ปล่อยว่างไว้มานานไม่ได้ไปเก็บดูย้อนหลังสักที ช่วงนี้ว่างก็เลยถึงเวลาที่จะหยิบมาดูแล้ว เป็นละครที่นำเสนอชีวิตชาวกรุงศรีในช่วงปลายได้ให้ความรู้สึกว่า สมควรแล้วที่อยุธยาจะแตก ชนชั้นสูง ทั้งฝ่ายหน้าฝ่ายใน ไม่แข็งแรงเลยสักนิด
- ฝ่ายหน้าจะทำอะไรก็คิดแต่กลเดิมๆ ทำอะไรเดิมๆ มีศึกก็ไม่สู้เต็มที่ ภายในคดโกง ต่างๆนานา
- ฝ่ายใน ไม่รู้สึกทุกข์ร้อนใดๆกับบ้านเมืองทั้งสิ้น ฉันอยู่ในนี้ใครมีหน้าที่รบก็รบไป แต่ฉันไม่ล่ะ เดี๋ยวน้ำก็มาไล่พม่าไปเอง อโยธยามีเทวดาคุ้มครองยังไงก็ชนะ มองแต่ความรู้สำเร็จเดิมๆจากศึกที่เคยผ่านมา (อันนี้เป็นทั้งฝ่ายหน้าและฝ่ายใน)
อีกความแปลกใจหนึ่งคือ ฝั่งพม่า (อังวะ)
- ให้ความรู้สึกแปลกมากตรงที่ว่าเรื่องนี้ไม่มองพม่าเป็นตัวร้าย เราดูแล้วกลับให้ความรู้สึกว่าพม่าแฟร์ ๆ มาก ไม่ได้ต้องการอยุธยาแต่หวังทำลาย เดินทัพผ่านไปไหนใครยอมรอด เลี้ยงดูปูเสื่อ ใครต้านตาย
ให้ความรู้สึกว่าการศึกก็ถือเป็นเกมกีฬาอย่างหนึ่งเหมือนกัน (ในสมัยก่อน)
อีกมุมหนึ่งคือ พระเจ้าตาก
- บทนี้บวกกับการแสดงของอั้มอธิชาติทำให้พระยาตากดูมีชีวิตมาก ๆ ให้ความรู้สึกว่าก็สมควรแล้วที่ท่านจะได้ขึ้นเป็นกษัตริย์ในเวลาต่อมา ในขณะที่ขุนนางอยุธยาคิดอะไรกันอยู่ไม่รู้แต่พระยาตากจะมองต่างเสมอ และการมองต่างนี้เองได้เป็นประโยชน์กับบ้านเมืองในเวลาต่อมา
เป็นละครที่ดูแล้วให้มุมมองที่แปลกมาก ถือเป็นละครในดวงใจอีกหนึ่งเรื่อง ขอตั้งกระทู้ไว้เผื่อใครผ่านมาเห็นแล้วยังไม่ได้ดู ลองไปย้อนดูนะคะ จากใจสายดูย้อนหลังแบบเรา