ผมกับพี่ชายเกิดในท้องเดียวกันครับ พี่ผมเป็นออทิสติก สาวนผมเป็น โรคซึ้มเศร้าและวิตกกังวล ผมไปรักษามาแล้วครับ มัน ก็ไม่หายก็คงเป็นตั้งแต่เด็ก พี่ก็ด้วย พี่ชอบแกล้งผม ด่าผม เอาไม้มาตีผม ตบหัวผม เอารองเท้าโยนใส่หน้าตอน อายุ 8 ขวบ น้ำลายใส่ผม และ ล้อชื่อผม ต่อหน้าพ่อแม่ แต่พ่อแม่ก็ไม่สนใจ พอผมทำคืนแค่ตีเบาๆ แม่ผมก็ด่าผมและตบหัวผม ผมเป็นคนที่ชอบในศิลปะเหมือนพ่อ ผมวาดรูป และให้พ่อดู แต่ พูดแค่คำเดียวว่า " อืม สวย เก่ง " แต่กลับพี่ผมทำอะไรก็ชมทุกอย่าง ตอนนี้คอมผมพัง มา เดือนแล้ว แต่ พ่อกลับเอามาซ่อมตอนที่ของพี่พัง ผมไม่ถามเลยว่า " เมื่อไหร่ซ่อมคอมจะเสร็จ " พี่ผมพูด 5 นาที ยังได้เร็วกว่าผม ผมขอพ่อเล่นเกมในคอมพ่อ พ่อก็ไม่ให้ ผมอยากได้หูฟัง 99 บ. ก็ไม่ให้  แต่พี่ผมได้กลองชุดราคาแพง ผมขอพ่อซื้อชุดคอสเพลย์ พ่อก็ไม่ให้ ผมเอาเงินตัวเองไปเติมเกม พ่อก็ด่าว่า " เอาไปเติมเกมไร้สาระ " ทั้งที่พ่อผมติดไอ้มดแดงแล้วก็บอล เอาเงินตัวเองไปซื้อของพวกนั้น ผมแค่ปิดไฟแล้วก็ฟังเพลงในห้องมืดๆ ก็ถามว่าคุยกับใคร  ยังมีคนใส่ร้ายว่าผม มีแฟนในเฟส แต่นั่นไม่ใช่รหัสผมรหัสผมโดนแฮค ผมโดนด่าเพราะผมชอบทำให้คนอื่นสับสนทางเพศ โดนบังคับให้ยิ้มเวลาถ่ายรูป เวลาผมถ่ายรูปให้พ่อแล้วผมถ่ายไม่สวยพ่อก็จะด่าผม แม่ผมชอบตีผม ตอนนั้นที่ผมโดนตีเพราะว่ากู้มาฟ้องพ่อว่าผมไม่ตั้งใจเรียน แล้วแม่ก็ตี เจ็บมาก ผมก็อั้นเอาไว้ แล้วก็กำมือ แต่แม่ หาว่าผมสู้ แล้วก็ไม่หยิกผมจนเป็นรอย ครอบครัวผมไม่มีความยุติธรรม ครูที่โรงเรียนสมัย ป 3 สอนอังกฤษ ชอบด่าผมทั้งที่ผมไม่ผิด ผมไม่ส่งงาน สมุดผมหาย เล่มล่ะเล่มล่ะ 20 มา 10 เล่ม สมุดผมก็ขายเหมือนเดิม ครั้งหนึ่ง เพื่อนที่โดนเหมือนผมโดนครูใช้ไปเอาปากกาในห้องพักครู เพื่อนผมก็เจอสมุดของผมและของเขาอยู่ใต้ลิ้นชักของครู  ผมโดนด่าทุกครั้ง เวลาผมทำการบ้านผิดแล้วครูคนนั้นก็ไปบอกพ่อผม ผมโดนแม่ตบหัว แล้ววันต่อมาครูก็ถามว่าโดนอะไรมาบ้าง ผมบอกเพื่อนไปเพื่อนบอกว่า ผมโดนตบหัว คนนั้นก็ยิ้มสมน้ำหน้าผม  หลังจากนั้นผมก็ไม่เคยคิดว่าครอบครัวผมเป็นครอบครัวสุขสันต์มาอีกเลย