ตอนเด็กๆ  ไม่มีเทคโนโลยีไรมากมายนัก เล่นกับเพื่อนแถวบ้าน  ดีดลูกแก้ว เล่นซ่อนแอบ  ขี่จักรยาน  ปีนต้นไม้  เล่นเกมเศรษฐี เล่นเกมบอร์ด ...
บ่ายยันหัวค่ำ  วันแล้ววันเล่า  ก็ไม่รู้จักทุกข์  มีแต่ความสุข

ต่อให้ไปโรงเรียน ก็ไม่เคยเครียด ตั้งแต่ 5 ขวบ ยัน อายุ17 
ตอน 18  อาจจะมีคิดมากบ้าง เรื่องเข้ามหาวิทยาลัย ติวนู่นนี่  แต่ก็ไม่ทุกข์ มันเป็นแค่ความเครียด  เพราะเราควบคุมได้

ช่วงวัยรุ่น 13 14 จนถึงมหาลัย ปี 1 ปี 2   ก็เล่นเกมคอมพิวเตอร์ตัวคนเดียว กับเพื่อนบ้าง เป็นแก๊งค์
ช่วงมหาลัย อย่างมากก็เครียดเรื่องอ่านหนังสือสอบ ติด F บ้าง แก้ F บ้าง เพื่อเรียนให้จบ  ก็เครียด แต่ไม่ใช่ทุกข์

พอทำงาน ตอนแรกๆ ก็ยังสุข อยากมีอยากได้ นู่นนี่    บ้าน รถ  มีเงินเที่ยว

แต่พอทำไปทำมา อายุ 30  กลับมองย้อนไป กลับตกผลึก กลายเป็นทุกข์
ที่ทำไปมันไม่ใช่  ทุกอย่างตอนที่เป็นผู้ใหญ่นี้ไม่ใช่ความสุข เหมือนตอนสมัยเด็ก สมัยเรียนอีกแล้ว

ไม่ใช่ว่าไม่มีเงิน 
แต่อะไรที่เราอยากได้  ตอนนี้ไม่อยากได้อีกแล้ว  ไม่อยากได้รถหรู  ซูเปอร์คาร์  ไม่อยากได้บ้านหรูเท่ๆแบบโทนี่ สตาร์ค
ไปอวดใคร หรือสร้างความภาคภูมิใจให้ตัวเองว่าเราเองก็ทำได้เว่ย   
เพราะอยู่ดีๆมันก็มีความรู้สึกเฉยๆ กับทุกสิ่งอย่างที่อยากได้ขึ้นมา  อะไรที่เป็นเพราะฝีมือของเราเอง  ทำอะไรประสบความสำเร็จก็เฉยๆ

เลี้ยงดูพ่อแม่ ก็ได้แค่เติมเต็มในสิ่งที่เราอยากจะทำให้ท่านมีความสุข  แต่สุดท้ายปลายทางก็พรากจากกันอยู่ดี

ณ ตอนนี้กลับอยากได้ความสุขแบบวัยเด็กกลับคืนมา อยากใช้ชีวิตไปวันๆ โดยไม่ต้องคิดว่าอนาคตเราจะแก่ เจ็บ ตาย
ไม่ต้องคิดเรื่อง การมีครอบครัว
ไม่ต้องคิดเรื่อง การสูญเสียบิดามารดา
ไม่ต้องคิดเรื่องแก่ไปจะทำอะไร ใช้ชีวิตยังไง
ไม่ต้องคิดว่าจะใช้ชีวิตยังไงให้ตายอย่างคุ้มค่า เกิดความภาคภูมิใจกับตัวเองที่เกิดมา
เพราะสุดท้ายก็เอาอะไรไปไม่ได้ซักอย่าง
แต่สุดท้าย คำว่าไม่ต้องคิด  กลับทำให้เราคิด