ปกติเราอยู่กลับยายแต่พอปิดเทอมเราต้องมาช่วยป้าขายของที่บ้านป้า ป้าเราเปิดร้านขายของตอนเราไปอาทิตย์แรกป้าเราดีทุกอย่างเราช่วยป้าทำงานทุกอย่างตั้งแต่เช้าจนร้านปิดมีวันนึงเราตื่นสายไปแค่ครึ่งชม.ป้าเรากลับมาทำหงุดหงิดวางของแรงๆใส่ทั้งที่เราแค่ตื่นสายไปเเค่ครึ่งชม.แต่เราตื่นมาเราก็รีบลงมาช่วยแต่ป้ากลับพูดว่า”ทำไมไม่ลงมาเที่ยงเลยหละ”(คือร้านเราเปิด9โมงครึ่งป้าเราลงมาเตรียมของ7โมงแต่เราตื่น7โมงครึ่ง)แต่เราก็ไม่ได้ตอบกลับอะไรเพราะเราเห็นเค้าเป็นผู้ใหญ่เราก็ได้แต่ขอโทษแต่ป้าเราก็ไม่สนใจอะไรเลยสักนิด กับข้าวที่ป้าเราทำก็กินหมดข้าวก็ไม่เหลือให้เราเลย (เราได้แต่พูดกับตัวเองว่าอนทนไว้เดียวก็ผ่านไปเราภาวนาให้เปิดเทอมไวๆเพราะเราอยากกลับบ้านทำแบบนี้เราอึดอัดมากเราอยากไปอยู่กับยาย อยู่กับยายเข้าใจเราทุกอย่างปลอบเราทุกเรื่อง)
   พอประมาน1ทุ่มลุงเรากลับมาใช้เราไปซื้อกับข้าวเราก็เลยถามว่าไปซื้อตอนนี้เลยหรอคะเพราะทางไปตลาดมันเปลี่ยวมาก เเต่บุงกลับพูดไปจะไปมั๊ยไม่ไปก็ไม่ต้องกิน (เราก็ได้แต่ถอนหายใจ) เราก็ถามว่าเอาอะไรบ้างคะ?   ลุงเราก็บอกว่าแล้วเเต่เราเลย  เราไปซื้อกับข้าวสำเร็จมา3อย่างลุงก็ทำหน้าเหมือนไม่พอใจพอกินเสร็จเราเก็บจานไปล้างหลังบ้านแต่ไอ้เราดันหูดีไปได้ยินป้าบอกลุงว่างานก็ไม่เคยจะช่วยทำเงินก็ให้วันละ50(เราไม่เคยได้เลยได้แค่อาทิตย์แรก)มาขอกินข้าวก็ไม่เคยหวงลุงเรากลับบอกว่าหลานเตงมันไม่มีสมองทำไรคิดเองไม่เคยเป็นต้องให้บอกทุกอย่างโตเป็นควายแล้วไม่รู้จักคิดเชื้อพ่อแม่มันแรงหลานเตงมันไม้เเข็งแล้วนิสัยพ่อแม่มันเข้าเส้นเลือด(ลุงไม่ชอบพ่อเราเพราะยายเราชอบพ่อเรามากกว่าลุง)ป้าเราแทนที่จะช่วยเราแต่กลับไปหัวเราะชอบใจสะงั้น (ความคิดที่เราคิดว่าคนในครอบครัวจะคิดดีจะชอบจะเอ็นดูเราทุกคนมันจบลงตั้งแต่เราได้ยินที่เค้าคุยกัน).  ตั้งแต่เราได้ยินคำนั้นป้าเราก็เป็นแบบนี้ตลอดอารมเสียใส่เราทุกวันทั้งที่เราไม่ได้ทำผิด. เราเหนื่อยเราอยากกลับไปอยู่กับยายเราแต่เราต้องช่วยป้าขายของเราไม่มีทางออกมันตันทุกทางเลย😭😭😭(แล้วเราต้องจัดการกลับปัญหานี้อย่างไรคะ?ต้องบอกยายมั๊ยหรือเราควรเก็บเรื่องนี้ไว้คนเดียว)