คือจะบอกก่อนว่าเราจะเล่าประสบการณ์รักครั้งแรกของเราโดยตรงเลยนะคะ

          เรื่องนี้นานมากแล้วแต่เขาคนนั้นยังติดอยู่ในใจเราตลอดถึงแม้จะไม่รักไม่ชอบเขาเท่าเมื่อก่อนแต่ความรู้สึกของคนอะเนาะฟันธงเลยว่าไม่มีใครสามารถลืมคนที่เราเคยรู้สึก เคยรักได้ ถ้าไม่เป็นความจำเสื่อมนะ555 แน่นอนจนตอนนี้ความรู้สึกดีๆของเราก็ยังมีให้เขามาเรื่อยๆแต่เบาบาลงมากกก
          
           สมัยนั้นประมาณ3-4ปีที่แล้วคือเราสนิทกับเขามากๆเลยเราเป็นผู้หญิงหน้าตาซื่อบื้อดูโง่ๆ เขาเป็นผู้ชายหน้าตาดีเลยแหละมีคนชอบเยอะมากก เราก็เป็นเพื่อน(สนิท)กัน สนิทจนคนรอบข้างคิดว่าเราเป็นแฟนกัน แต่ไอเราตอนนั้นก็ไม่รู้ใจตัวเอง เราตอบไปชัดเจนเลยว่า "กูกับมันเป็นแค่เพื่อนกัน" แล้วไงละ เขาคุยแชทกับเราทุกวัน คอล โทร บอกฝันดี เขาเล่นมุขหยอดใส่เรา จนมาวันนึงเขามาปรึกษาว่าเขาอยากจีบรุ่นพี่คนนึงทำไงดีแนะนำหน่อย ไอเราตอนนั้นคือรู้สึกหน่วงๆยังไงไม่รู้แต่ก็ดันนนยังไม่รู้ใจตัวเองอีก..เออก็ให้คำปรึกษาไปทั้งที่หน่วงๆแบบนั้นแหละ
           จนวันนึงเราต้องแยกกันเพราะเรียนจบม.ต้นแล้วไงก็ต้องแยกไปตามทางของแต่ละคน จุดนั้นแหละมันทำให้เรารู้เลยว่าเราชอบเขามากก เพราะไม่ได้อยู่ใกล้กันแล้ว คุยแชทกันน้อยลงเพราะต่างฝ่ายต่างมีเพื่อนใหม่ แต่ความรู้สึกที่เราชอบเขามันยิ่งทวีคูณขึ้นเรื่อยๆจนเราร้องไห้เพราะเขา เราคิดถึงเขา เพราะเราไม่ได้เจอเขาเลยมา2ปี ไม่ได้เห็นแม้แต่หน้าไม่ได้ยินแม้แต่เสียง เราเริ่มหายจากกันไปอย่างช้าๆ จากคุยแชททุกวันมาเป็น2วันครั้ง แล้วก็มาเป็นเดือนละครั้ง จนไม่ได้คุยกันเลยย
           ไอเราก็มูฟออนสิจะรอไรละ เราก็เริ่มรู้สึกน้อยลง จนเรามีแฟน แต่ใจเรายังมีส่วนที่ยังคงนึกถึงเขาตลอด ไม่ใช่คิดถึงนะ เราแค่นึกถึง จนมาวันนึงเป็นแค่วันธรรมดาๆ เขาทักเรามาในไอจี แล้วบอกเราว่าเขามีแฟนแล้วนะ จุดนั้นคือแบบร่างกายอ่อนเลยจ้าาไอเราก็ทำหน้าที่เป็นเพื่อนที่ดีอีกก "เออยินดีด้วยกูนึกว่าจะขึ้นคานซะแล้ว กูก็มีแฟนแล้วเหมือนกันคบกันเกือบปีแล้ว" แล้วบทสนทนาก็จบที่ว่า "คบกันนานๆนะมีไรปรึกษากูได้เสมอนะ" โอ้โหเราดูเป็นเพื่อนที่ดีเนาะ555แล้วหลังจากวันนั้น บทสนทนาของเราก็ไม่มีอีกเลย....


เราก็ไม่รู้นะว่าแกลืมเรารึยัง...แต่ขอให้แกได้รู้ไว้ว่าเราไม่เคยลืมแกเลย

เนี่ยแหละประสบการณ์ความรักครั้งแรกของเรา เป็นไงบ้างเพื่อนๆคอมเม้นมากันหน่อยนะว่ารู่สึกยังไงกับบทความนี้

           "ขอบคุณที่อ่านจนจบค้าาา"