ตามหัวข้อเลยครับ
     ผมตอนนี้อายุ 25 ปีแล้วตลอดเวลาผมเคยมีแฟน มีความรัก แต่ทุกครั้งมันเป็นความรักที่ต้องวิ่งตาม พยายามอยู่ฝ่ายเดียว แล้วจบลงด้วยความผิดหวังและความเจ็บป่วด ผมเคยมองกลับไปในอดีดที่ผ่านมาแบบนั้นเรียกความรักได้หรอ รักแล้วพยายามอยู่คนเดียวมันใช่ความรักจริงๆหรอ หรือมันแค่ของปลอม
แล้วความรักของจริงมันมีอยู่ๆจริงใช่ไหม?

     ผมไม่เคยมีความรักที่พยายามไปด้วยกัน ที่ค่อยดูแลเอาใจใส่ไปด้วยกัน ความรักที่คอยเป็นห่วงกัน ผมไม่เคยสัมผัสได้เลย ทุกครั้งที่อกหักตัวผมเองเต็มไปด้วยบาดแผลที่กระจักกระจายเต็มไปหมด แล้วทุกครั้งต้องเป็นฝ่ายที่เจ็บปวดอยู่คนเดียว จะทุกวันนี้ผมกลัวการเริ่มต้นใหม่ ไม่กล้าแม้แต่เข้าไปคุยไปจีบ กลัวไปหมด ตัวผมถูกมองว่าเป็นคนเย็นชา ไร้ความรู้สึก
แต่ผมไม่อยากที่จะเป็นคนเย็นชาแบบนี้ ผมมีกำแพงที่ไม่รู้ตัวว่าไปสร้างเอาไว้ตอนไหน มีคนถามว่าไม่คิดจะคบใครเลยหรอ? อายุนี้ก็ 25 แล้วนะ ไม่มีแฟนบ้างหรอ. บางคนคิดว่าผมเป็นเกย์อีก แต่จริงๆแล้วผมเป็นผู้ชายแท้แนวนอน ชอบผู้หญิงแค่กลัว กลัวที่ต้องเป็นฝ่ายวิ่งไล่ตามอยู่คนเดียว กลัวที่ต้องพยายามอยู่คนเดียวกลัวที่ต้องมาเจ็บปวดอยู่คนเดียว ผมไม่ได้เข้มแข็งพอที่จะต้องรับความเจ็บปวดอีก ผมแค่รอใครสักคนที่เข้าใจผม เข้ามาทำให้หัวใจผมมันเต้นแรงอีกครั้งคนที่เข้ามาทำลายกำแพงของผมให้มันพังทลายลงไป
   
     แต่ที่ผ่านมามันก็แค่ความรักของปลอม ความรักของจริงมันเป็นแบบไหนหรอ มันมีตัวตนอยู่จริงๆใช่ไหม? ถ้ามีอยู่จริงที่แล้วทำไมไม่เคยสัมผัสได้
โลกโหดร้ายชะมัด บางคนมีรักแต่ไม่เคยรักษา
ส่วนผมวิ่งตามหาความมีแต่ผิดหวัง ไม่มีความยุติธรรมเอาสะเลย แล้วไม่รู้ว่าจะได้เจอความรักของจริงเมื่อไหร่
หรือคงต้องรอต่อไป ไม่เข้าสักอย่าง

      เมื่อก่อนไม่เป็นเคยคนที่ต่อมน้ำตาแตกง่าย แบบนี้มากก่อน ไม่เคยเข้าใจว่าทำไมเวลาดูละคร ดูหนัง ดูอนิเมะแล้วอินจนต้องร้องให้มันเป็นยังไง หลังๆดูอะไรที่มันเกี่ยวกับความรักมันจะมีความรู้สึกเจ็บปวด ความซึ่งปะปนไปด้วย อยู่น้ำตาไหลออกมาเอง บางครั้งดูแล้วมันก็เติมเต็มในความรู้สึก แต่บางครั้งก็รู้สึหดหู่ไปในตัว
     
      ต้องขอโทษด้วนนะครับที่ร่ายยาวไป ผลแค่อยากรู้ว่าความรักของจริงมันเป็นแบบนี้ แค่อยากเข้าใจความรักของจริงบางแค่นั่น 🖤🖤🖤