เสียงอ๊อดดังขึ้น แสดงถึงหมดคาบเรียนของวิชาสุดท้ายของวันนั้น
การเรียนห้องคิง ไม่ได้สวยหวานอย่างที่เอ็มคิดสักเท่าไหร่นัก
แต่มันก็ดีเพราะทุกคนแลดูมุ่งมั่น ตั้งใจและจริงจัง
"เอ็ม..เอ็ม..เลิกเรียนแล้ว เย็นนี้ไปไหนปะ..."
เสียงเรียกจากเพื่อนสนิทประจำชั้นของเอ็ม ชื่อ วิด
วิดเป็นเด็กที่เรียนเก่งมาก เรียนเยอะมากด้วย เรียนทุกวันเพราะที่บ้านต้องการให้วิดเข้าเรียนหมอตามพ่อและแม่
ดังนั้นไม่ว่าจะเป็นช่วงเย็นวันธรรมดา บางวัน วิดก็ไปเรียนพิเศษต่อ
ไม่ต้องบอกถึงเสาร์ อาทิตย์ ที่มีเรียนอีกเต็มวัน
เอ็มเองก็เคยสงสัยถามวิดว่าไม่เบื่อบ้างหรอ เห็นเรียนหนักมากทุกวัน
วิดได้แต่ยิ้มอ่อนและตอบว่า
"ชินแล้วละ..เอ็ม..เอาน่า อย่างน้อยเราได้หยุดหลังเลิกเรียนวันพุธ ตั้งวันนึง"
คิดแล้วก็แอบสงสารเพื่อนเบาๆ
ชีวิตของพวกเราเลยกลายเป็นความหวังของผู้ใหญ่ว่าจะเข้าเรียนระดับปริญญาตรีในคณะที่โด่งดัง
เป็นหน้าเป็นตาให้แก่วงษ์ตระกูร
ชิวิตนอกห้องเรียน เราจึงมีแต่ห้องสมุด ห้องสมุดและห้องสมุด
----
"เอ็ม..เบื่ออ่านหนังสือแล้วอะ ไปนั่งเล่นที่อัฒจันทร์กันดีกว่า..."
"อื่ม..ไปดิ"
ในสนาม เต็มไปด้วยเด็กนักเรียนหลังเลิกเรียนที่ต่างมีกิจกรรมในรูปแบบของตนเองชอบ
บางคนก็นั่งคุย นั่งโม้กันอย่างสนุกสนาน
บางคนก็เล่นกีฬา เตะบอลพลาสติก โกลหนูกันอย่างเมามันจนเหงื่อชุ่มไปทั้งตัว
"เอ็ม..เตะบอลพลาสติกเป็นปะ..."
"เป็นดิ...สมัยเรียนประถมเตะบ่อย"
เอ็มตอบออกไปโดยไม่ทันยั้งคิดและด้วยความไม่อยากเสียหน้า
ทั้งที่จริงเคยเล่นแค่ไม่กี่ครั้ง แถมเป็นโกลอีกต่างหาก
และเชื่อมั่นเสมอว่าตัวเค้าเองไม่ได้เกิดมาเพื่อกีฬาประเภทนี้เป็นแน่นอน
"เราลองไปขอเพื่อนห้องอื่นเล่นด้วยไหม น่าสนุกดี
เรามีเพื่อนมาจากประถมด้วยกันอยู่ห้อง 10."
"อื่ม...เอ่อ ...ลองดูก็ได้.."
