เราอยากสอบถามค่ะ มีใครที่ขยะแขยงเหมือนเรามั้ย คือเราเป็นคนที่ขยะแขยงเส้นผมมาก(แต่ไม่เป็นที่ร้านตัดผมนะคะ ไม่รู้ทำไม) เราขยะแขยงมันมาก เวลาเห็นเส้นผมหล่นอยู่ตรงพื้น หรือหล่นตรงไหนก็แล้วแต่ ถ้าเราเห็นเราจะรีบปัดๆ ทำทุกอย่างให้มันพ้นตาเราไป ถ้าอยู่บนโต๊ะกินข้าวก็จะเป่าให้มันปลิวหายไปเลย บางคนที่เห็นเราทำแบบนี้ยังมำหน้าแปลกๆใส่เราเลย และเราไม่ชอบเวลาเช็ดพื้นแล้วมันติดพื้นยิ่งถ้าเป็น ท่อระบายน้ำ หรืออ่างน้ำในห้องน้ำนะ เรานิ่งขยะแขยงเราพยายามชนะมันด้วยการจ้องมัน แต่มันจะอ้วก แล้วพอเรานึกถึงเมื่อไหร่เราก็อยากจะอ้วกเลยแหละ เมื่อก่อนตอนเราอยู่หอพัก เวลาทำความสะอาดห้องน้ำ เราจะพยายามเลี่ยงๆ เอาน้ำฉีดๆ ไม่มองมัน (ตอนพิมนี่สมองยังจินตนาการภาพขึ้นมาเลย จะอ้วกเลย 555) คือทรมานมาก เราเคยเล่าเรื่องนี้ให้ใครหลายๆคนฟัง เค้าบอกว่าเรากระแดะบ้าง โรคจิตบ้าง (หรือเราโรคจิต 555) แต่นั่นแหละ เรื่องมันมีที่มาที่ไป คือที่เราเป็นแบบนี้เพราะว่าตอนเด็ก เราจำความได้ว่า มีผมมาติดคอเรา พยายามให้มันออก ทั้งล้วงคออ้วก อ้วกจนเหนื่อย ร้องไห้หนักมาก แต่จำไม่ได้ว่าสุดท้ายมันออกได้ยังไง จากนั้นมามันก็อยู่ในจิตใต้สำนึกเรามาตลอดจนถึงวันนี้ เราอยากให้ความรู้สึก ความคิดแบบนี้มันหายไป มันอึดอัดมาก มันเลี่ยงไม่ได้เลยที่จะเจอมัน หรือเราต้องทนเป็นแบบนี้ตลอดชีวิตของเรา ใครมีทางออกให้เราบ้าง ช่วยบอกเราที ขอบคุณมากๆค่ะ