เรื่องเล่าของเรามีอยู่ว่า ....
เราเคยมีแฟนคนนึงเมื่อเกือบ8ปี ที่แล้ว (นอกจากเขาก็ไม่เคยมีใคร) เขาเป็นคนที่เอาแต่ใจเล็กน้อยช่วงปีสองผีแรก เราบอมเขาหมดไม่ว่าเขาจะคบซ่อนหรือกลับไปคุยกับแฟนเก่า เราก็เป็นฝ่ายที่ยอมเขาหมดเลย เพราะเราคิดว่าความดีและความเอาใจใส่ของเราจะชนะใจเขา จนตอนที่เราเข้ามหาลัยเราก็เริ่มเหนื่อยเราก็เลิกกันแบบจริงขังไม่ติดต่อหากันเป็นปี แต่แล้วเราเองก็ลืมเขาไม่ได้ จึงตัดสินใจกลับมาคุยกันอีก เป็นอย่างงี้อยู่หลายครั้ง เราก็ลองคุยกับคนอื่นตอนนั้นคิดว่ามันอาจจะทำให้เรารักคนอื่นที่ไม่ใช่เขาได้ แต่มันไม่ใช่เลย ความรู้สึกมันทรยศเราตลอก ทุกครั้งที่เราคิดถึงเขา เราก็อยากคุยกับเขาและรู้สึกกับเขาแค่คนเดียว
หลังจากเราเรียนจบเราสองคนก็ยังเป็นความสัมพันธ์ที่ไม่ชัดเจนแบบนี้ เราจึงตัดสินใจบอกความรู้สึกและสิ่งที่เรากลัวให้เขารู้ กลัวอดีตที่เคยทำร้ายจิตใจเรามันเป็นแผลในใจที่เรากลัวและเพราะความที่เรารักเขา และรักแค่เขาคนเดียวไม่เคยเปลี่ยน จึงทำให้เราไม่กล้าจะทุ่มเทใจให้เขาเต็มร้อยเหมือนเดิม
หลายครั้งที่เราคุยกัน มันเหมือนมีอะไรบางอย่างที่ทำให้เราไม่กล้าที่จะพัฒนาความสัมพันธ์ไปมากกว่านี้ เพราะเราไม่เคยมั้นใจในความรักที่เขามีต่อเราเลย ทุกอย่างเหมือนกำลังขะดีขึ้น แต่สุดท้ายมันก็กลับมาเหมือนเดิม เขาไม่ค่อยแคร์คำพูดความห่วงใยที่เรามีให้เขา คงเป็นเพราะเราอยู่ห่างไกลกันมากก ความห่างไกลมันคงทำลายคำว่ารักของเรา เราเป็นห่วงทีเขาชอบกินเหล้า เราเป็นห่วงที่เขาเที่ยวกลางคืน เราเป็นห่วงที่เขาอยู่คนเดียว เราอยากไปหาเขามากกกก มากจนอยากไปกอดเขาอยู่ข้างๆเลย แต่ความจริงมันทำลายความอยากของเราหมด ฟางเส้นสุดท้ายความสัมพันธ์ของเราสองคน ก็มาถึง เราไม่สบายหนักมากกกกกกกก นอนโรงพยาบาลนานที่สุดในชีวิต เป็นความรู้สึกที่แย่มาก และแย่ที่สุดดดดกดดด เขาไม่มีแม้แต่ข้อความหรือโทรศัพท์หาเราเลยสักนิด ไม่แม้แต่จะทัก ทั้งที่เราก็โพสนอยในเฟสบุคอยู่หลายครั้ง ความเงียบคือเหตุผลที่ชัดเจนที่สุด มันจบแล้วจริงๆ เราปลอบใจตัวเองอยู่บ่อยๆ ไม่เป็นไรนะ ชีวิตต้องเดินต่อไป ไม่มีเขาเราเดินต่อไปได้ และคำพูดที่สะท้อนในใจแบบนี้วันละหลายๆรอบที่ทำให้เราเข้มแข็งได้เวลาผ่านไปนับวันนับเดือนและนับปี นี่ก็ห่านไปเกือบสองปีแล้ว ตลอดเวลาที่เราอยู่แบบนี้ก็ไม่เคยคุยกับใคร และคิดว่าเราลืมเขาได้แล้วว เหมือนเป็นคำโกหกที่เราเองก็เชื่อแบบนั้นไปแล้ว สิ่งที่เราทำมันกลับสวนทางกัน เรามักจะฝันถึงเขาอยู่บ่อยๆ จุกที่หกตลอดและเราก็ยังส่องเฟสเขาบ่อยๆทั้งที่เขาลบเราออกจากเพื่อนไปแล้วแต่เราก็ยังไปส่อง อยากรู้ทุกความเคลื่อนไหวของเขา ถึงแม้เขาจะไม่ได้เปลี่ยนรูปมาหลายเดือนก็ตามเราก็ยังไปส่องอยู่แบบนั้น ภาวนาให้เขาเจอคนที่ดีๆสักทีแต่อีกใจก็แอบหวังว่าเขาจะรอเราอยู่ ก็คงได้แค่คิด ความเป็นจริงมันชัดเจนเหลือเกิน 13เมษา 63 ฉันยังรักเทออยู่นะ
#คิดว่าลืมรักเก่าได้แล้ว
