ผมชอบซีนนี้มากครับ เหมือนรามเริ่มกำลังเปิดใจให้เลย พี่คิงก็อบอุ่นมาก เหมือนเป็นต้นไม้ที่สบายใจที่สุดให้รามเลย ชอบไดอาล็อกนี้มากครับ
คิง: กูรู้นะเว้ยไม่ว่าจะทุกข์ใจเรื่องอะไรอ่ะ แต่เดี๋ยวก็ผ่านไปได้ เหมือนกับต้นไม้ไง ถ้าผ่านช่วงที่แย่ที่สุดไปได้อ่ะ มันก็จะกลายเป็นดอกสวยๆไง
      ไอ้นิ่ง คนเงียบๆอย่าง นี่คงจะหาคนเข้าใจยากใช่ป่ะ 
      เลยต้องเจอเรื่องทุกข์ใจคนเดียวตลอดไง
      เอางี้ไหม? ถ้ามีอะไรไม่สบายใจอ่ะ มาฐานลับกูได้ตลอดเลย 
      โอเคป่ะ?
.
.
.
ราม: คนที่เข้าใจ....คือพี่ไง
กับซีนที่รามบอก พ่อผม.... แล้วก็โดนเพื่อนลากไปก่อน อยากดูตอนเปิดใจอีกทีมากๆครับ ไม่รู้ว่าคิงจะช่วยรามยังไง