อยู่ๆก็นึกขึ้นได้อยู่เรื่องนึง ย้อนไปเมื่อ4-5ปีก่อนเราเคยมีเเฟนอยู่คนนึง ซึ่งคบกันได้เกือบจะ1ปีเเล้ว เราก็ไปหากันปกติ เเต่อยู่มาวันนึงเค้าเปลี่ยนไปค่ะ เค้าไม่ค่อยสนใจเราเหมือนเเต่ก่อน ทักไปก็ไม่ตอบ โทรไปเค้าก็ไม่รับ ใช่ค่ะ!!! เค้าหายไปเลยไม่บอกไม่กล่าวอะไรทั้งนั้น เราก็ไม่เข้าใจเหมือนกันค่ะว่าเราทำผิดอะไร ไม่ชอบตรงไหน ทำไมไม่บอกกันตรงๆ เราคิดว่าถ้ายังคงเป็นเเบบนี้ตลอดไปมันค้างคา เราเลยตัดสินใจทักหาเค้ารัวๆเลยค่ะ ซึ่งวันนั้นเรากำลังนั่งรถสองเเถวไปเรียนพอดี เเละเเล้วเค้าก็ตอบค่ะทุกคน เราเห็นหน้าจอมันเด้งปุ๊ปเราดีใจมาก เเต่พอกดเข้าไปอ่านเท่านั้น ใจสลายเลยค่ะ เค้าบอกให้เรากลับไปเป็นพี่น้องเหมือนเดิมดีกว่า พี่สบายใจกว่าเยอะ คืองงค่ะ อยู่ๆน้ำตาก็ไหลออกมาเอง เราไม่ได้ตั้งใจให้มันไหลเลย เเต่เราควบคุมมันไม่ได้ เเล้วคนบนสองเเถวก็เต็มเลยค่ะ เราเสียใจ ร้องไห้ทุกวัน จำได้เเต่สิ่งดีๆที่เคยทำร่วมกัน เเต่ไม่เคยจำว่าเค้าทำอะไรกับเรา กว่าจะผ่านมันมาได้ใช้เวลาหลายเดือนเลยค่ะ จนวันนึงเราลุกขึ้นยืนเองได้เเล้วพอมองกลับไปมันเป็นเเค่เรื่องเล็กมากเลยค่ะถ้าเราผ่านมันมาได้เเล้ว ทุกอย่างก็จบที่ตรงนั้นเเหละค่ะ พอมานึกย้อนกลับไปอีกทีก็ยังรู้สึกอยู่นะคะ รู้ว่าเราเคยเสียใจกับเหตุการณ์มากมายเเค่ไหน เเต่เราจำไม่ได้เเล้วล่ะว่าเราเคยรู้สึกอย่างไร มาถึงวันนี้ก็รู้สึกว่าดีเเล้วล่ะค่ะที่จบเเบบนั้น เพื่อนๆคนไหนที่เคยโดนเเบบนี้มาเเลกประสบการณ์กันค่ะ