(ต้องบอกก่อนนะคะ บ้านที่พูดถึงในที่นี้คือบ้านที่เรามาอยู่แค่ช่วงปิดเทอม กว่าจะได้กลับบ้านจริงๆ ก็อีกระยะนึงเลยค่ะ เนื่องจากสถานการณ์ตอนนี้ ถึงจะไม่ได้อยู่ไปตลอดแต่ก็ต้องมาทุกปิดเทอมใหญ่ แถมในบ้านหลังนี้กว่าจะผ่านไปแต่ละวัน ทรมาณจริงๆ เราอยู่มาตั้งแต่25 ก.พ เเล้วค่ะ ออกไป7-11 หน้าปากซอย แค่ 5 ครั้ง นอกนั้นอยู่แต่ในบ้าน เลยรู้สึกว่ามันอึดอัดมานานมากๆแล้ว)

เมื่อผู้ใหญ่ในบ้านไม่สามารถเป็นที่ปรึกษาให้ได้ ความเป็นส่วนตัวก็ไม่เคยได้รับ ใช้อารมณ์สื่อสารกันมากกว่าเหตุผล ไม่เปิดอกฟังสิ่งที่เราพยายามจะตอบ ที่หนักเลยก็คือ ไม่มีใครรับรู้ว่าสิ่งที่เค้าทำกับเรามันAffect กับตัวเราขนาดไหน แต่ก็ยังมีเรื่องที่ดีอยู่ค่ะ เรามีน้องอยู่เป็นเพื่อนคู่ใจ ทั้งน้องทั้งเรา ต่างก็คิดแบบเดียวกันค่ะ เราไม่ได้โดดเดี่ยวซะทีเดียว แต่มันก็ร้องไห้มากกว่ายิ้ม ทุกข์มากกว่าสุข แบบนี้มันก็ท้อใจอะ ไม่รู้จะจัดการกับความคิดตัวเองยังไงดีTT
เราแค่อยากถามทุกคนว่า มีใครกำลังรู้สึกอ้างว้าง หดหู่ ท้อแท้เหมือนเราตอนนี้มั้ยคะ
(ถ้ามี) แล้วทุกคนปรับความคิดของตัวเองยังไง เพราะเรารู้ว่ามันไม่มีทางแก้ปัญหานี้ได้จริงๆ ก็เลยจะแก้จากความคิดตัวเองดูค่ะ

หรือถ้ามันพอมีทางแก้ไขอยู่ก็ดีนะ
แชร์กันได้ค่ะ