http://ppantip.com/topic/31259123
จากเมื่อวานนี้ผมได้ถามว่าจะมีโรงเรียนที่สามารถรับเด็กออทิสติกอย่างผมฝึกงานตามโรงเรียน ผมขอขอบคุณมากๆเลยนะครับ ที่พี่ๆเป็นกำลังใจให้ผม แต่ผมคงสื่อสารกับพี่ไม่เข้าใจ เลยหาโรงเรียนประถมมาให้ผม คืออธิบายอย่างนี้เลยว่า เมื่อเทอมที่แล้ว ผมได้ไปทดลองสอนระดับประถมแล้ว ซึ่งทางมหาลัยจะแบ่งเป็น 2 ช่วง คือ ประถม กับมัธยม ซึ่งประถม ผมได้สอนจนได้เกรด B ไปแล้ว (เครียดสุดๆ) เทอมนี้จะต้องหาโรงเรียนมัธยมที่จะออกไปทดลองสอน 2 อาทิตย์ อย่างต่อมาคือ ทางมหาลัยจะต้องให้ออกสอนเป็นโรงเรียนรัฐบาลเท่านั้นด้วย และจะต้องอยู่ในเขตฝั่งธนบุรี หรือในกทม.ก็ได้ ปัญหาคือผมไม่มีความสามารถที่จะไปลงไปคุยกับคนแปลกหน้ากันตรงๆได้ (เผชิญหน้าก็สั่นไปหมดทั้งตัวแล้ว) ก็อยากให้ช่วยหาโรงตามที่ว่าให้หน่อย ใครพอรู้จักหรือเป็นครูมัธยมที่ เข้าใจเด็กพิเศษแบบออทิสติก หรือคุณแม่ที่พอคุยกับทางโรงเรียนได้ ช่วยหน่อยเถอะ ขอร้องเถอะนะครับ
มาที่ความคีบหน้าของการหาโรงเรียนของผม วันนี้ได้คุยกับแม่ผม ก็นะ แม่ผมเค้าบอกว่า แม่ไม่มีปัญญาไปหาโรงเรียนให้หนูหรอก เพราะแม่ต้องทำงานให้ผมมีกิน อยู่รอดได้ ถ้าไม่มีกินเรื่องฝึกสอนก็คงต้องจบ ผมก็คงไม่มีอาชีพอะไร ครอบครัวคงได้แค่ฝันละ ตอนนี้แม่ช่วยอะไรไม่ได้เลย ต่อให้ครูที่มหาลัยเรียกไปก็ช่วยอะไรไม่ได้อยู่ดีนั้นแหละ ผมก็พยายามพูดกับแม่นะ ว่าเรื่องนี้มันเข้าใจยากนะ หนูโดนกดดันต่างๆ สังคมไทยเค้าไม่เปิดโอกาสเด็กพิเศษที่อยากเป็นครูซะหน่อย แม้กระทั้งเพื่อนๆ พี่ในพันทิปก็ทราบกันดีว่า หาโรงเรียนเด็กพิเศษยากแค่ไหน และถ้าเป็นครูที่เป็นกลุ่มออทิสติกละ สมมุติว่าหาที่เรียนเด็กพิเศษ ความยาก X 10 แต่กับผมอาจจะ X100 เลยก็ได้นะ แม่ผมก็เลยบอกว่าให้ลองหาคนช่วยตามพันทิป ที่พี่ๆรู้จักผมนั่นแหละ ช่วยหาโรงเรียนที่ ผอ.ใจดี พอคุยได้ และครูในโรงเรียนยอมรับได้มาหน่อย ผมก็คุยกับแม่เรื่อย และผมก็ร้องไห้ เพราะเครียด ไม่ร็จะทำอย่างไรดี ผมเข้าใจแม่นะ ว่าแม่ช่วยได้แค่นี้จริงๆ แม่ไม่ได้มีกิจการใหญ่โตที่สามารถคุยกับใครก็ได้ ผมก็เลยได้แต่เศร้าบนรถไฟฟ้า เรื่อยๆ ก่อนหน้านั้นก็คุยกับครูสอนกฎหมาย ก็นะเค้าก็ได้แค่แนะนำเท่านั้นเอง ผมทำใจนะ ผมอาจจะเรียนไม่จบเพราะไม่มีใครให้โอกาสเลยก็ได้นะ
