ชิวิตคนเรามันไม่แน่นอนจริงๆก่อนหน้านี้ขายของอยู่บ้านแต่ไม่พอค่าใช้จ่ายเลยรับจ็อบเพิ่ม หางานทำและขายของด้วย พอทำได้4เดือนร้านเก่าที่เคยทำงานด้วยโทรมาชวนไปทำงานด้วยให้เงินดีกว่าที่ทำอยู่ เลยติดสินใจลาออกเพื่อจะไปทำร้านเก่า พอถึงเวลา เกิดโรคโควิคร้านที่จะไปทำถูกสั่งปิดและร้านที่ทำอยู่ก็ปิดเหมือนกันและลาออกเรียบร้อยแล้ว ร้านที่จะไปทำบอกว่าให้เริ่มเดือนพ.ค.แต่ตอนนี้ให้ปิดเพิ่มอีก1เดือน เราเครียดมากปวดหัวไมเกรนขึ้น อดทนขายของต่อที่บ้านแต่รายได้น้อยมาก ส่วนแฟนทำร้านป้ายถูกรื้อร้านเพราะรัฐเอาที่คืนเราเช่าเขาเรียกร้องอะไรไม่ได้ มาทำที่บ้านก็ไม่มีลูกค้าเลย ลูก2คนกำลังขึ้นม.1 กับม.3 คนม.1ยังไม่มีอะไรเลยต้องซื้อใหม่หมดค่าเทอมไม่แพงแต่ตอนนี้ตกงาน เงินแค่1000ครึ่งพันมันเก็บยากมาก เงินที่เก็บไว้ตอนนี้ไม่เหลือเลย เพราะทุกคนต้องกินต้องใช้ทุกวัน ขอเงินเยียวยา5000ไปก็ได้เราคนเดียว แฟนยังไม่ได้ ก็ขอบคุณรัฐที่ยังให้เงินเยียวยามาเก็บเป็นทุนในการค้าขายที่บ้านแต่มันไม่พอจริงๆ ถ้าเรายังต้องหยุดทำงานต่อไปอีก ไม่โทษรัฐบาลแค่รู้สึกเหนื่อยล้า เกือบจะท้อ แต่ไม่ท้อ แค่รอจังหวะชีวิตให้มันดีขึ้นตอนนี้คิดแค่ว่าจะทำยังไงให้อยู่รอดไปจนสถานการ์ณจะดีขึ้น จะหาเงินยังไงช่วงนี้ทำทุกอย่างแล้วนะ อยากระบายบ้างเพื่อลดความกดดันตัวเอง😢😢😢