การที่เราตั้งคำถามกับตัวเองบ่อยๆ ว่าใช่คนนี้จริงๆไหม เราจะอยู่กับคนๆ นี้ไปตลอดชีวิตได้จริงๆ หรือ ?
แปลว่าเราไม่ได้มั่นใจในตัวคนรักแล้ว หรือเราไม่มั่นใจในตัวเองกันแน่

เราเริ่มโหยหาอิสระ อยากอยู่คนเดียว ทำอะไรคนเดียว อยากทำอะไรก็ได้ตามใจตัวเองบ้าง

เราหาเหตุผลให้ตัวเองได้ว่า เพราะเราคบกับแฟนมา 15 ปี แฟนอายุเยอะกว่าเรา 2 ปี ทำตัวเป็นพี่มาก เป็นผู้นำมาก ห้ามนู่นห้ามนี่
สั่งนั่นสั่งนี่ ดูถูกเราบ่อยๆ ว่าเราซื่อบื้อ ชอบด่าเราว่าเรียนจบมาได้ยังไง เรียนมาเพื่ออะไร ประมาณนั้นค่ะ
(เราเรียนไม่เก่ง เรายอมรับค่ะ แต่คนรักกันสมควรดูถูกกันขนาดนี้เหรอคะ)

และสิ่งที่เรารู้สึกอยากหนีจากจุดๆ นี้มากๆ คือ เราหมั้นกันมานานแล้ว แต่ไม่ได้แต่งงานสักที หลังจากที่หมั้นแล้ว แฟนเราไม่เคยไปให้พ่อแม่เราเห็นหน้าอีกเลย เค้าให้เหตุผลว่าเค้าอายที่เค้ายังตั้งตัวไม่ได้ ไม่มีอะไรเลย ไม่กล้าไปสู้หน้าพ่อแม่เรา (มันใช่เหรอคะเหตุผลนี้)
มีแต่เราที่บ้านเค้า ไปเจอพ่อแม่เค้าบ่อยๆ 

คนอยู่ด้วยกัน ใช้ชีวิตคู่ มันมีอีกหลายปัญหามากมายจนพูดไม่หมดจริงๆ ค่ะ เรื่องเล็กๆน้อยๆ ที่เก็บสะสมมาหลายปี ก็ทำให้เอือมระอาจนไม่รู้ว่าจะระเบิดออกมาวันไหน  หรือ เราผิดเองที่ยอมเค้ามาตั้งแต่แรกๆที่คบกัน รู้สึกน้อยใจอะไร เราก็เก็บเอาไว้ไม่พูด จนเหมือนเราเก็บกดความรู้สึกนี้มานานหลายปี 

ที่เราเลือกจะไม่พูดเพราะ เคยพูดแล้วค่ะ เค้าไม่ฟังเราเลย เค้าคิดว่าความคิดเค้าถูกเสมอ และถ้าเราเริ่มพูด เค้าก็จะพูดต่อไม่จบ กลายเป็นทะเลาะกันใหญ่โต เราเหนื่อยจังเลยค่ะ  เรายอมรับว่าเสียดายเวลาที่คบกันมาขนาดนี้  แต่อีกใจ ก็เหมือนกับว่าเราได้เรียนรู้รสชาติความรักมามากพอแล้ว สุขมามากพอแล้ว และเจ็บปวดกับมันมามากพอแล้วค่ะ ถ้าให้พูดถึงความเจ็บปวด คือ แฟนเคบนอกใจเรา และเราจับได้ 3 ครั้ง ค่ะ ตอนนั้นรักเค้ามากจนให้อภัยเค้าได้เสมอ  แผลในใจนี้ไม่เคยจางหายไปเลยค่ะ  ยังเจ็บปวดทุกครั้งที่นึกถึง เราอยากหยุดจังเลยค่ะ  แต่ทำไมเราไม่กล้าพอที่จะเดินออกมาคะ  เพราะเรายังรักเค้าใช่ไหม  

ต่อให้รัก และฝืนไปต่อ เราก็รู้ว่าอนาคตเราจะวนมาที่จุดๆ เดิม จุดที่อิ่มตัว จุดที่เบื่อหน่าย เราเหมือนคนที่รอวันทให้ฟางเส้นสุดท้ายมันขาด 
ตอนนี้คิดได้แค่ว่า ถ้าคนมันไม่ใช่ ยังไงสักวันเราก็ต้องแยกจากกัน 

กว่าจะได้พบใครสักคนที่ใช่ มันหายากจังเลยนะคะ ใครที่หาคนๆนั้นเจอ คุณโชคดีมากเลยค่ะ