สวัสดีคะ ขอเล่าคราวๆนะคะ  ดิฉันอายุ17เป็นโรคซึมเศร้าขั้นรุนแรงถึงขั้นเคยกินยาจนหามส่ง  รพ 3รอบ  เวลามีเรื่องให้คิดมากจะชอบจบด้วยการที่เห็นตัวเองเจ็บปวด เเต่ละวันต้องกินยาเยอะมากๆ ต้องไปหา หมอทุกเดือน เเต่พอมา2-3เดือนนี้ ได้ออกมาเที่ยวบ้านนอกกลับเพื่อนรู้สึกว่าตัวเองไม่มีเรื่องให้เครียดเลยมีเเต่ความสุขเเต่พอกลับบ้านเหมือนโลกทั้งใบเต็มไปด้วยคำดูถูกคำนินทาคำกดดันจากพ่อแม่ ซึ่งตัวเราอยู่กับพ่อตั้งเเต่7ขวบ เพราะเเม่กับพ่อเราเลิกกัน  แล้วแม่ได้มีครอบครัวใหม่ โดยฝั่งแฟนใหม่แม่ไม่โอเคกับเราเราเลยไม่ได้ติดต่อเเม่  คือเราเป็นเด็ก  ผญ  อยู่กับพ่อมาเขาก็ไม่ค่อยโอเคสักเท่าไหร่เพราะย่า(แม่ของพ่อ) เขาจะชอบหลานชายมากกว่า ทุกวันนี้เราเลยทะเลาะกับพ่อตลอดเลย ทะเลาะเเต่ละทีคือหนักมาก ถ้าใครเข้าใจคำว่า ผู้ชายที่อารมณ์ร้อนคุณจะเข้าใจ  เวลาทะเลาะกับพ่อคือพ่อจะไม่ฟังใครเลยนอกจากย่า เขาด่าเราสารพัดเอาเราไปนินทาว่าเราทำงานขายตัว  เเต่ที่จริงเเล้วเราทำงานเป็นพนักเสริมอยู่ที่ร้านเเห่งหนึ่ง ทำตอนกลางคืนเพราะตอนกลางวันเราต้องเรียน ค่าเทอม ค่าไป  รร  ค่าบ้านเช่า  ค่าน้ำ  ค่าไฟ  เราเป็นคนจ่ายทั้งหมด ของที่อยากได้บางที่ต้องอดเอาไว้เพื่ออยากให้เขามองว่าเราดี  เเต่ไม่เลยเขากลับมองว่าเราทำได้เเค่นี้หรอ มีปัญญาเเค่นี้หรอ  เเต่คือเราพึ่งอายุเเค่17เราทำได้เเค่นี้เราว่าเราทำเต็มที่เเล้ว ตัดภาพไปที่พี่ชายเราอายุ23แล้วยังนอนอยู่บ้านเฉยๆเลย ซื้อโทสับใหม่เกือบทุกเดือน มีรถขับ มีตังเปย์สาวเเต่ตังที่พี่ชายเราใช้คือตังที่พ่อให้อาทิตละพัน (ที่เขาให้เพราะเขาจะให้พี่ชายเราบวชเราต้องให้) ซึ้งเราไม่ได้ พอเราพูดพ่อกับย่าก็ว่าเราตัเราบ้าง  บางทีเราท้อจนอยากตาย เราอยากออกไปจากจุดๆนี้มาก เราควรทำอย่างไร เเค่อยากระบาย