ชื่อกระทู้อาจจะดูยาวไปนิดนะคะ
เข้าเรื่องเลยค่ะ
.
.
.
.
----เราเป็นฝ่ายอยากเลิกกับแฟน เพราะรู้สึกหมดรักเอง เพราะเราใช้เวลากับตัวเองมากขึ้น จนรู้สึกว่าไม่ต้องมีเขาก็ได้
(เราไม่ได้นอกใจ ไม่มีมือที่สามนะคะ)
บวกกับช่วงนี้เป็นช่วงกักตัวจึงไม่ได้เจอกันเลย เราตัดสินใจบอกเลิก ทั้งที่เขาไม่ผิดอะไร แต่เราคิดว่าเราหมดใจและไม่อยากไปต่อ เขาโทรมาง้อหลายครั้ง ทั้งร้องไห้และฟูมฟาย แต่เราก็เฉยๆถึงเขาจะอ้อนวอน ไม่ใจอ่อนไม่อะไรเลยถึงเขาจะร้องขอโอกาส ถามว่าสงสารมั้ยก็สงสาร แต่เราคงไม่กลับเพราะสงสารแน่ เพราะอย่างไรก็ไปต่อไม่รอด เราเชื่ออย่างนั้น
----แต่เราก็ยังตามดูเขาในเฟสบุ๊คเรื่อยๆนะคะ เฟสหลักที่คุยกันคือเราบล็อกเขาไปแล้ว (เขาขอร้องให้เราบล็อก) เราใช้อีกเฟสไปส่อง ซึ่งพบว่าเขาก็มีเพ้อถึงเรา ในใจลึกๆรู้สึกแย่ที่ทำเขาเสียใจนะคะ
.
.
----และหลายวันผ่านมา เราเริ่มคิดถึงอดีตเก่าๆ ความทรงจำที่ผ่านมา มันดีมากๆ มีแต่เรื่องดีๆ เราคิดถึงที่สุด แต่ในขณะเดียวกันก็รู้สึกแย่ มันรู้สึกจุก หน่วง รู้สึกว่าต่อให้รีเทิร์นเราก็คงทำไม่ได้ และเรื่องเริ่มใหม่กับใครในอนาคต เหมือนสมองเรามันตัดไปเลยค่ะ ว่าคงเริ่มใหม่กับใครไม่ได้ทั้งนั้น
----พวกรูปคู่เราก็ไม่ลบนะคะ เรามองรูปคู่เราก็รู้สึกเฉยๆ แต่ตัดสินใจไม่ลบ เพราะคงไม่มีโอกาสกลับไปถ่ายด้วยกันอีกแล้ว
เรารู้สึกเหมือนโดนดึงไว้ในห้วงความรู้สึกผิดอะไรสักอย่าง ที่เราเดินออกมาไม่ได้
ช่วยด้วยค่ะ ฮือออออออออ
ใครเคยผ่านจุดนี้มาบ้าง ใช้เวลากันนานเท่าไหร่คะ
ปล.เขาเป็นแฟนคนแรกของเรา คบมาก็พอสมควรค่ะ เกือบสองปีได้

ขอบคุณสำหรับทุกคำตอบนะคะ