สวัสดีค่ะ. ตอนนี้เรากำลังจะขึ้นม.4แล้ว
คือต้องขอเล่าก่อนนะคะว่า ตอนเด็กๆ
ก็เรียนที่โรงเรียนในหมู่บ้าน จ.อุดรนี่แหละค่ะ แต่มีความฝันว่าขึ้นมัธยมจะต้องเรียนโรงเรียนโรงเรียนดีๆ ต้องได้ดีต้องไปไกลกว่าทุกคนในชั้น ซึ่งก็เล็งไว้โรงเรียนนึงตั้งแต่ ป.2 คือโรงเรียนหญิงล้วนประจำจังหวัดร้อยเอ็ด ซึ่งใหญ่มาก คนเยอะ
ต่างจากโรงเรียนประถมที่เรียนอยู่ ซึ่งที่นี่
ครูก็น้อยนักเรียนก็ไม่ถึงร้อยด้วยซ้ำ
ความรู้ของเด็กที่นี่ก็น้อยนิดมากกกค่ะ
(ตอนนี้พัฒนาแล้วนะ) ก็เลยต้องอ่านหนังสือเอง ฝึกทบทวนเองตอนช่วงอยู่
ป.5ปลายๆ โดยเฉพาะวิชาภาษาอังกฤษ
เพราะเด็กที่นี่ไม่ได้เลยค่ะ ก็ฝึกมาเรื่อยๆ
จนรู้สึกว่าตัวเองเก่งขึ้นมาก มากกว่ารุ่นพี่ ป.6ด้วยซ้ำ จนมาถึงตอนที่สอบเข้า รร
เพื่อนๆต่างเข้า รร ประจำตำบลบ้างแหละ รร ประจำอำเภอบ้างแหละ (พวกเพื่อนเราไม่ได้สอบเข้านะคะ เพราะ รร พวกนั้นเค้ารับอยู่แล้ว) แต่เราสอบเข้า รร ประจำจังหวัดค่ะ คือแบบคนมาสอบเข้าเยอะมาก
800กว่าคน กดดันมากค่ะ เพราะเค้ารับแค่300. ซึ่งเราไม่ใช่นักเรียนในเขตพื้นที่
มีสิทธิ์น้อยกว่าอยู่แล้ว แต่พอผลสอบออกมาคือกรี้ดลั่นบ้าน เราได้ที่177. คือมันเกินความคาดหวังเรามากเพราะเราเอาชนะ
นักเรียนที่มาจากโรงเรียนดีๆดังๆได้
ถ้าเทียบกับเราคือฟ้ากับเหว แต่เรากลับทำได้ดีใจน้ำตาไหลเลยค่ะ. พอเรียนมาได้2
ปีทุกอย่างก็ราบรื่นนะคะ แต่มันมีปัญหาเรื่องเพื่อน เรื่องครอบครัว แต่ไม่ใช่เรื่องเงินนะคะ จนเราตัดสินใจ
ย้ายกลับอุดร(ตอนอยู่ร้อยเอ็ดอยู่กับป้า)
มาอยู่ รร ประจำตำบลที่อยู่ในเมืองพอสมควร ความรู้สึกคือแตกต่างมาก
ที่นี่เค้าไม่เคร่งครัดไม่เเข่งกันเรียน
และไม่ค่อยได้เรียนด้วย เราต้องมาร้องไห้ทุกวัน ห่วงอนาคตตัวเองมาก
อยากกลับไปแต่ก็ทำไม่ได้แล้ว มันทั้งท้อทั้งเหนื่อย เหนื่อยที่ต้องไปเรียนกลับบ้านมาก็ต้องเรียนเองอีก ไม่มีเวลาอ่านหนังสือ
เสริมเลย เพระที่นี่เค้าแทบจะไม่สอน แล้วเด็กที่นี่ก็เกเรกันเยอะ พวกเรียนจริงก็ห้องละไม่เกิน5คน เด็กติด0 ร. มส. หรือไม่จบกันเป็นว่าเล่น. คือเราอยากออกจากตรงนี้มาก พอจบ ม.3. ก็อยากกลับไปร้อยเอ็ด แต่แม่ก็บอกว่ากลับไม่ได้แล้ว เราก็เลยคิดว่า จะไปเข้า รร ในอุดรที่ดีๆ แต่ก็เป็น เพราะอารมชั่ววูบคือ ความกลัวกลัวว่าจะไม่มีเพื่อน สรุป ตามเพื่อนค่ะ
เรียนที่เดิม. สายวิทย์-คณิต(ที่จริงอยากเรียนวิทย์-สุขภาพ ไม่ก็ อิ้ง-จีน แต่ที่นี่ไม่มี) แล้วถ้าจะย้ายก็ไม่ทันแล้ว อีกทั้งที่บ้านก็ไม่ได้มีความรู้เรื่องการเรียนขนาดนั้น
เราก็เลยคิดว่าจะอ่านหนังสือหนักๆเอา
แต่คิดไปคิดมา ที่นี่ห้องแลปไม่มี อ้าวทำไงทีนี้ จบเลยค่ะ ประสบการณ์ก็ไม่มีแน่นอนตอนไปเข้ามหาลัย เป็นแกะดำ อายเค้าแน่ๆ ทั้งเรื่องทำพล็อตเข้ามหาลัย จะเอาผลงานมาจากไหน ที่นี่ไม่มีจัดค่ายอีกล่ะ
เพื่อนก็ไม่มีใครที่อยากได้อยากดีแบบเรา
ไม่มีใครช่วยเราได้แน่ๆ เราต้องยังไงดีคะ
เราอยากประสบความสำเร็จจริงๆ😢😢😢
