"การบำเพ็ญสมาธิ  เอาแค่เพียง เป็นบาทของวิปัสสนา  คือการพิจารณา ก็พอแล้ว  ส่วนการจะอยู่ในวิหารธรรมนั้น ก็ให้กำหนดรู้ การหลงฌานมากไปนั้น จะทำให้ตกไป  สู่...โ

คนต้องสร้างอุปจารสมาธิขึ้นมาเพื่อให้เข้าถึงฌาน ขนิกสมาธิยังห่างไกลจากสัมมาสมาธิมาก คนทำฌานไม่เป็นก็มโนว่าตนมีขนิกสมาธิ ก็สามารถมีสัมมาสมาธิได้ หลง สัมมามรรคไม่มีขนิกสมาธิ มีแต่สัมมาสมาธิคือฌาน4

จิตมีสติรู้ไตรลักษณ์ ได้ทุกขณะจิต เพราะจิตมีสมาธิ จิตอยู่ฌานไหน หรือไม่อยู่ในฌานจิตสามารถเห็นไตรลักษณ์ได้ แต่จิตจะพิจารณา ถึง วิปัสสนา 9 รู้ลึกเข้าไปในสภาวะของไตรลักษณ์ จิตจะต้องอยู่ที่ฌานที่1 จิตจะเ

หลงฌาน แยกแยะไม่ถูกว่าฌานของพระพุทธเจ้า หลงฌาน แยกแยะไม่ถูกว่าเป็นฌานของฤาษี

ฤาษีชีไพรหลงฌาน ฤาษีชีเมืองหลงสติ

ไม่รู้ก็บอกว่าไม่มีมิจฉาฌาน หลง

วิปัสสนา คือ การนึกตามตำรา วิปัสสนาญาณ คือ การโยนิโสมนสิการการโยนิโสมนสิการ คือ มรรคมรรค คือศีล สมาธิ ปัญญาสมาธิ คือ รูปฌาน