จากวันนั้นที่ผมบอกเลิกเธอไป.. ผมก็เก็บตัวอยู่แต่ในบ้าน4ปีละครับ
เป็นช่วงที่ทรมานมาก ผมจำแทบไม่ได้แล้วว่าอยู่แบบนั้นมาได้ยังไง
เมื่อก่อนผมเป็นคนติดเพื่อนมาก เที่ยวทุกวันเลิกเรียนก็กลับบ้านเปลี่ยนเสื้อผ้าออกไปเที่ยวเลย คนที่บ้านแทบไม่ได้เจอผมเลย
ผมได้ไปรู้จักกับผู้หญิงคนหนึ่ง(ตอนนั้นน่าจะอายุประมาณ15)...
ไปเจอกันที่งานวันเด็ก วันนั้นเพื่อนผมมันนัดเจอคนที่มันกำลังจีบอยู่
แล้วผมก็ได้เจอกับผู้หญิงคนหนึ่ง เค้าเป็นคนเสียงห้าวครับ ตุ้ยนุ้ยน่ารัก เธอดูน่ารักในสายตาผมมาก เเล้วผมก็เริ่มจีบเธอครับ เราเป็นแฟนกันได้ประมาณ 2 เดือนครับ ผมก็มีผู้หญิงอีกคน ผมก็พยายาม
หาเรื่องมาทะเลาะ หาเรื่องบอกเลิก แต่แฟนผมไม่ยอมเลิก เป็นแบบนี้ประมาณเดือนหนึ่งครับ จนสุดท้ายเธอทนไม่ไหวเราก็เลยเลิกกันไป ผมคุยกับคนใหม่ได้ซักพัก ผมก็เลิกคุยไปผมเป็นคนเบื่อง่ายมาก พอเลิกคุยกันไปซักพัก ผมก็มานั้งคิดถึงเรื่องที่ทำกับแฟนเก่า
ในตอนนั้นเธอทั้งยื้อเราไว้ ทั้งร้องให้ ทำร้ายตัวเอง บอกผมอย่าไปเลยได้ใหม ผมก็ยังทิ้งเธอไป...ผมรู้สึกผิดมาก เลยทักข้อความเธอไป บอกขอโทษ คืนดีกันได้ใหม...แต่มันก็สายไปแล้วครับ เธอไม่รับคำขอโทษจากผม ผมรู้สึกผิดมาก ผมคิดกับตัวเองว่าผมมันแย่ขนานนี้เลยหรอ? จากวันนั้นแหละครับผมเริ่มปิดตัวเงียบ อยู่กับตัวเอง แทบไม่ออกจากห้อง กินแล้วก็นอนปล่อยตัวโทรมมาก ผมทักขอความไปหาเขาเรื่อยมาทำแบบนี้นานมากครับ แล้วผมก็สัญญาผมสัญญากับตัวเองเลยครับผมจะไม่ทำแบบนั้นกับใครอีก ทุกวันนี้ผมเลยเป็นคนที่กลัวความรักมาก ผมไม่อยากไปทำให้ไครต้องเสียใจหรือต้องเจ็บเพราะผมอีก..
นี้แหละครับ คือช่วงเวลาหนึ่งในชีวิตของผม..
ฝังใจกับรักครั้งเก่า..
เป็นช่วงที่ทรมานมาก ผมจำแทบไม่ได้แล้วว่าอยู่แบบนั้นมาได้ยังไง
เมื่อก่อนผมเป็นคนติดเพื่อนมาก เที่ยวทุกวันเลิกเรียนก็กลับบ้านเปลี่ยนเสื้อผ้าออกไปเที่ยวเลย คนที่บ้านแทบไม่ได้เจอผมเลย
ผมได้ไปรู้จักกับผู้หญิงคนหนึ่ง(ตอนนั้นน่าจะอายุประมาณ15)...
ไปเจอกันที่งานวันเด็ก วันนั้นเพื่อนผมมันนัดเจอคนที่มันกำลังจีบอยู่
แล้วผมก็ได้เจอกับผู้หญิงคนหนึ่ง เค้าเป็นคนเสียงห้าวครับ ตุ้ยนุ้ยน่ารัก เธอดูน่ารักในสายตาผมมาก เเล้วผมก็เริ่มจีบเธอครับ เราเป็นแฟนกันได้ประมาณ 2 เดือนครับ ผมก็มีผู้หญิงอีกคน ผมก็พยายาม
หาเรื่องมาทะเลาะ หาเรื่องบอกเลิก แต่แฟนผมไม่ยอมเลิก เป็นแบบนี้ประมาณเดือนหนึ่งครับ จนสุดท้ายเธอทนไม่ไหวเราก็เลยเลิกกันไป ผมคุยกับคนใหม่ได้ซักพัก ผมก็เลิกคุยไปผมเป็นคนเบื่อง่ายมาก พอเลิกคุยกันไปซักพัก ผมก็มานั้งคิดถึงเรื่องที่ทำกับแฟนเก่า
ในตอนนั้นเธอทั้งยื้อเราไว้ ทั้งร้องให้ ทำร้ายตัวเอง บอกผมอย่าไปเลยได้ใหม ผมก็ยังทิ้งเธอไป...ผมรู้สึกผิดมาก เลยทักข้อความเธอไป บอกขอโทษ คืนดีกันได้ใหม...แต่มันก็สายไปแล้วครับ เธอไม่รับคำขอโทษจากผม ผมรู้สึกผิดมาก ผมคิดกับตัวเองว่าผมมันแย่ขนานนี้เลยหรอ? จากวันนั้นแหละครับผมเริ่มปิดตัวเงียบ อยู่กับตัวเอง แทบไม่ออกจากห้อง กินแล้วก็นอนปล่อยตัวโทรมมาก ผมทักขอความไปหาเขาเรื่อยมาทำแบบนี้นานมากครับ แล้วผมก็สัญญาผมสัญญากับตัวเองเลยครับผมจะไม่ทำแบบนั้นกับใครอีก ทุกวันนี้ผมเลยเป็นคนที่กลัวความรักมาก ผมไม่อยากไปทำให้ไครต้องเสียใจหรือต้องเจ็บเพราะผมอีก..
นี้แหละครับ คือช่วงเวลาหนึ่งในชีวิตของผม..