คือเริ่มจากเราโดนคนกลุ่มนึงรุมประนามเราแต่เรื่องนี้เราเป็นคนผิดจริง ผิดแบบตั้งใจทำทั้งที่รู้ว่ามันผิด เรานอนหลับไม่สนิทเลยเพราะไม่รู้ว่าเค้าจะทักมาโจมตีเราตอนไหนเหมือนแค่หลับตาไว้พักสายตาเฉยๆ มันยิ่งทำให้เรารู้สึกผิดไปใหญ่เพราะเราดันเอาชื่อแม่เราเข้าไปเกี่ยวข้องจนโดนแบล็กลิสต์ ดูเหมือนว่ากลุ่มนั้นเค้าจะทักไปโจมตีแม่เราด้วย แบบประมาณว่าคิดว่าแม่เราเป็นคนทำแต่ไม่รู้ว่าเราอยู่เบื้องหลัง เราไม่กล้าไปถามหรือไปคุยอะไรกับแม่เลย เราแทบไม่มีแรงที่จะทำอะไรด้วยซ้ำแม้กระทั่งกินข้าวก็แทบจะทำไม่ได้ มือชาเท้าชาไปหมด ทั้งวันก้เอาแต่ขลุกตัวอยู่ในห้อง ปกติเราเป็นคนเส้นตื้นมาก นิดๆหน่อยๆก็ขำไปหมดแต่พอเกิดเรื่องนี้ขึ้นเราก้ร้องไห้ทั้งวัน ยกเว้นตอนมีคนอื่นอยู่ด้วยถึงแม้ว่าคนที่อยู่ด้วยจะไม่ได้คุยอะไรก็ตาม พอไม่มีคนอยู่เราก้เริ่มหายใจติดขัด ถ้าเงียบเมื่อไหรน้ำตาเราก็เริ่มไหล เราไม่รู้จะทำยังไงดี เราเป็นคนไม่ชอบออกไปไหนเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ชอบอยู่บ้าน ใครชวนไปไหนก็ไม่ไปคนในครอบครัวก็เลยไม่ค่อยชวนไปไหนเพราะรู้ง่าชวนเราก็ไม่ไปแต่พอเกิดเหตุการณ์แบบนี้เราอยากให้มีคนอยู่ข้างตลอดแต่ก็ไม่กล้าพูด ไม่กล้าทำอะไร ทำได้แค่อยู่เงียบคนเดียว ทุกครั้งมี่เราอยู่คนเดียวเรื่องนี้ก็จะเข้ามาในหัว หัวใจเราจะเต้นเร็วจนแทบหายใจไม่ทันแล้วหลังจากนั้นเราก้ร้องไห้ เราตั้งกระทู้นี้ที่จริงไม่ได้อยากให้ใครมาตอบ เราแค่อยากระบายเพราะเราไม่กล้าคุยไม่กล้าปรึกษากับใครเลยเพราะเราเป็นคนเริ่มเรื่องนี้แล้วเราผิดเต็มๆโดยไม่มีข้อแก้ตัว โดนเฉพาะถ้าไปคุยกัยแม่โดยตรงเพราะก่อนหน้านี้ไม่ถึงเดือนเราพึ่งจะทำให้แม่ผิดหวังจนร้องไห้มาแล้ว เหมือนเราทำผิดซ้ำไปซ้ำมา เราคิดจะฆ่าตัวตายอยู่หลายครั้งแต่ก็ไม่ได้เพราะพอเราคิดจะฆ่าตัวตายทีไรภาพแม่น้ำตาไหลมันทำให้เราลังเลทุกที ไม่รู้ว่าเค้าจะเอาเราไว้ทำไม หาแต่เรื่องเดือดร้อนมาให้ตลอดแต่กลับกันแม่ก็รักเรามากๆมากจนเรายังเกลียดตัวเองที่ทำตัวแบบนี้ เราคิดไว้แล้วว่าทำผิดครั้งนี้ก้จะไม่ทำอะไรแบบนี้อีกแล้วแต่เราก็ดันโดนจับได้เสียก่อนและมันก็เป็นความผิดของเราคนเดียวที่คิดทำอะไรโง่แบบนี้ พอเป็นแบบนี้ถือว่าชดใช้ในสิ่งที่ทำไปแล้วกัน
ขอบคุณที่อ่านจนจบนะคะ🙏