เชื่อว่าทุกอย่างต้องมีทางออก ชีวิตนักศึกษา ขอพื้นที่ระบายหน่อย

สวัสดีครับผมเป็นนักศึกษาคนหนึ่งรียนที่วิทยาอาชีวศึกษาในจังหวัดหนึ่งปัจจุบันจะขึ้นปี 4 ป.ตรี ทวิภาคี

โดยปกติแล้วเมื่อจบปี 3 ปุ๊บก็ต้องออกไป
ฝึกประสบการณ์เป็นเวลา 1 ปี โดยผม
เลือกที่จะฝึกของบริษัทหนึ่งในห้างที่ กทม.

ก็เริ่มฝึกประสบการณ์ช่วงต้นเดือนมีนาคม
ตอนฝึกก็สนุกดีมีเหนื่อยบ้างเป็นบางครั้งตอนคนที่เข้าร้านเยอะๆ พอเจอโควิด_19
คนก็เข้าร้านไม่มาก

พอฝึกได้ 10 กว่าวันสถานการณ์เริ่ม
ไม่ค่อยทางครูที่ปรึกษาก็อยากจะให้กลับ
มาก่อนแล้วแต่ความประสงค์ของนักศึกษา
ว่าจะอยู่ฝึกต่อหรือไม่ผมเลือกที่จะฝึกต่อ

ผ่านไปไม่กี่วันก็มีประกาศการปิดห้างผู้จัดการก็ให้หยุดกลับบ้านถ้าสถานการณ์ดีขึ้น
เมื่อเมื่อไหร่ค่อยกลับมาฝึกต่อ เตื่อคนท
ี่เป็น พนง ประจำ และ พาร์มไทม์ ก็ทำงาน
ปกติ

พอถึงวันที่จะกลับบ้านคิดว่าคงจะได้มาฝึกงานต่อก็เลยขนของไปไม่หมด แต่พี่ที่หาคนของบริษัทหนึ่งเขาก็บอกให้คืนห้องไปก่อน ส่วนเงินเดือนที่ได้จากการ
ฝึกงานก็ถูกหักเป็นค่ามัดจำหมด ยังไม่พอ
ก็มาขอให้พี่ที่ทำงานด้วยกันช่วยแพ็คของ
ส่งกลับมาที่บ้านรวมค่าส่งก็เกือบพัน 555
แต่ก็ยังดีที่บริษัทออกค่าเดินทางให้ พันนึง

พอมาถึงบ้านก็อยู่บ้านได้เกือบจะ 2 เดือน
แล้วยังไม่มีถ้าทีจะได้กลับไปฝึกงานแต่วัน
นี้เป็นวันที่โชคร้ายเพราะโดนแจ้งมาว่าปีนี้
ทางบริษัทงดรับนักศึกษาทวิภาคี ก็คือคน
ที่ไปฝึกงานของบริษัทนั้นที่กลับมาบ้านถูกยกเลิกฝึกงานไม่ว่าจะเป็นเด็ก ปวส. ป.ตรี เกือบ 50 คนต้องไปหาที่ฝึกงานใหม่

ผมก็เข้าใจนะครับว่าเจอสถานการณ์แบบนี้รายได้ก็ได้ไม่ค่อยมาก

แต่ปัญหาตอนนี้คือการหาที่ฝึกงานใหม่ใน
จังหวัดคงคิดว่าไม่มีสถานประกอบการไหนอยากรับเด็กฝึกงานเพราะต้องมีเงินเดือนให้เด็กฝึกงานอีกขนาดเพื่อนที่ฝึกงานในตัวจังหวัดว่ายังยากแล้วยิ่งมาเจอ
สถานการณ์แบบนี้ยิ่งหาที่ฝึกงานยากกว่า

ปล. เรียนสายอาหารและโภชนาการ
นะครับส่วนมากก็ฝึกตามโรงแรมตามร้านอาหารที่ทำเรื่องกับวิทลัย

เรื่องก็มีแค่นี้ครับ 555
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่