ปัญหาในที่นี้หมายถึง นิสัยเราที่เเก้ไม่หาย เราเป็นผู้หญิงนะคะ  ตั้งเเต่ม.ปลายมา ก็เริ่มมีเเฟน(ผู้ชาย)มาตลอด หลายคน เเบบรักๆเลิกๆ กลัวการอยู่คนเดียวมากมันรู้สึกเหงาโดดเดี่ยว ไม่กล้าที่จะเป็นโสดเลยค่ะ(คนเข้ามาหาเราตลอดนะคะ) ใจง่ายรักคนง่าย เเต่เวลารักใครสักคนก็รักมาก เเต่ก็ขี้เบื่อง่ายด้วย คิดมากเเละระเเวง กลัวเขาจะเบื่อเรา ขึ้หึง ร้องไห้ง่ายมากๆ ถ้าเกิดว่าเหมือนเขาจะทิ้งเรา ไม่สนใจเรามากๆ จะชิงบอกเลิกเขาก่อนเลย เพราะไม่อยากเจ็บไปมากกว่านี้ บางทีเราซึมเศร้ามากๆจนทำร้ายตัวเอง(ผ่านมานานเเล้วตอนนี้ไม่ทำอีกเเล้ว) เวลามีปัญหากับเเฟน เหมือนโลกจะสลายมันเศร้ามาก 
การที่เรากลัวการอยู่คนเดียวกลัวการถูกทิ้ง มันอาจจะเป็นเพราะ เรามีปมน่ะค่ะ ครอบครัวก็ไม่สามารถเป็นที่พึ่งได้ ไม่เคยรู้สึกไว้ใจได้เลย ไม่กล้าปรึกษาปัญหากับครอบครัว ตอนเด็กๆมีปัญหาทางบ้านพ่อเเม่เเยกทาง ฝั่งยายที่เลี้ยงมาก็เข้มงวดชอบดุด่า เราเป็นคนค่อนข้างโลกส่วนตัวสูงนะคะ มีเพื่อนสนิทคนเดียวเเต่ไม่ค่อยได้คุยกันค่ะ ทุกวันนี้เหงามาก ไม่รู้จะระบายจะพูดคุยกับใคร ไม่มีใครเลย....
การที่เรารักตัวเองไม่เป็น เราจะสามารถเปลี่ยนเเปลงตัวเองได้อย่างไรบ้าง ให้สามารถมองเห็นคุณค่าตัวเองอีกครั้ง มันทำยากเหลือเกิน