ท้าวความเลยเรากับสามีคบกันตั่งแต่ม.ปลาย แล้วมีช่วงหนึ่งที่เลิกลากันไปเพราะเขามีคนอื่น พอผ่านไปซักพักเรามารู้ว่าเราท้อง เหตุการก็เลยได้กลับมาสานสัมพันธ์กันอีกครั้ง แต่เรายอมรับเลยว่าเราลืมแผลที่เกขาทำกับเราไว่ไม่ได้ การสร้าครอบครัวกับเค้าครั้งนี้ยอมรับเลยว่าทั้งรักทั้งแค้น ตลอดระยะเวลาที่เราคลอดลูกออกมาก็มีนอกลู่นอกทางอยู่เนืองๆ แต่เขากับลูกก็ดีเขาก็เป็นพ่อที่รับผิดชอบในระดับหนึ่ง  แต่ความสัมพันของเราคือมันหมดไปเรื่อยๆอยู่ด้วยกันคืออึดอันเรารู้สึกเหมือนต้องเตือนตัวเองว่า ต้องมีความสุขนะอะไรแบบนี้  ตอนนี้คือไม่มีความสุขเลย มีสามีก็เหมือนไม่มีมันหลายๆเรื่อง  ตอนนี้ที่เราแคที่สุดก็เพราะลูกเขาค่อนข้างที่จะมีความสุขเวลาได้ ยุกับพ่อเขา เราสงสารลูกคือรอเล่นกับพ่อตลอดอะ  แต่พ่อเขาจะมองเห็นสิ่งอื่นสำคัญกว่า ลูกเมียเสมอ ทำเราอยากมูฟออนออกจากความอึดอัดแบบนี้  
#เราไม่ได้มีใครใหม่ตอนนี้เราคือคนที่ทนกับความอึดอัดเฮ็งซวยนับร้อยครั้ง  แต่พอครั้งที่101เราไม่อยากทนแล้วทำยังไงเราถึงจะมูฟออนออกมาได้แล้วควรบอกเหตุผลว่าอย่างไรเขาถึงจะยอมจบแบบดีๆ