ฟังดูแล้ว อาจจะนิดเดียวกับคนทั่วไป ผมลองถามคุณแม่ที่มีลูกเป็นเด็กพิเศษดูสิ ว่าเวลาหาโรงเรียนให้ลูกตัวเอง ยากแค่ไหน ลองคูณเข้าไปดูว่า ทำไมถึงไม่มีโรงเรียนไหนรับลูกฉันเลย ทำไมลูกฉันต้องเป็นอย่างนี้ ทำไมโรงเรียนถึงได้รังเกลียดลูกฉันขนาดนี้ และลองเป็นผมดู ความรู้ที่คูณจากเด็กที่เรียนจะรู้สึกอย่างไร ผมไม่ได้ต้องการอะไรมาก ผมต้องการที่จะเป็นเด็กพิเศษคนนึ่งที่มีความฝันเหมือนคนอื่น ไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อน และมีความสุขกับการใช้ชีวิตอย่างเด็กพิเศษบนโลกกลมๆอันโหดร้ายใบนี้เท่านั้นเอง ผมอธิบายความรู้สึกได้ ผมจะบรรยายความรู้สึกไปเรื่อยๆ คุณแม่หลายๆคนอาจจะทุกข์กับลูกที่เป็นเด็กพิเศษ แต่นั่นแค่เริ่มต้นเท่านั้น ของผมนี่เรียกว่าอะไร คุณแม่ๆในชานเรือนก็ลองนึกและกัน ว่าถ้าลูกที่เป็นเด็กพิเศษโตขึ้น เค้าจะอยู่อย่างไร ก็เหมือนผมนั้นแหละ หากไม่มีโอกาสและผมจะอยู่อย่างไร ก็นะ ผมคงเขียนได้เท่านี้ละครับ
จากกระทู้ก่อน เรื่องตามหาโรงเรียนฝึกสอนของครูฝึกสอนที่เป็นกลุ่มออทิสติก(รายงานความคืบหน้าอย่างเศร้าๆ)
จากเมื่อวานนี้ผมได้ถามว่าจะมีโรงเรียนที่สามารถรับเด็กออทิสติกอย่างผมฝึกงานตามโรงเรียน ผมขอขอบคุณมากๆเลยนะครับ ที่พี่ๆเป็นกำลังใจให้ผม แต่ผมคงสื่อสารกับพี่ไม่เข้าใจ เลยหาโรงเรียนประถมมาให้ผม คืออธิบายอย่างนี้เลยว่า เมื่อเทอมที่แล้ว ผมได้ไปทดลองสอนระดับประถมแล้ว ซึ่งทางมหาลัยจะแบ่งเป็น 2 ช่วง คือ ประถม กับมัธยม ซึ่งประถม ผมได้สอนจนได้เกรด B ไปแล้ว (เครียดสุดๆ) เทอมนี้จะต้องหาโรงเรียนมัธยมที่จะออกไปทดลองสอน 2 อาทิตย์ อย่างต่อมาคือ ทางมหาลัยจะต้องให้ออกสอนเป็นโรงเรียนรัฐบาลเท่านั้นด้วย และจะต้องอยู่ในเขตฝั่งธนบุรี หรือในกทม.ก็ได้ ปัญหาคือผมไม่มีความสามารถที่จะไปลงไปคุยกับคนแปลกหน้ากันตรงๆได้ (เผชิญหน้าก็สั่นไปหมดทั้งตัวแล้ว) ก็อยากให้ช่วยหาโรงตามที่ว่าให้หน่อย ใครพอรู้จักหรือเป็นครูมัธยมที่ เข้าใจเด็กพิเศษแบบออทิสติก หรือคุณแม่ที่พอคุยกับทางโรงเรียนได้ ช่วยหน่อยเถอะ ขอร้องเถอะนะครับ
