ที่บอกไปตามหัวข้อเลยค่ะ ตอนนี้เรารู้สึกว่าใจเรามันว่างเปล่า มันไม่เศร้าไม่สุข มันเฉยชา ไม่มีแพสชั่นในทุกๆอย่าง ทั้งๆที่เราเคยมีเคยรู้สึกมีแพสชั่น มีสุขมีเศร้า แต่ตอนนี้เราไม่รู้สึกแบบนั้นอีกแล้ว ไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตาม เราไม่อยากเป็นแบบนี้เลย แต่เราไม่รู้จะทำยังไง ตอนนี้เราติดปัญหาอยู่ที่ว่า เราจะต้องสอบเข้ารร แต่เราไม่มีแพสชั่นในการอ่านหนังสือเหมือนแต่ก่อน เรื่องที่เราเคยชอบเรากลับรู้สึกเฉยๆ เรากลายเป็นคนที่ดูเย็นชา ไร้ความรู้สึกไปเลย จิตใจเรามันว่างเปล่า ไม่มีแรงจูงใจ ไม่มีอะไรที่ทำให้เราได้เลย เป็นแบบนี้มันแย่มากๆ

ขอบอกก่อนเลยว่า นี่เป็นคนที่เจอเรื่องที่ทำให้บั่นทอนจิตใจมาเยอะจนเฉยชาอยู่ระดับหนึ่งเลยค่ะ เจอความผิดหวังมาเยอะ เศร้า เสียใจ มาก็เยอะ เหมือนกับมีชีวิตอยู่กับความเศร้าเลยก็ว่าได้ ซึ่งมันทำให้เราถึงขั้นที่นิ่ง เฉย ดูเย็นชา กับคนอื่นมากๆอยู่ช่วงหนึ่ง แม้แต่คนในครอบครัว เพราะสาเหตุส่วนใหญ่ที่ทำให้เป็นแบบนี้ก็เพราะครอบครัวด้วย ครอบครัวเราชอบพูดบั่นทอนความรู้สึกเราเสมอทุกๆครั้งมันยิ่งทำให้เราแย่มากๆ ตอนนั้นเราแทบบ้า ต้องแอบมาร้องไห้คนเดียวบ่อยครั้ง จนมันทำให้เรานิ่ง เราเฉยชาใส่ทุกคน เรารู้ว่ามันแย่แต่ใครกันทำให้เราเป็นแบบนี้ แต่บางส่วนเขาก็ดีกับเรามากในบางเรื่อง แต่ส่วนมากก็ทะเลาะกันกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง ฝ่ายเริ่มก่อนก็มีแต่ครอบครัวเราพยายามใจเย็นสุดๆในเรื่องพวกนี้ แต่เขาชอบใช้แต่อารมณ์ แล้วหลุดคำพูดที่ไม่ดีออกมา มันยิ่งกระทบใจเราจนฝังใจมาตลอด แต่เราพยายามไม่แคร์ไม่คิดมากเพราะยังไงชีวิตเราก็เดินต่อไปด้วยตัวเราเอง เรารู้ดีอยู่แล้ว (เผลอนอกเรื่องเยอะเลยค่ะ)

แต่ตอนนี้ที่เราเป็นแบบนี้เราก็ไม่รู้เหตุผลว่าทำไมแต่คงไม่น่าใช่เรื่องครอบครัวรึเปล่า เราไม่อยากเป็นแบบนี้เลย นี่ไม่รู้จะทำยังไงต่อไปแล้วค่ะ