ตอนนี้อายุ จะ 30 แล้ว  ยังโสดอยู่ และสนิทกับแม่มาก  เป็นที่พึ่งทางใจเลย เพราะท่านทำให้เรารู้สึกว่า ท่านชอบดูแลเราไม่ว่าอายุจะเพิ่มขึ้นขนาดไหน เหมือนเด็กตลอด  

พ่อแม่ก็  70 แล้ว  ผิวหนังเหี่ยวลง  ถุงใต้ตาก็เริ่มบวมย้อยลง   ผิวหน้าเริ่มเป็นจุดดำๆ  มือ แขนเริ่มเหี่ยวย้อย   แก่ลงอย่างเด็นได้ชัดเทียบสมัยก่อน

พอเริ่มคิดว่าถ้าถึงเวลานั้น  วันที่ท่านไม่อยู่  ไม่มีเสียงคอยเรียกหา ไม่มีกับข้าวฝีมือของท่าน    ไม่มีร่างกายที่เคลื่อนไหวรอบตัวเรา  ไม่มีแววตาที่จ้องมองมาอีกแล้ว  ไม่มีความรักที่จะแสดงกันและกันให้ได้อีกแล้ว 
มันทำใจไม่ได้เลย คิดแล้วแอบร้องไห้ฟูมฟาย  เหมือนไม่ใช่ผู้ชายด้วยซ้ำ

แต่ก่อนตอนเด็กๆนานๆทีจะคิดเรื่องนี้ตอนดึกๆ กำลังจะนอน ด้วยความเงียบ   ทำให้คิด ร้องไห้  และคิดว่าพอเราโตไป เราก็จะเข้าใจความตายได้เอง

แต่ตอนนี้เราโตขึ้น กลับยิ่งน้ำตาไหลร้องไห้ทุกครั้ง ที่คิด ใจมันวางไม่ได้  อยากหาวิธีทำให้มนุษย์ไม่แก่ ไม่ตาย  เป็นอมตะ กาลนาน 
แต่มันทำไม่ได้

ซึ่งบางครั้งเวลาเรามีแฟน  เราก็มีความสุขกับแฟน  พอคิดว่าถึงเราเสียพ่อแม่ไป  เราก็คงเสียใจแหละ เราจะเก็บท่านเอาไว้ในใจ และก้าวมันผ่านไปได้อย่างง่ายดาย
หรือบางทีเคยมีแฟนเป็นชาวต่างชาติ  ได้ไปเที่ยวอยู่ในสิ่งแวดล้อมใหม่ๆ ในประเทศเขา แล้วทำให้พอเวลาเราคิดเรื่องการจากไปของพ่อแม่   รู้สึกปล่อยวางได้

แต่พอกลับมาโสดใช้เวลาร่วมกับท่านมากขึ้น พอคิดแล้ว ทำให้รู้สึกว้าเหว่  อ้างว้าง

อยากถามคนที่มีประสบการณ์ว่า ณ ตอนนั้นที่เหตุการณ์นั้นเกิดขึ้นแล้ว    ครอบครัว ลูกของเราจะช่วยเยียวยาจิตใจได้ไหมครับ