มาที่ความคีบหน้าของการหาโรงเรียนของผม วันนี้ได้คุยกับแม่ผม ก็นะ แม่ผมเค้าบอกว่า แม่ไม่มีปัญญาไปหาโรงเรียนให้หนูหรอก เพราะแม่ต้องทำงานให้ผมมีกิน อยู่รอดได้ ถ้าไม่มีกินเรื่องฝึกสอนก็คงต้องจบ ผมก็คงไม่มีอาชีพอะไร ครอบครัวคงได้แค่ฝันละ ตอนนี้แม่ช่วยอะไรไม่ได้เลย ต่อให้ครูที่มหาลัยเรียกไปก็ช่วยอะไรไม่ได้อยู่ดีนั้นแหละ ผมก็พยายามพูดกับแม่นะ ว่าเรื่องนี้มันเข้าใจยากนะ หนูโดนกดดันต่างๆ สังคมไทยเค้าไม่เปิดโอกาสเด็กพิเศษที่อยากเป็นครูซะหน่อย แม้กระทั้งเพื่อนๆ พี่ในพันทิปก็ทราบกันดีว่า หาโรงเรียนเด็กพิเศษยากแค่ไหน และถ้าเป็นครูที่เป็นกลุ่มออทิสติกละ สมมุติว่าหาที่เรียนเด็กพิเศษ ความยาก X 10 แต่กับผมอาจจะ X100 เลยก็ได้นะ แม่ผมก็เลยบอกว่าให้ลองหาคนช่วยตามพันทิป ที่พี่ๆรู้จักผมนั่นแหละ ช่วยหาโรงเรียนที่ ผอ.ใจดี พอคุยได้ และครูในโรงเรียนยอมรับได้มาหน่อย ผมก็คุยกับแม่เรื่อย และผมก็ร้องไห้ เพราะเครียด ไม่ร็จะทำอย่างไรดี ผมเข้าใจแม่นะ ว่าแม่ช่วยได้แค่นี้จริงๆ แม่ไม่ได้มีกิจการใหญ่โตที่สามารถคุยกับใครก็ได้ ผมก็เลยได้แต่เศร้าบนรถไฟฟ้า เรื่อยๆ ก่อนหน้านั้นก็คุยกับครูสอนกฎหมาย ก็นะเค้าก็ได้แค่แนะนำเท่านั้นเอง ผมทำใจนะ ผมอาจจะเรียนไม่จบเพราะไม่มีใครให้โอกาสเลยก็ได้นะ
ฟังดูแล้ว อาจจะนิดเดียวกับคนทั่วไป ผมลองถามคุณแม่ที่มีลูกเป็นเด็กพิเศษดูสิ ว่าเวลาหาโรงเรียนให้ลูกตัวเอง ยากแค่ไหน ลองคูณเข้าไปดูว่า ทำไมถึงไม่มีโรงเรียนไหนรับลูกฉันเลย ทำไมลูกฉันต้องเป็นอย่างนี้ ทำไมโรงเรียนถึงได้รังเกลียดลูกฉันขนาดนี้ และลองเป็นผมดู ความรู้ที่คูณจากเด็กที่เรียนจะรู้สึกอย่างไร ผมไม่ได้ต้องการอะไรมาก ผมต้องการที่จะเป็นเด็กพิเศษคนนึ่งที่มีความฝันเหมือนคนอื่น ไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อน และมีความสุขกับการใช้ชีวิตอย่างเด็กพิเศษบนโลกกลมๆอันโหดร้ายใบนี้เท่านั้นเอง ผมอธิบายความรู้สึกได้ ผมจะบรรยายความรู้สึกไปเรื่อยๆ คุณแม่หลายๆคนอาจจะทุกข์กับลูกที่เป็นเด็กพิเศษ แต่นั่นแค่เริ่มต้นเท่านั้น ของผมนี่เรียกว่าอะไร คุณแม่ๆในชานเรือนก็ลองนึกและกัน ว่าถ้าลูกที่เป็นเด็กพิเศษโตขึ้น เค้าจะอยู่อย่างไร ก็เหมือนผมนั้นแหละ หากไม่มีโอกาสและผมจะอยู่อย่างไร ก็นะ ผมคงเขียนได้เท่านี้ละครับ