ตามหัวข้อกระทู้เลยค่ะ คืออายุ 25 ปี จะเป็นคนที่ไม่เคยโลกสวย อะไรทั้งนั้น ไม่มีการให้กำลังใจตัวเอง ปลุกตัวเองให้ตื่นจากความจริงตลอด จึงทำให้คนอื่นมองเราเป็นคนคิดลบตลอดเวลา แต่เราก็พยายามจะคิดบวกให้ได้เหมือนคนอื่น แต่มันทำไม่ได้แล้ว เพราะว่าเมื่อก่อนตอนเราทำงานใหม่ๆเราคิดว่า โลกมันสวยหรู เป็นไปอย่างที่เราหวังไว้ พอยิ่งทำงานเรื่อยๆรับรู้ถึงความเสเเสร้งไม่จริงใจ ยกเว้นคนสนิทๆจริงๆ เราจึงฝังใจว่าถ้าคนไหนที่เรารู้สึกไม่ปลอดภัยหรือทำให้เราไม่ชอบ เราจะฝังใจทันที แต่ไม่แสดงอาการ แต่ก็คือไม่สามารถกลับมาทำให้ชอบได้อีกแล้ว ใครพูดว่าเขาคนนั้นดีอย่างไร ก็คือไม่เชื่อ แล้วอีกอย่างคือเวลาทำงาน แล้วงานแย่ต่อเนื่องกันมาเป็นปีๆ เราจะบอกกลับตัวเองว่า เราก็ควรหาทางออกมาจากที่นี่ซักทีสิ ใช้ชีวิตแบบนี้ได้หรอ แต่ไม่เคยพูดกลับตัวเองว่า เราควรจะปรับปรุงตัวให้ดีเพื่อจะได้อยู่ที่นี่นานๆ เราคิดอย่างงี้เพราะว่าเรารู้อยู่แล้ว ว่า งานที่ทำอย่างมากก็ได้แค่คำชมเราไม่เคยบอกกับตัวเองเพื่อที่จะให้มีกำลังใจในการทำงานต่อไป กลายเป็นเราต่อต้านทุกอย่างบางทีก็นิ่งกับงานไปเลย  เราคิดแค่ต้องหาทางของเราที่ดีกว่าให้เจอ ปรับปรุงให้ถูกจุดระยะยาว เราไม่รู้เราคิดถูกไหม ที่มีความคิดแบบนี้หรือ ผิดปกติอะไรหรือเปล่า มีคำแนะนำไหมคะ?