ลืมแฟนเก่าได้ยัง
เราเคยมีแฟนคนนึงเมื่อเกือบ8ปี ที่แล้ว (นอกจากเขาก็ไม่เคยมีใคร) เขาเป็นคนที่เอาแต่ใจเล็กน้อยช่วงปีสองผีแรก เราบอมเขาหมดไม่ว่าเขาจะคบซ่อนหรือกลับไปคุยกับแฟนเก่า เราก็เป็นฝ่ายที่ยอมเขาหมดเลย เพราะเราคิดว่าความดีและความเอาใจใส่ของเราจะชนะใจเขา จนตอนที่เราเข้ามหาลัยเราก็เริ่มเหนื่อยเราก็เลิกกันแบบจริงขังไม่ติดต่อหากันเป็นปี แต่แล้วเราเองก็ลืมเขาไม่ได้ จึงตัดสินใจกลับมาคุยกันอีก เป็นอย่างงี้อยู่หลายครั้ง เราก็ลองคุยกับคนอื่นตอนนั้นคิดว่ามันอาจจะทำให้เรารักคนอื่นที่ไม่ใช่เขาได้ แต่มันไม่ใช่เลย ความรู้สึกมันทรยศเราตลอก ทุกครั้งที่เราคิดถึงเขา เราก็อยากคุยกับเขาและรู้สึกกับเขาแค่คนเดียว
หลังจากเราเรียนจบเราสองคนก็ยังเป็นความสัมพันธ์ที่ไม่ชัดเจนแบบนี้ เราจึงตัดสินใจบอกความรู้สึกและสิ่งที่เรากลัวให้เขารู้ กลัวอดีตที่เคยทำร้ายจิตใจเรามันเป็นแผลในใจที่เรากลัวและเพราะความที่เรารักเขา และรักแค่เขาคนเดียวไม่เคยเปลี่ยน จึงทำให้เราไม่กล้าจะทุ่มเทใจให้เขาเต็มร้อยเหมือนเดิม
หลายครั้งที่เราคุยกัน มันเหมือนมีอะไรบางอย่างที่ทำให้เราไม่กล้าที่จะพัฒนาความสัมพันธ์ไปมากกว่านี้ เพราะเราไม่เคยมั้นใจในความรักที่เขามีต่อเราเลย ทุกอย่างเหมือนกำลังขะดีขึ้น แต่สุดท้ายมันก็กลับมาเหมือนเดิม เขาไม่ค่อยแคร์คำพูดความห่วงใยที่เรามีให้เขา คงเป็นเพราะเราอยู่ห่างไกลกันมากก ความห่างไกลมันคงทำลายคำว่ารักของเรา เราเป็นห่วงทีเขาชอบกินเหล้า เราเป็นห่วงที่เขาเที่ยวกลางคืน เราเป็นห่วงที่เขาอยู่คนเดียว เราอยากไปหาเขามากกกก มากจนอยากไปกอดเขาอยู่ข้างๆเลย แต่ความจริงมันทำลายความอยากของเราหมด ฟางเส้นสุดท้ายความสัมพันธ์ของเราสองคน ก็มาถึง เราไม่สบายหนักมากกกกกกกก นอนโรงพยาบาลนานที่สุดในชีวิต เป็นความรู้สึกที่แย่มาก และแย่ที่สุดดดดกดดด เขาไม่มีแม้แต่ข้อความหรือโทรศัพท์หาเราเลยสักนิด ไม่แม้แต่จะทัก ทั้งที่เราก็โพสนอยในเฟสบุคอยู่หลายครั้ง ความเงียบคือเหตุผลที่ชัดเจนที่สุด มันจบแล้วจริงๆ เราปลอบใจตัวเองอยู่บ่อยๆ ไม่เป็นไรนะ ชีวิตต้องเดินต่อไป ไม่มีเขาเราเดินต่อไปได้ และคำพูดที่สะท้อนในใจแบบนี้วันละหลายๆรอบที่ทำให้เราเข้มแข็งได้เวลาผ่านไปนับวันนับเดือนและนับปี นี่ก็ห่านไปเกือบสองปีแล้ว ตลอดเวลาที่เราอยู่แบบนี้ก็ไม่เคยคุยกับใคร และคิดว่าเราลืมเขาได้แล้วว เหมือนเป็นคำโกหกที่เราเองก็เชื่อแบบนั้นไปแล้ว สิ่งที่เราทำมันกลับสวนทางกัน เรามักจะฝันถึงเขาอยู่บ่อยๆ จุกที่หกตลอดและเราก็ยังส่องเฟสเขาบ่อยๆทั้งที่เขาลบเราออกจากเพื่อนไปแล้วแต่เราก็ยังไปส่อง อยากรู้ทุกความเคลื่อนไหวของเขา ถึงแม้เขาจะไม่ได้เปลี่ยนรูปมาหลายเดือนก็ตามเราก็ยังไปส่องอยู่แบบนั้น ภาวนาให้เขาเจอคนที่ดีๆสักทีแต่อีกใจก็แอบหวังว่าเขาจะรอเราอยู่ ก็คงได้แค่คิด ความเป็นจริงมันชัดเจนเหลือเกิน 13เมษา 63 ฉันยังรักเทออยู่นะ
#คิดว่าลืมรักเก่าได้แล้ว