ขอระบายหน่อยละกันค่ะ
จริงๆ เรื่องมันสืบมาตั้งแต่ช่วงโควิดช่วงมีนาที่เริ่มมีผลกระทบ
เริ่มโดนลดวันทำงานเหลือ 3 วัน หักเงิน 30% แล้ว
บริษัทเริ่มหันมาหาธุรกิจที่พอเอาตัวรอดได้ ซึ่งมันไม่ตรงตาม Job description ก็เข้าใจด้วยว่าสถานการณ์ตอนนี้ มีไรก็ทำไปก่อน
งานหนักเหมือนเดิมก็ไม่ว่า ถือว่าเรียนรู้อะไรใหม่ๆ 
จบเดือนมีนา ก็โดนลดตามที่บอก 
 
แต่ตอนนี้เดือนเมษา จากที่คุยไว้ว่าจะค่อยๆ ลดลงเรื่อยๆ ก็มีแว่วว่า 50% ไปเลย ซึ่งมันกะทันหันมาก 
จากตอนแรกที่คิดเงินในช่วงเมษาไว้แล้วว่า หัก 40% จะใช้อะไรบ้าง กลายเป็น 50% รวด 
แต่ก็ยังพอไหวเพราะ WFH (ตอนแรกเค้าบอกว่า wfh ไปแล้ว ยังจะมาคุยเรื่อง 40% เหมือนเดิมอีกได้ไง)
ก็โอเค ไม่มีใครสู้แล้ว 

แต่วันนี้สถานการณ์เปลี่ยนกะทันหัน 
กลายเป็นให้ไปทำงาน ไม่ต้อง wfh แล้ว (เพราะไม่ได้ผล งานช้า แต่สั่งเช้า จะเอาบ่าย)
แต่เรื่องเงินเดือนก็ไม่คุย บอกแค่ให้ช่วยกันก่อนได้มั้ย แต่ทางนี้เดือนหน้าเหลือ 1800 ก็ไม่รู้จะอยู่ยังไงแล้วค่ะ 
ดีที่ที่บ้านยังพอซัพพอร์ตได้ก็อยู่รอก่อนจนกว่าจะกลับบ้านได้
มืดหน้ามืดหลังไปหมดเลย

จริงๆ ก่อนหน้าลาออกแล้ว ตั้งใจจะลาออกแล้วไปอยู่ที่บ้านเพราะตอนนี้อยู่กรุงเทพคนเดียวแล้ว
แต่ไม่ทัน เจอปิดเมืองซะก่อน เศร้าเลยค่ะ
ตอนนี้ทึมมาก พบจิตแพทย์รับยามาทานแล้ว
ปัญหาอาจจะไม่ได้หนักมากมายสำหรับหลายคน แต่สำหรับเด็กจบใหม่เพิ่งเจอปัญหาครั้งแรก ตอนนี้สู้จนคิดว่าจบนี้ก็คงน่าจะโตขึ้น
ใครเครียดหรือเจอปัญหาอะไรบ้างลองมาแชร์กันนะคะ  (แชร์กฎหมายแรงงานไว้ให้อ่านก็ได้นะคะ อยากศึกษาค่ะ)