ตอนเด็กๆเราก็ไม่รู้สึกอะไรนะเพราะยังไม่รู้เรื่องแต่พอเราขึ้นประถมเราก็เริ่มสงสัยละว่าทำไมพี่เราถึงไม่เคยโดนว่าอะไรเลยจนกระทั่งเราเริ่มขึ้นมัธยมความรู้สึกของเรามันชัดเจนมากยิ่งขึ้นจากที่เราคิดไว้ว่าพ่อแม่รักพี่เรามากกว่า เราเป็นคนที่ทะเลาะกับพี่บ่อยมากตั้งแต่ประถมและมันรุนแรงขึ้นเรื่อยๆตอนเราม.1พี่เราต่อยเราตาบวมไปโรงเรียนเลย เราเรียนได้เกรดค่อนข้างดีแต่แม่ก็ไม่ใส่ใจในเกรดเราสักเท่าไหร่พอมัธยมเราได้เกรด3.90+ตลอดจนตอนนี้แต่แม่ของเราก็จะบ่นดูลูกคนอื่นสิเขายังได้เกรด4กัน แต่พี่เราไม่ว่าเกรดจะต่ำสักเท่าไหร่จะตกซ่อมกี่วิชาแม่ก็ไม่เคยบ่น เพื่อนเราเคยถามได้เกรดดีขนาดนี้โดนแม่ดุจริงหรอ เราก็ไม่กล้าบอกเรื่องในครอบครัวเราๆเลยบอกว่าจริงเฉยๆ พี่เราค่อนข้างได้รับอิสระมากกว่าเราตอนประถมพี่เราเป็นนักดนตรีไทยเราก็เคยเป็นแต่แม่บังคับให้ออกแม่ให้เหตุผลว่าที่ไม่ให้พี่ออกเพราะพี่มีความสามารถด้านนี้ทั้งๆที่เราก็มีเหมือนกันต่อมาเราได้เป็นนักดนตรีสากลของโรงเรียนแม่เราก็บังคับให้ออกแต่เราไม่ออกเพราะมันเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้เรามีความสุขในขณะอยู่ที่บ้าน เวลาเราทะเลาะกับพี่ไม่ว่าจะเรื่องใหญ่หรือเรื่องเล็กแม่เราจะโทษทุกอย่างมาที่เราจะบอกว่าเป็นน้องก็รู้จักยอมพี่บ้างสิทุกๆครั้งทั้งที่ไม่เคยว่ามันว่าเหตุเกิดจากมันเลยวิธีพูดของแม่ต่อพี่กับเราก็ต่างกันมากแม่จะบ่นเราในทุกอย่างถ้าพี่ไม่ทำงานหรือทำอะไรระเกะระกะไว้ทุกคนในบ้านจะมาลงที่เราเวลาซื้อของปกติเราก็จะออกไปกับแม่ตลอดแต่พอกลับมาเราบอกให้เรียกพี่มาช่วยยกของแต่แม่ก็จะบอกว่าแค่นี้ทำไม่ได้รึไงพี่เขาอยู่บนห้อง ลัเวลาที่แม่ซื้อของมาละเราอยู่บนห้องแม่ก็จะบ่นเราจะเป็นจะตายแต่กลับพี่เรานี่คนละเรื่องบอกว่ามัวแต่หมกหมุ่นอยู่บนห้องเล่นโทรศัพท์ทั้งๆที่บ้านเราเราทำงานบ้านยังกับคนรับใช้พี่เราใช้ชีวิตอย่างกับราชา พอเราบอกแม่พี่ก็เล่นไม่ใช่รึไงมันไม่ได้อยู่ในห้องเฉยๆแม่เราก็จะบอกว่าเถียงอีกจะได้ตกนรก
พี่เราได้ทุกอย่างมากกว่าเราพ่อแม่จะตามใจเวลากินข้าวเราก็กินเยอะไม่ได้นะเดี๋ยวมันจะไม่ได้กินพ่อแม่บอกเอาแต่ถามมันว่าเป็นไงบ้านสุขภาพผอมจังเลยนะสิวขึ้นเดี่ยวแม่เอายามาให้
ทั้งๆที่เราบอกแม่ว่าสิวขึ้นขอครีมหน่อยแม่เราก็จะบอกว่าล้างหน้าสบู่ไปสิเดี๋ยวก็หาย เราโคตรน้อยใจเลยเวลาเราร้องไห้ก็จะบอกใครไม่ได้นอกจากเพื่อนเพราะเพื่อนจะฟังเราทุกอย่างคอยเป็นที่ปรึกษา แต่พ่อแม่เราพอเห็นเราร้องก็จะบอกว่าเรื่องแค่นี้ยอมๆพี่บ้างไม่ได้รึไงทั้งๆที่ที่ผ่านมาเราจะโดนหาว่าผิดมาตลอดทุกการทะเลาะกับพี่พ่อแม่จะมาบ่นเราละไม่ทำอะไรพี่เลยเรากลับบ้านช้าโดนด่าเยอะแยะแต่พี่เราจะไปใหนกี่โมงก็ไม่เห็นจะเป็นอะไรเราอยู่ในบ้านหลังนี้เราอึดอัดมากมันทำให้เรารู้สึกว่าโรงเรียนทำให้เรารู้สคกผ่อนคลายกว่าที่บ้านเพราะในบ้านหลังนี้เราไม่รู้สึกเลยว่าเราใช่ลูกแท้ๆของพ่อแม่รึป่าว
พ่อแม่รักพี่ชายมากกว่าเราควรจะทำยังไงดี
พี่เราได้ทุกอย่างมากกว่าเราพ่อแม่จะตามใจเวลากินข้าวเราก็กินเยอะไม่ได้นะเดี๋ยวมันจะไม่ได้กินพ่อแม่บอกเอาแต่ถามมันว่าเป็นไงบ้านสุขภาพผอมจังเลยนะสิวขึ้นเดี่ยวแม่เอายามาให้
ทั้งๆที่เราบอกแม่ว่าสิวขึ้นขอครีมหน่อยแม่เราก็จะบอกว่าล้างหน้าสบู่ไปสิเดี๋ยวก็หาย เราโคตรน้อยใจเลยเวลาเราร้องไห้ก็จะบอกใครไม่ได้นอกจากเพื่อนเพราะเพื่อนจะฟังเราทุกอย่างคอยเป็นที่ปรึกษา แต่พ่อแม่เราพอเห็นเราร้องก็จะบอกว่าเรื่องแค่นี้ยอมๆพี่บ้างไม่ได้รึไงทั้งๆที่ที่ผ่านมาเราจะโดนหาว่าผิดมาตลอดทุกการทะเลาะกับพี่พ่อแม่จะมาบ่นเราละไม่ทำอะไรพี่เลยเรากลับบ้านช้าโดนด่าเยอะแยะแต่พี่เราจะไปใหนกี่โมงก็ไม่เห็นจะเป็นอะไรเราอยู่ในบ้านหลังนี้เราอึดอัดมากมันทำให้เรารู้สึกว่าโรงเรียนทำให้เรารู้สคกผ่อนคลายกว่าที่บ้านเพราะในบ้านหลังนี้เราไม่รู้สึกเลยว่าเราใช่ลูกแท้ๆของพ่อแม่รึป่าว