เกริ่นเลยผมมีผมหงอกตั้งแต่ตอนอายุ 11-12 ปี จนปัจจุบัน อายุ 29 มันไม่ขาวทั้งหมดแต่แซมทั่วศรีษะ มันเหมือนเป็นปมด้อยผมเลย ผมเรียนเก่งมากตอนประถมคือสอบอันดับ 1 ตลอด

แต่พอโตขึ้น ป.5-ป.6 เริ่มมีผมขาว ขาดความมั่นใจ ทั้งเพื่อนทั้งสนิทและไม่สนิท ชอบเรียก ปู่ ตา หรือแรงๆ คือ ไอ้หงอก ซึ่งคนเหล่านั่นก็ไม่ได้รู้สึกอะไรเลย คือมันเรียกเฉยๆไม่ได้สนใจว่าเราคิดมากหรืออะไร มีแต่เพื่อนสนิทคนนึง ที่คบกันมาตั้งแต่ จำความได่เขาจะไม่กระทำสิ่งใดที่บั่นทอนปมด้อยของผมเลย

สิ่งที่ผมเจอมาในช่วงชีวิตคือ

1. เพื่อนสนิทล้อเลียนตลอดชอบเรียกเราว่าปู่(มีผมขาวเหมือนคนแก่)

2.เตะบอลในงานกีฬาสีโรงเรียนอาจารย์พากษ์บอลประมาณว่า "ไอ้หงอกแย่งบอลจากเบอร์ 8  ได้แล้ว" (ต่อหน้าคนทั้งตำบล) จังหวะนี้คือหมดแรงจะเล่นบอลต่อ

3.ปัจจุคนรู้จักที่ไม่ค่อยสนิทยังคอมเม้นในเฟซบุ๊คทุกครั้งที่เราโพสต์รูป ประมานว่า หังหายหงอกแล้วเหรอ หรือ อ้วน หัวล้าน แถมหัวหงอกด้วย

 

4. ไม่กล้าจะมีแฟนเพราะอายในสิ่งที่เป็นอยู่ (คือมันก็แปลกถ้าเราจะมีแฟนวัยรุ่นหัวหงอก)

ผมจะมีแอบร้องไห้คนเดียวตลอดว่าทำไมเราต้องแตกต่างจากเพื่อน

ชีวิตปัจจุบัน ผมย้อมผมปิดไว้ตั้งแต่อายุ 17-18 เพราะเริ่มหาเงินได้ และปิดเรื่องผมหงอกไว้คนไม่ใกล้ชิดสนิทจริงๆจะไม่รู้ ผมขาดโอกาสที่จะเรียนต่อเพราะเริ่มอายที่จะเจอหน้าคนแปลกหน้า ผมขาดโอกาสที่จะสอบนายสิบเพราะผมต้องตัดผมสั่น(ถ้าผมสั้นผมหงอกจะเด่นมาก) มันคือปมด้อยในวัยเด็ก หากคิดในแบบผู้ใหญ่มันคงเป็นเรื่องธรรมดา แต่แกะดำในฝูงแกะขาว ในตอนนั่นมันคิดไม่ได้

ล่าสุดผมเจอคอมเม้นในเฟซบุ๊คเพื่อนแต่ไม่สนิท คอมเม้นว่า อ้วน หัวล้าน แถมหัวหงอกด้วย ผมเฟลมากเลยมาขอระบายในกระทู้นี่