เอาวะ เป็นไง เป็นกัน มันจะไปยากตรงไหน กะแค่ลูกบอลเล็กๆ
------
ช่วงเย็นของแต่ละวัน เด็กนักเรียนมักจะมีที่ประจำในการเตะบอลกัน
การขอไปแจมด้วยจึงไม่ใช่เรื่องยากมากนัก
เนื่องจากเป็นขาจรจึงมักจะได้รับตำแหน่งโกลดูแลประตูอยู่เสมอ
และหลังจากที่คุ้นเคยก็ค่อยปรับเปลี่ยนตำแหน่งกันไป
------
วิดแนะนำให้รู้จักกับเอก โจและเสก
ซึ่งมาจากโรงเรียนประถมโรงเรียนเดียวกัน เราก็เลยมีเพื่อนเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ
ดังนั้นหลังเลิกเรียนวันพุธ เอ็มและวิดจึงได้มีโอกาสไปแจมเตะบอลกับเพื่อนๆในช่วงเย็น
ก็สนุกดีนะ เป็นประสบการณ์ใหม่ของชีวิตจริงๆ
วิดพัฒนาไปเป็นนักเตะกับเพื่อนๆแล้ว ส่วนเอ็มยังคงเป็นโกลต่อไป
จนเพื่อนๆให้สมญานามว่า เป็นโกลมืออาชีพ
เพราะบอกแล้วไงว่าไม่ได้เกิดมาเพื่อกีฬาประเภทนี้จริงๆ
แค่เชื่อมั่นว่าทำได้
ช่วงแรกของการเล่นก็แลดูสนุกๆกัน แต่พอเล่นไปสักพักเริ่มชักจะจริงจังกันทุกคน เตะเป็นเตะ อัดเป็นอัด
โกลก็ซวยซิครับ ทั้งโดนลูกเตะ ลูกอัด รับไปแบบเต็มๆ
-------
จนมาถึงเย็นวันพุธวันหนึ่ง
"เสก เห้ย ระวังมันบุกขึ้นมาแล้วโว้ย...."
"เห้ย เอ็มระวัง ประตู ทางซ้าย"
ซ้ายไหน ซ้ายนายหรือซ้ายเรา
ยังไม่ทันคิดจนจบขั้นตอนกระบวนการ
-
-
"เปรี้ยง"
เสียงบอลพลาสติกที่อัดกระทบเข้ามาเต็มหน้า
วินาทีนั้นทุกอย่างแลดูมืดลงอย่างรวดเร็ว เอ็มเห็นแต่ดาวระยิบระยับท่ามกลางความมืดมิดที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว
----
มารู้ตัวอีกที คือ เอ็มนอนหงายเงิบอยู่ห้องพยาบาลแล้ว
"เอ็ม เป็นไงบ้าง ไหวปะเพื่อน"
เค้าสะลืมสะลือลุกขึ้นมา
"เราเป็นอะไรหว่า จำไม่ได้ แล้วมาโผล่นี้ได้ไงหว่า"
"ก็บอลอัดหน้าเ-ิงไง ร่วงไปเลย ตกใจชิป เลยหามมาส่งห้องพยาบาล"
เอาอีกแล้ว
ยังไงหว่า ฟุตบอลทำเรื่องให้เค้าอีกแล้ว สงสัยจะเอาดีทางนี้ไม่ได้จริงๆแฮะ
แต่ไม่ได้ เดี๋ยวเสียฟอร์ม
"เห้ย ยังไหว แค่นี้ ไกลหัวใจ แต่อย่ามาใกล้หน้าบ่อยนะ มันน่ากลัวอะ"
เพื่อนๆฮากันตรึม
เก่งไหมละ เอ็ม เด็กน้อย สดใส ที่ปากยังคงเก่งเสมอ
------
ปล.จากนักเขียน
สำหรับตอนต่อไปหาได้ในหน้าของผมนะครับ
ติชมกันได้นะครับ ยินดีรับฟังครับ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้https://www.tunwalai.com/chapter/4461280/%e0%b8%99%e0%b8%b1%e0%b8%81%e0%b8%9a%e0%b8%ad%e0%b8%a5%e0%b9%82%e0%b8%84%e0%b8%a7%e0%b8%95%e0%b9%89%e0%b8%b2%e0%b8%81%e0%b8%b1%e0%b8%9a%e0%b9%80%e0%b8%8b%e0%b9%88%e0%b8%ad%e0%b8%8b%e0%b9%88%e0%b8%b2%e0%b8%ab%e0%b9%89%e0%b8%ad%e0%b8%87%e0%b8%84%e0%b8%b4%e0%b8%87-%e0%b8%a7%e0%b8%b1%e0%b8%99%e0%b8%97%e0%b8%b5%e0%b9%88%e0%b8%94%e0%b8%b2%e0%b8%a7%e0%b9%80%e0%b8%95%e0%b9%87%e0%b8%a1%e0%b8%9f%e0%b9%89%e0%b8%b2
นักบอลโควต้ากับเซ่อซ่าห้องคิง (วันที่ดาวเต็มฟ้า)