สำหรับคนที่ไม่อยากอ่านสามารถแสดงความคิดเห็นได้เลยนะครับ

__________
ผมกับแฟนเก่าเคยคบกันช่วงม.3 แต่สุดท้ายขึ้นปวช.1เราเลิกกันไป เหตุผลคือพ่อแม่ผมยังไม่ค่อยให้ไปไหนหวงลูก และสำคัญที่สุดคือผมติดเกม ผมไม่ได้ไปไหนก็จริง แต่ที่รร.เราก็ไม่ค่อยได้คุยกันเพราะเพื่อนเขาก็ไม่ชอบผมเท่าไหร่ เขาอยู่กับเพื่อนที่รร.แต่เขาก็ยังโอเคกับผม ในช่วงค่ำเราต่างอยู่บ้านแต่กลับกันแล้วแทนที่ผมจะใช้เวลาที่มีอยู่ไปเล่นเกมกับเพื่อน เขาอยากจะเลิกหลายครั้งและผมก็ยื้อเอาไว้ แต่ผมไม่ได้ทบทวนตัวเองเลยแม้แต่น้อย แล้วก็ถึงคราวที่ผมยื้อไม่ได้อีก
ผมได้ทบทวนตัวเองบางอย่างแล้วรู้ว่าผมติดเกม 
ผมควรใส่ใจเธอมากกว่านี้ ถ้าเขากลับมาอีกผมจะทำให้ดีที่สุด จะไม่ทำให้เขาผิดเขาผิดหวัง
เวลาผ่านไป2ปี...
ตลอด2ปีผมไม่เคยมีใครนอกจากเขาผมรู้สึกหมดความรักปิดหัวใจ ไม่อินกับความรักอะไรเลย ความรู้สึกจริงๆก็อยากเจอกับเขาแต่มันคงเป็นความรู้สึกเป็นห่วงมากกว่า
ผมอยู่ช่วงจะจบปวช.2 เขาทักมาว่าคิดถึง ความรู้สึกตอนนั้นคือ เหมือนทุกอย่างปกติผมชาไปหมดแล้วหละมั้ง แต่ผมก็คุยกับเธอด้วยความรู้สึกที่เหลืออยู่อันน้อยนิด ก็ตอนแรกๆเหมือนคุยกันเชิงๆ
แต่พอผ่านมากก็ได้พูดคุยเข้าใจอะไรกันมากขึ้น
เขาบอกเขาไม่อยากมีแฟนแล้ว
แต่กลับกันผมมองว่าเขาเป็นคนพิเศษ
ผมให้เวลากับเขาและทิ้งเกมเพื่อไปใช้เวลากับเขาผ่านทางช่องแชท
ผ่านช่วงนึงเหมือนทุกอย่างจะไปได้ดีแต่แล้ว
เขาเริ่มขอเวลาส่วนตัวมากขึ้นผมก็เลยให้
เราต่างมีเวลาส่วนตัวผมกลับไปเล่นเกมของผม
และมันทำให้ผมกลับไปเล่นเกมโดยที่ไม่สนใจเธออีกมีเวลาให้เธอน้อยลง
และเรื่องการนอนช่วงนี้คือปิดเทอมเธอจะนอนเช้า
ส่วนผมมั่วเวลามาก เข้าบ้าง ค่ำบ้าง เย็นบ้าง
เที่ยวบ้าง ผมพยายามปรับกลับมาเป็นเวลาเดียวกันกับเธแต่ไม่สำเร็จ 
และมีช่วงนึงที่ผมหลับไปช่วงค่ำต่อเนื่อง3วัน
หลังจากวันนั้น
ผมชวนเธอเล่นเกม ปกติเธอเป็นคนเล่นเกมเราเล่นเกมด้วยกันอยู่เกือบทุกคืน แต่การชวนครั้งนั้นเธอบอกว่าไม่เล่น เราเล่นกัน2-3เกม ผมได้รู้ว่าเขาไปเล่นกับคนอื่นกัน2คน
ผมให้ผมค้างคาใจมาก เลยได้ถามเธอไป
คำตอบที่ได้คือ 
ผมชอบหายในตอนที่เธอต้องการ
เธออยู่ไม่ได้ในบางคืน เธอต้องการคนที่อยู่ด้วย
แต่ผมกับมีแอบหนีไปเล่นเกมกับเพื่อนและบางครั้งก็หลับไปก่อน
แล้วเราก็จากกัน
เธอบอกผมเสมอว่าเราเป็นเพื่อนกันเพื่อนสนิท
แต่เป็นผมที่คิดมากกว่านั้น
แต่กลับไม่ใส่ใจอะไรเลยแม้แต่น้อย
 เธอไม่ผิดหรอก เป็นความผิดของผมเอง
 
ผมปล่อยให้เธอต้องอยู่ลำพังในเวลาที่ต้องการใครสักคนและไม่ใช่น้อยครั้งแต่ผมนับไม่ถูกด้วยซ้ำไป  
ผมเคยบอกว่าจะไม่ทำให้เธอผิดหวังแต่สุดท้ายแล้วผมก็ทำมันเหมือนเดิมเหมือนครั้งก่อน
ตอนนี้ผมได้คิดทบทวนบ้างแล้ว 
ผมจะพยายามปรับตัวเองให้ดีขึ้น
ใส่ใจคนอื่นมากขึ้น
ให้เวลากับคนสำคัญ
ท้ายที่สุดคือผมอยากรอเขากลับมาอีกครั้ง
แทบจะไม่เคยเห็นใครที่กลับมาคบกันครั้งที่3
แต่ผมหวังว่าอย่างน้อยเขากลับมาหาเราในฐานะเพื่อนที่คุยกันได้ก็พอแล้ว
ในวันที่เขาอ่อนแอก็อยากเป็นที่พึ่งพิงให้เขา
ได้สะบายใจ
ผมก็ไม่รู้ว่าอนาคตเป็นอย่างไร ชีวิตต้องเจอใครอีกเยอะแต่ตอนนี้ผมรู้สึกอย่างนี้จริงๆ
______________________________
เพื่อนคนที่เข้ามาอ่านคิดว่าการกลับมาพบกันครั้งที่3เป็นไปได้หรือไม่ครับ
ในส่วนอื่นสามารถ แสดงความคิดเห็นได้เลยครับ
                                                       ขอบคุณครับ