหนูสุดๆเลยอะ ป๋าถึงแม้จะสปอยหนู แต่หนูรักป๋ามาก ไม่อยากให้ป๋าเป็นอะไร แต่ตอนนี้หนูกลายเป็นอะไรๆก็ตัวเองอะ ทุกนาทีหนูมองทุกๆคนในแง่ลบอะมันอยู่ในหัวหนูอะ หนูมักจะคิดว่าคนอื่นจะมองหนูไม่ดีตลอดเพราะหน้าตา รูปร่าง ต่างๆน่าๆ หนูไม่ชอบให้ใครมามองแล้วหนูก็ไม่กล้าสบตาด้วย ไม่ว่าจะกับใครตาม ขนาดตอนมีญาติห่างมาบ้านหรือญาติใกล้ชิด ยิ่งตอนที่หนูอยู่บ้านพี่สาวป๋านะ หนูไม่อยากออกจากห้องเลยอะ หนูไม่อยากเห็นคนอื่นดีกว่า ตอนอยู่รรหนูตั้งใจเรียนมาก หนูไม่สนอย่างอื่น หนูมีเพื่อนที่คบๆกันแต่ก็ไม่ได้สนิท หนูมีเพื่อนเพื่อช่วยเรื่องการเรียนแค่นั้นอะ หนูไม่เห็นอนาคตของตัวเองเลยอะ คือที่ทุกวันนี้หนูเรียนได้เพราะหนูก็ใช้internetตลอด (โกงเยอะ) ภาษาเรียนมา5ปีก็ไม่ดีขนาดนั้น ยังไม่ค่อยใจตอนอ่านก็มี ไม่พอคือไม่กล้าพูดด้วยอะ หนูมีเพื่อนคนนึงที่เพิ่งมาเรียนเมกาตอนนี้ก็สบายแล้วอะ หนูไม่เคยมีใครที่หนูสามารถคุยด้วยได้ทุกเรื่องเลยอะ เคยคิดว่ามีนะเพื่อนอะแต่ผลสุดท้ายก็ไม่ใช่ มันจะมีใครมานั่งรับฟังปัญหาของเราได้ตลอดอะ หนูรู้ว่าหนูทำให้ป๋าเสียใจมากๆเลยอะ หนูทิ้งให้ป๋าต้องอยู่คนเดียวอะ หนูมีพี่ชาย เขาทำงานแล้วแล้วก็ไม่สนใจพ่อแม่เลย หนูเคยคิดอยากจะเปลี่ยนแปลงตัวเองให้ดีขึ้น แต่หนูก็ไม่อยากอะ หนูอยากไปหาจิตแพทย์นะแต่ป๋ากับแม่ก็บอกว่าหนูไม่เป็นไรหรอก หนูก็แค่คิดมากเกินไป หนูโครตเบื่อแล้วก็เกลียดชีวิตมากเลยอะ หนูรู้สึกว่าหนูเสียโอกาสดีๆของหนูไปหมดเลยอะ ตอนนี้15อะ ควรมีความสุขอยู่กับเพื่อนไปเที่ยวด้วยกันปะ มันไม่เคยมีเลยอะ ถ้าจะบอกว่าให้เปลี่ยนตัวเองหนูคงบอกได้เลยว่าโครตยาก หนูเป็นคนโลกส่วนตัวสูงมาก โทรศัพท์คือเพื่อนคนเดียวของหนูเลยอะ หนูชอบคุยคนเดียว หนูชอบฟังเพลงแล้วเดินอะระหว่างเดินก็คิดเรื่องอื่นๆ แบบเดินในห้องอะ มันแปลกมาก คือหนูติดอะ คือหนูต้องได้เดินแล้วฟังเพลง(ทำทุกวันอะ) วันละ2-3ชั่วโมง (โดยรวมนะ คือถ้าเหนื่อยก็ไปทำอย่างอื่นแล้วกลับมาเดินต่อ) หรือถ้าจะให้ยอมรับในสิ่งที่เป็นก็คงยากอะ ตั้งแต่หนูจำความได้ หนูยังไม่เคยอยู่ด้วยกันอย่างเป็นครอบครัวเลย หนูอยากให้สามีคนใหม่ของแม่ตายอะ ถ้าเขาตายจริงหนูจะโครตสะใจเลย หนูอยากเห็นวันที่แม่ไม่มีใครให้พึ่ง ตอนนั้นหนูก็จะกลับไทยไปอยู่กับป๋า เขาทำให้ป๋าต้องเสียใจอะคือป๋ารอแม่มาเป็น10ปีอะ งั้นความรู้สึกที่ต้องโดนหลอกให้รอมาเป็นสิบๆปีในระหว่างที่ตัวเองมีความสุขกับใครกี่คนก็ไม่รู้  มันไม่ได้มีแค่พวกนี้มีคนอื่นอีกแต่ขี้เกียจพิม ทั้งหมดก็เพราะเงินอะ หนูมั่นใจถ้าไม่มีเงินแม่ก็ไม่เอาหรอก หนูบอกกับแม่ว่าที่อยู่กับแม่ก็เพื่ออนาคต หนูรู้ทุกอย่างที่เป็นแบบนี้หนูก็มีส่วนผิด แต่ที่เป็นแบบนี้ก็เพราะแม่อะ