เราเป็นคนที่ชอบเรียนมากคนหนึ่งการเรียนจบคือความฝันของเราเลย ตอนนี้เรากำลังขึ้นมหาวิทยาลัยปี1 เราติดคณะที่เราฝันไว้ว่าอยากติด เราไม่อยากให้แม่แบกภาระเยอะ เราเลยเลือกทำงานเพื่อที่จะเก็บค่าเทอม แต่ต่อมาดันเกิดวิกฤติไวรัสโคโรน่าซะนี่ แม่ก็ตกงานเอาทองไปจำนำ ดีที่เราไม่ได้ตกงานไปด้วย แต่เงินที่เค้าแจก5000อ่ะ แม่เราได้นะ เดือนนี่ก็จ่ายค่าห้องไปแล้ว เงินเดือนเดือนแรกเราก็จ่ายค่าห้องครึ่งหนึ่งให้แม่ครึ่งครึ่งเก็บไว้กับตัวนิดหน่อย เราก็คิดเอาไว้แล้วว่า เงินเดือนหน้าเราจะเก็บไว้ค่าเทอม เพราะค่าเทอมเรามัน12600 แค่สองเดือนคงได้แล้ว
แต่ที่เราเสียใจคือคำพูดที่แม่บอกว่า เอาไว้ไปไถ่ทองกับเอาไว้ใช้ คือไม่ได้มีเรื่องเรียนเราอยู่ในหัวในคำพูดแม่เลย เราน้ำตาไหลออกต่อหน้าแม่ เราคิดอยู่ในหัวตลอดเวลาว่าเราควรเลือกอนาคตตัวเอง หรือเลือกครอบครัว ปล.มหาลัยเรายังไม่มีการเปลี่ยนแปลงใดๆทั้งสิ้น ค่าเทอมก็ต้องจ่ายเหมือมเดิม การรายงานตัวเข้าหอก็เหมือนเดิม เราเครียดมาก แต่ไม่มีใครคุยกับเราเลย😢😢😢😢
ผิดมั้ยที่เราจะเลือกอนาคตตัวเองมากกว่าครอบครัว
เราเป็นคนที่ชอบเรียนมากคนหนึ่งการเรียนจบคือความฝันของเราเลย ตอนนี้เรากำลังขึ้นมหาวิทยาลัยปี1 เราติดคณะที่เราฝันไว้ว่าอยากติด เราไม่อยากให้แม่แบกภาระเยอะ เราเลยเลือกทำงานเพื่อที่จะเก็บค่าเทอม แต่ต่อมาดันเกิดวิกฤติไวรัสโคโรน่าซะนี่ แม่ก็ตกงานเอาทองไปจำนำ ดีที่เราไม่ได้ตกงานไปด้วย แต่เงินที่เค้าแจก5000อ่ะ แม่เราได้นะ เดือนนี่ก็จ่ายค่าห้องไปแล้ว เงินเดือนเดือนแรกเราก็จ่ายค่าห้องครึ่งหนึ่งให้แม่ครึ่งครึ่งเก็บไว้กับตัวนิดหน่อย เราก็คิดเอาไว้แล้วว่า เงินเดือนหน้าเราจะเก็บไว้ค่าเทอม เพราะค่าเทอมเรามัน12600 แค่สองเดือนคงได้แล้ว
แต่ที่เราเสียใจคือคำพูดที่แม่บอกว่า เอาไว้ไปไถ่ทองกับเอาไว้ใช้ คือไม่ได้มีเรื่องเรียนเราอยู่ในหัวในคำพูดแม่เลย เราน้ำตาไหลออกต่อหน้าแม่ เราคิดอยู่ในหัวตลอดเวลาว่าเราควรเลือกอนาคตตัวเอง หรือเลือกครอบครัว ปล.มหาลัยเรายังไม่มีการเปลี่ยนแปลงใดๆทั้งสิ้น ค่าเทอมก็ต้องจ่ายเหมือมเดิม การรายงานตัวเข้าหอก็เหมือนเดิม เราเครียดมาก แต่ไม่มีใครคุยกับเราเลย😢😢😢😢