อยู่โรงเรียนเล็กแต่อยากเข้าคณะดีๆมหาลัยดังๆ ฝันเกินตัวไปไหมคะ
คือต้องขอเล่าก่อนนะคะว่า ตอนเด็กๆ
ก็เรียนที่โรงเรียนในหมู่บ้าน จ.อุดรนี่แหละค่ะ แต่มีความฝันว่าขึ้นมัธยมจะต้องเรียนโรงเรียนโรงเรียนดีๆ ต้องได้ดีต้องไปไกลกว่าทุกคนในชั้น ซึ่งก็เล็งไว้โรงเรียนนึงตั้งแต่ ป.2 คือโรงเรียนหญิงล้วนประจำจังหวัดร้อยเอ็ด ซึ่งใหญ่มาก คนเยอะ
ต่างจากโรงเรียนประถมที่เรียนอยู่ ซึ่งที่นี่
ครูก็น้อยนักเรียนก็ไม่ถึงร้อยด้วยซ้ำ
ความรู้ของเด็กที่นี่ก็น้อยนิดมากกกค่ะ
(ตอนนี้พัฒนาแล้วนะ) ก็เลยต้องอ่านหนังสือเอง ฝึกทบทวนเองตอนช่วงอยู่
ป.5ปลายๆ โดยเฉพาะวิชาภาษาอังกฤษ
เพราะเด็กที่นี่ไม่ได้เลยค่ะ ก็ฝึกมาเรื่อยๆ
จนรู้สึกว่าตัวเองเก่งขึ้นมาก มากกว่ารุ่นพี่ ป.6ด้วยซ้ำ จนมาถึงตอนที่สอบเข้า รร
เพื่อนๆต่างเข้า รร ประจำตำบลบ้างแหละ รร ประจำอำเภอบ้างแหละ (พวกเพื่อนเราไม่ได้สอบเข้านะคะ เพราะ รร พวกนั้นเค้ารับอยู่แล้ว) แต่เราสอบเข้า รร ประจำจังหวัดค่ะ คือแบบคนมาสอบเข้าเยอะมาก
800กว่าคน กดดันมากค่ะ เพราะเค้ารับแค่300. ซึ่งเราไม่ใช่นักเรียนในเขตพื้นที่
มีสิทธิ์น้อยกว่าอยู่แล้ว แต่พอผลสอบออกมาคือกรี้ดลั่นบ้าน เราได้ที่177. คือมันเกินความคาดหวังเรามากเพราะเราเอาชนะ
นักเรียนที่มาจากโรงเรียนดีๆดังๆได้
ถ้าเทียบกับเราคือฟ้ากับเหว แต่เรากลับทำได้ดีใจน้ำตาไหลเลยค่ะ. พอเรียนมาได้2
ปีทุกอย่างก็ราบรื่นนะคะ แต่มันมีปัญหาเรื่องเพื่อน เรื่องครอบครัว แต่ไม่ใช่เรื่องเงินนะคะ จนเราตัดสินใจ
ย้ายกลับอุดร(ตอนอยู่ร้อยเอ็ดอยู่กับป้า)
มาอยู่ รร ประจำตำบลที่อยู่ในเมืองพอสมควร ความรู้สึกคือแตกต่างมาก
ที่นี่เค้าไม่เคร่งครัดไม่เเข่งกันเรียน
และไม่ค่อยได้เรียนด้วย เราต้องมาร้องไห้ทุกวัน ห่วงอนาคตตัวเองมาก
อยากกลับไปแต่ก็ทำไม่ได้แล้ว มันทั้งท้อทั้งเหนื่อย เหนื่อยที่ต้องไปเรียนกลับบ้านมาก็ต้องเรียนเองอีก ไม่มีเวลาอ่านหนังสือ
เสริมเลย เพระที่นี่เค้าแทบจะไม่สอน แล้วเด็กที่นี่ก็เกเรกันเยอะ พวกเรียนจริงก็ห้องละไม่เกิน5คน เด็กติด0 ร. มส. หรือไม่จบกันเป็นว่าเล่น. คือเราอยากออกจากตรงนี้มาก พอจบ ม.3. ก็อยากกลับไปร้อยเอ็ด แต่แม่ก็บอกว่ากลับไม่ได้แล้ว เราก็เลยคิดว่า จะไปเข้า รร ในอุดรที่ดีๆ แต่ก็เป็น เพราะอารมชั่ววูบคือ ความกลัวกลัวว่าจะไม่มีเพื่อน สรุป ตามเพื่อนค่ะ
เรียนที่เดิม. สายวิทย์-คณิต(ที่จริงอยากเรียนวิทย์-สุขภาพ ไม่ก็ อิ้ง-จีน แต่ที่นี่ไม่มี) แล้วถ้าจะย้ายก็ไม่ทันแล้ว อีกทั้งที่บ้านก็ไม่ได้มีความรู้เรื่องการเรียนขนาดนั้น
เราก็เลยคิดว่าจะอ่านหนังสือหนักๆเอา
แต่คิดไปคิดมา ที่นี่ห้องแลปไม่มี อ้าวทำไงทีนี้ จบเลยค่ะ ประสบการณ์ก็ไม่มีแน่นอนตอนไปเข้ามหาลัย เป็นแกะดำ อายเค้าแน่ๆ ทั้งเรื่องทำพล็อตเข้ามหาลัย จะเอาผลงานมาจากไหน ที่นี่ไม่มีจัดค่ายอีกล่ะ
เพื่อนก็ไม่มีใครที่อยากได้อยากดีแบบเรา
ไม่มีใครช่วยเราได้แน่ๆ เราต้องยังไงดีคะ
เราอยากประสบความสำเร็จจริงๆ😢😢😢