นอนนึกแล้วก็ขำ ที่มีแต่คนพูดคำนี้ เลยลุกขึ้นมาตั้งกระทู้เล่นซะหน่อย ถ้าใครได้อ่านกระทู้หลายๆอันของผม ก็รู้ว่าสังคมรอบตัวผมมันเป็นยังไง
แต่เผื่อใครไม่อยากอ่าน ผมก็จะย่อๆให้ฟัง...
ผมเป็นเด็กบ้านแตก อยู่บ้านคนเดียวตั้งแต่ ม.2-ป.ตรี ปี4 ไร้ญาติ ไร้เพื่อน ไร้สังคม เลยฝันอยากมีครอบครัว แต่ไม่หล่อ เลยหาแฟนยาก
จบ... 555+
คนที่ผมคุยได้ก็จะเป็นอะไรแบบว่า อาจารย์ พ่อค้า-แม่ค้าร้านอาหารที่ไปกินบ่อยๆ บางทีก็มาจากในFacebook เวลาผมคอมเม้นอะไรดราม่า 555+
ก็จะพูดอะไรแนวๆนี้ เรียนให้จบ หางานทำเป็นหลักเป็นแหล่ง มีเงินเยอะๆ เดี๋ยวผู้หญิงก็เข้ามาเอง (จริงๆผมก็เรียนไม่โง่นะ 3.00+) 555
ผมก็คิดขำๆนะ ถ้าวันหนึ่งผมมีงานทำ เอาเงินเดือนกลางๆเลย หมื่น5-2หมื่น จะมีคนทักมา แบบ "เธอๆเป็นแฟนกันไหม เธอน่าจะดูแลเราได้" หรอ?
ง่ายงั้นเลย? 555+ ไม่เอาน่า เราก็ต่างรู้กันดีว่ามันไม่ใช่แบบนั้นหรอก จะให้เข้าสังคมบ้างหรอ ก็รอบตัวผมมันแบบ กินเหล้า เล่นไพ่ เที่ยวผับ
มันก็ดีนะ แต่ไม่เอาดีกว่า 555 ผมเลิกเรียน-เลิกงานก็ไม่ได้ไปเที่ยวไหน กลับบ้าน แต่ต่อให้ไปเที่ยวไหน ใครเห็นผมก็หันหน้าหนีหมดแล้ว 555
เอาเข้าจริงถ้าถามว่าชีวิตผมขาดอะไร ก็ อีกปีเดียวเรียนจบแล้วหางานได้ ก็ไม่ขาดอะไรนะ มีบ้าน มีแอร์เย็นๆ ขาดก็รถยนต์ล่ะมั้ง
ก็นั่นแหละ ผมแค่คิดเล่นๆนะ แต่ก็หวังให้มันง่ายแบบนั้นนะ
แบบ เธอๆเป็นแฟนกัน วันรุ่งขิ้นไปขอ แต่งงาน มีลูกเลย 5555555555 ล้อเล่นๆ อันนี้เพ้อเจ้อละ
ที่จะบอกก็คือ พูดเฉยๆมันง่าย ใครๆก็พูดได้ คือ บางคนคบกันตั้งแต่สมัยเรียน บางคนกว่าจะเรียนจบก็มีแฟนเป็นสิบๆคน
เรื่องแบบนี้มันง่ายสำหรับบางคน สำหรับบางคนก็ยากกว่าถูกหวยอีก อย่างผมนี่ ไม่คุยกับใครนะ รอโชค เผื่อมีผู้หญิงตาบอดทักมา 5555555
พิมพ์ตรงไหนขออภัยนะครับ ดึกแล้วเบลอ เบลอว่ารักแถบ แบบว่ารักเธอ ผ่าม!! เฮ้อออ