ผมเป็นเด็กกรุงเทพ เมื่อตอน5ขวบผมได้เข้าเรียนประถมที่โรงเรียนแห่งหนึ่ง ตอนเด็กๆ-ผมเป็นออทิสติกประมาณ20%(แค่สมอง)แต่ตอนนี้หายแล้วนะครับ
       -แม่ผมไม่มีเวลาเลี้ยงผม ผมจึงต้อง
       อยู่กับครอบครัวอุปถัม

ป.1 ผมฉี่ราดบ่อยคุณครูเปลี่ยนกางเกงให้ แต่โดนตีแรงๆก่อน เมื่อเรียนไปครึ่งเทอมผมก็ป่วยเป็นโรคไตรักษา3-6เดือนหมดเป็นแสนๆ เมื่ออาการผมดีขึ้นผมจึง
กลับไปเรียน ผมเป็นออทิสติกเพื่อนก็
เกลียดผม(แทบทั้งห้อง)แม้แต่ครู ผมก็โดนล้อว่าเกย์ ตุ๊ดทั้งที่ไม่ได้เป็น จำได้ว่า
ตอนนั้นผมแทบไม่มีความสุขเลย แต่ครอบครัวก็เลี้ยงดีพาไปเที่ยวบ่อย

ป.2 มีวันหนึ่งครูประจำชั้นให้ผมไปทิ้งขยะให้ แล้วผมก็โดนครูอีกคนแกล้งโดนการพูดมาหา
เรื่องว่า ทำไมโยนใส่ถังขยะ(คิดในใจกุโยนตอนไหนเนี้ย) ด้วยความที่ผมเป็นออทิสติกผมเลยตอบไม่ค่อยรู้เรื่อง ครูเลยไปบอกครูประจำชั้นว่าผมไปด่าครูเขา ผม
บอกไม่ได้ด่า แต่ครูไม่เชื่อผม ครูจึงเกลียดผมและไม่ฟังผม TT แล้วยังโดน
เพื่อนเกลียดและล้ออยู่ แล้วมีวันนึงที่ครู
ตีทั้งห้องโดยที่เราไม่ผิด ผมก็ไปเล่าให้
ลุงฟังลุงเลยไปถามครูว่าตีทำไม หลังจาก
นั้นครูไม่ตีผมเลย(เพื่อนและครูเกลียดมากกว่าเดิมอีก)

ป.3ผมเจอครูภาษาอังกฤษที่ใจดีกับผมมาก ผมชอบเรียนกับครูคนนี้มาก แต่ผม
ไม่ค่อยส่งงาน(วิชาศิลปะ)ครูก็ชอบมาด่า
แบบเสียๆหายๆแบบไม่ใช่คน จนแม่ผมรู้
แม่ผมก็ด่าและบอกว่าจะให้ลาออก ผมจำได้ว่าคืนนั้นผมร้องไห้หนักมากตลอดทั้ง
คืน ผมขอร้องแม่ทั้งน้ำตาว่า อย่าให้ผมลา
ออกได้ไหมเพราะรักเพื่อน แม่ขู่ว่าจะเอา
หนังสือเรียนไปเผา ผมนอนร้องไห้ทั้งคืน
เครียดมาก ส่วนเพื่อนก็ยังเกลียดและล้อ
เหมือนเดิม

ป.4 ผมจะเป็นคนหน้านิ่งๆแต่จริงใจนะจ๊ะ555+ ต่อๆ ในคาบสังคมครูสอน ชอบ
มาหาว่าผมนั่งเอ๋อทั้งที่ผมแค่นั่งเงียบๆ เขียนก็เขียน จดก็จดแต่นั่งอยู่ดีๆก็เรียกผม แล้วแม่ผมก็เป็นหนี้จนต้องย้ายไปอยู่
ต่างจังหวัดให้ผมอยู่กับครอบครัวอุปถัม
แต่ก็สบายดีอะนะ

ป.5 โดมิโน่จร้า มีครั้งหนึ่งอาจารย์ว่าผม
ผมก็ไปบอกลุง ลุงเลยไปถามครูแล้วครูก็
มาด่าผมในคาบแบบเสียๆหายๆ แล้วผมก็
ไปบอกลุงแล้วมันก็วนเป็นแบบเดิมประ
มาณ2เดือนจนผมและลุงไปขอโทษครู
ก็เลยไม่มีความขัดแย้ง เพื่อนก็ยังเกลียด
ผมเหมือนเดิมเพราะพอเพื่อนแกล้งผมก็
ไปบอกครู เพื่อนก็หาว่าขี้ฟ้องเลยเกลียด

ป.6 ครูประจำชั้นเป็นคนที่เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย เทอม1 ผมโดนตะโกยใส่และด่าแบบ
เสียๆหายๆทั้งเทอม เพราะผมทำงานช้า
มีครั้งหนึ่งครูประจำชั้นสอนรำ ผมลืมหยิบ
สมุดไป ครูตะโกนไล่ผมลั้นห้องรำแบบไม่
ใช้คน ให้ผมไปเอาสมุด ผมเลยเดินไปทั้ง
กลัว เคลียด โกรธ แต่ทำอะไรไม่ได้
แล้วมีครูที่คอยตรวจระเบียบตีเจ็บมากเคยตีผมจนมือแดงเลย แล้วมีครั้งหนึ่งงาน
ทำเสร็จแต่ยังไม่ได้ส่งครูที่ตรวจระเบียบ
ให้ผมไปลุงนั่งแล้วยืนย่อขาทั้งชั่งโมง
ปวดจนชา
เทอม2ผมเริ่มปรับปรุงตัวโดย ทำงานให้ไวขึ้น ส่งให้ครบ ผมเลยโดนน้อยลง แต่มี
วันหนึ่งที่ผมทำงานช้านิดเดียวครูประจำ
ชั้นเดินมาตบผมและด่าผมอีก
จนผมจบป.6(โรงเรียนนี้มีแค่ถึงป.6)ผมเลยไปต่อมัธยมที่โรงเรียนใหม่ เหมือนผม
ตื่นจากฝันร้ายทั้งหมด

ทุกคนอาจไม่รู้:1.ผมโดนเพื่อนเกลียด
ตั้งแต่ป.1-ป.6
2.โรงเรียนประถมที่เรียนเป็นโรงเรียนเอกชน มัธยมเป็นรัฐบาล
3.ผมต้องทำงานกลุ่มคนเดียวตั้งแต่ป.1-ป.6 อาจจะมีบางทีที่ครูจัดกลุ่มให้ผมถึงได้
ทำงานเป็นกลุ่ม
4.ในตอนประถมผมอยู่ไม่สุขเลยเพราะระ
แวงว่าจะโดนย้ายโรงเรียนเพราะผู้ปกครองผมโดนเรียกหลายรอบมาก

ปัจจุบัน:ผมอยู่ม.3 หายจากออทิสติก เป็น
คนปกติแล้ว ผมตั้งใจเรียนมากๆเพื่อที่จะได้มีเกรดไปต่อสายวิทย์-คณิต โรงเรียน
มัธยมเดิมที่กำลังเรียนอยู่ ผลออกมาว่า
ผมได้ต่อวิทย์-คณิต เย้ๆ

ผมเลยมองย้อยกลับไปตอนป.1-ปัจจุบัน
ผมคิดในใจว่าผมผ่านเรื่องในตอนประถม
มาได้อย่างไร ผมเป็นคนที่ว่าเวลาเห็นใครทุกข์ก็อย่ากใจช่วยเหลือมากๆ

ถ้าคุณเจอเรื่องแบบนี้คุณจะคิดอย่างไรครับ?