ณ เมืองแห่งหนึ่ง มีกระต่ายตัวหนึ่งมั่นใจในความเร็วของฝีเท้าตัวเองมาก และมักพูดโม้โอ้อวดว่าไม่มีใครเทียบเทียมความเร็วของข้าได้
จนวันหนึ่งเจ้ากระต่ายหูกางเดินสองขา ได้พบกับเต่าที่กำลังเดินต้วมเตี้ยมเต๊าะแต๊ะตุ๋มติ๋มผ่านมา เมื่อเจ้ากระต่ายเห็นก็หัวเราะเยาะและพูดล้อเลียนว่า "เจ้าสัตว์สี่ขาหลังคามุงกระเบื้อง มัวแต่เดินอืดอาดยืดยาดอย่างนี้ แล้วเมื่อไรจะถึงบ้านกันล่ะเนี่ย ต่อให้เจ้าเดินนำหน้าไปก่อนครึ่งวัน ข้ายังตามเจ้าทันเลย"

เจ้าเต่าได้ยินดังนั้น ก็เกิดอาการหัวร้อนขึ้นมาทันทีทันใด เลยพูดตอบกลับไปว่า "ถึงข้าจะเดินช้า แต่ข้าก็กลับถึงบ้านทุกวัน ถ้าอย่างงั้นเรามาลองวิ่งแข่งกันมั้ยล่ะ แล้วข้าจะเอาชนะเจ้าให้ดู"
          กระต่ายเห็นว่าเจ้าเต่าท้าแข่งอย่างนั้น ก็ตอบตกลงพร้อมกับพูดไปอย่างขำๆว่า
"ฮ่า ฮ่า ฮ่า โถ... เจ้าเต่า เชื่องช้าอย่างเจ้าน่ะเหรอ จะมาชนะกระต่ายที่รวดเร็วอย่างข้าได้ ไม่มีทางหรอก"

เมื่อถึงวันแข่งขัน เจ้ากระต่ายหูกางได้วิ่งสองขาออกจากจุดเริ่มต้นไปด้วยความเร็วเต็มฝีเท้า แซงหน้าเจ้าเต่าไปไกล และเมื่อหันหลังกลับไปดูก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของเจ้าเต่า เลยคิดว่าคงอีกนานกว่าเจ้าเต่าจะเดินมาถึง จึงนึกในใจว่า "งั้นข้าขอหลับเอาแรงสักหน่อยดีกว่า ยังไงก็ชนะอยู่แล้ว" แล้วไม่นานเจ้ากระต่ายก็เผลอหลับไป ฝันถึงชัยชนะ อันหอมหวาน ปานน้ำเชื่อมราดคาราเมลผสมน้ำผึ้ง

ส่วนเจ้าเต่าสี่ขาหลังคามุงกระเบื้อง ก็ยังคงเดินต้วมเตี้ยม เต๊าะแต๊ะ อย่างไม่เหน็ดเหนื่อยย่อท้อ เดินมาเรื่อยๆ จนเกือบจะถึงเส้นชัย กระต่ายที่นอนอยู่แถวนั้นก็สะดุ้งตื่นขึ้น เห็นรอยเท้าเต่าที่พื้นก็รีบวิ่งตามไป แต่ก็ไม่ทันซะแล้วล่ะ หึๆ เพราะเมื่อเจ้ากระต่ายวิ่งมาถึงเส้นชัยก็พบว่าเจ้าเต่าที่ตนเคยสบประมาทไว้นั้น ได้เดินเข้าเส้นชัย เป็นผู้ชนะในการแข่งขันครั้งนี้

เหตุการณ์นี้ทำให้เจ้ากระต่ายรู้สึกเสียใจมากที่ต้องมาพ่ายแพ้ให้กับเจ้าเต่าสัตว์สี่ขาสี่ตีนเดินมาหลังคามุงกระเบื้อง เพียงเพราะความประมาทและความอวดดีของตัวเองนั่นเอง...

เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
#ในโลกนี้ไม่ได้มีอยู่แค่คนเดียว
การดูถูกคนอื่น ไม่ได้ทำให้ตัวเองสูงขึ้น
(การกินนมและออกกำลังกาย พักผ่อนอย่างเพียงพอ ต่างหาก ที่จะทำให้ตัวเองสูงขึ้น)