จากกระทู้ก่อนที่เคยตั้งไปค่ะ ตอนนี้เราออกจากบ้านสามีมาได้ 2 เดือน 7 วันแล้ว หลังจากที่เราเอาลูกไปฝากไว้บ้านพ่อแม่ที่ต่างจังหวัด ที่ต้องออก เพราะเราทนไม่ไหวกับสิ่งที่เขาทำกับเรา เขาต้องการอิสระ คำหยาบคายสาระพัดพ่นออกมา

     มันไม่ง่ายเลยค่ะ สมองของเราคิดกลับไปกลับมา คิดถึงเวลาดีๆ ที่อยู่ด้วยกัน คิดถึงเรื่องแย่ๆ ที่เขาทำกับเรา 2 อาทิตย์ เรากินไม่ได้ นอนไม่หลับ น้ำหนักเราลด เราอยู่บ้านตัวเอง อยู่คนเดียว อยู่ลำพัง เวลาไปทำงาน เราพยายามเลี่ยงไม่ให้เจอสามี เพราะมันทรมานมากจริงๆ ถ้าเห็นหน้าเขา เรากลั้นน้ำตาไม่ได้

     เวลามันผ่านไปช้าๆ ช้าเหลือเกิน ตอนที่ทำงานเราก็ดีค่ะ ไม่คิดฟุ้งซ่านมีสติ อยู่กับงาน แต่มันแย่ตอนกลางคืน กับวันหยุดเสาร์อาทิตย์ที่ต้องอยู่บ้านคนเดียว มันแย่มากจริงๆ เราห้ามความคิดตัวเองไม่ได้ ไม่ว่าจะหาอะไรทำก็ตาม สวดมนต์ อ่านหนังสือ เราอยู่กับมันแค่แป๊บเดียว พอเลิกทำ ก็กลับมาคิดฟุ้งซ่านเหมือนเดิม มันแย่มากเลยนะคะ เราร้องไห้ทุกวัน เรารู้ว่าต้องใช้เวลา แต่ไม่รู้ว่าต้องนานแค่ไหน

     วันนี้เราก็ยังร้องไห้นะคะ แต่ร้องน้อยลง วันละ 2-3 ครั้ง ครั้งละไม่นาน แค่อ่านอะไรที่มันสะกิดใจ ก็ร้องค่ะ เรายังคงคิดถึง แต่คิดถึงลูกมากกว่าค่ะ คิดทุกวัน อยากอยู่กับลูก จะเลี้ยงเค้ายังไง ถ้าพ้นโควิดไป เราจะเลี้ยงเค้าคนเดียวได้มั้ย เราอยู่กรุงเทพคนเดียว ไม่มีใครเลย พ่อแม่เราอยู่ไกลมาก งานที่ทำก็ต้องออกต่างจังหวัดบ่อย ลูกเรายังเล็ก ยังไม่ 3 ขวบเลย เงินเดือนเราจะพอเลี้ยงลูกมั้ย แล้วถ้าเราให้พ่อแม่เลี้ยงให้ เราจะทนไหวมั้ย แล้วลูกเราล่ะ เค้าต้องการเราแค่ไหน เราอยากทำหน้าที่แม่ให้เต็มที่ เราอยากเลี้ยงลูกเอง อยากอยู่กับลูกให้นานที่สุด อยากให้เค้ามีเราอยู่ข้างๆ เสมอ เราไม่อยากให้ลูกต้องขาดทั้งพ่อและแม่ เรากลัว คิดมากทุกวัน

     ตอนนี้ก็ยังร้องไห้อยู่ คิดถึงลูก คิดถึงอนาคตของลูก และมันแย่ตอนที่อยู่คนเดียว เรารอคอยวันที่จะได้อยู่กับลูก แต่ไม่รู้เมื่อไหร่จะถึงวันนั้น มันทรมานมากจริงๆ เราอยากดีขึ้น อยากมีสภาพจิตใจที่ดีขึ้น เพื่อลูกของเรา แต่อยู่คนเดียวแบบนี้ ไม่รู้จะไหวได้แค่ไหน