ตั้งแต่พี่สาวเราคบกับผช.คนนี้ พี่เราเปลี่ยนไปมากเลยค่ะ เปลี่ยนไปในทางที่แย่ลง เช่นตอนเรียนอยู่ ตารางเรียนจริงๆ กับเวลาที่พี่เราออกจากบ้านมันไม่ตรงกันเลย พี่เราโกหกพ่อแม่ในทุกๆ เรื่อง เลือกที่จะโกหกทุกอย่างเพื่อที่จะได้ไปหาผช.คนนั้น ทำให้แม่เครียดมากขึ้นจากปัญหาเดิมที่ทางบ้านมีอยู่แล้ว จนแม่เป็นโรคปลายเส้นประสาทที่ควบคุมใบหน้าอักเสบ และเราก็ไม่รอดค่ะ เครียดจนเป็นโรคเดียวกับแม่เหมือนกัน ที่บ้านพยายามแก้ปัญหาที่เกิดขึ้นในครอบครัวเรา แต่มันก็ไม่ดีขึ้นเลย หนักสุดคือพี่เราตั้งใจมีน้องเพื่อที่จะได้แต่งงานกับผู้ชายคนนี้ พี่เราพูดกลอกหูเราอยู่ทึกวันเวลาไปรับเรากลับจากโรงเรียน ว่าช่วงนี้เหมือนหนักขึ้นมีอาการอ้วก เหมือนคนท้องเลย พูดแบบนี้ไปทุกวันๆ ซ้ำไปซ้ำมา และวันนั้นก็มาถึงจริงๆ ค่ะ วันที่พี่เราท้อง ทางบ้านคุยเรื่องการจัดงาน ผู้ใหญ่คุยกันตกลงกัน ในวันที่เราไม่ได้อยู่บ้าน เราโกรธจัดตั้งแต่วันนั้น ทำไมทำเหมือนว่าเราไม่ใช่สมาชิกในครอบครัว ทำไมทำเหมือนว่าเราไม่มีสิทธิ์มีเสียง มีบางคนไม่เห็นด้วยกับการจัดงานนี้เหมือนเรา แต่ก็สู้อะไรไม่ได้ สุดท้ายก็ปล่อยไป แน่นอนค่ะ เขาก็ต้องมาอยู่บ้านเรา หลังจากคลอดน้องออกมา เรารักน้องมาก เพราะเราอย่างเลี้ยงดูเขาให้ติบโตเป็นคนที่ดีกว่าแม่เขา ไม่ทำประวัติซ้ำรอยเหมือนที่แม่เขาทำ แต่เหมือนกับว่ายิ่งอยู่ยิ่งมีแต่ปัญหา พี่เราไม่เคยเข้าข้างเราเลยเวลาเราทะเลาะกับผช.คนนั้น พี่เราหลงผช.คนนั้นหนักมาก ผช.คนนั้นทำเหมือนว่าพี่เราป็นทาส เราไม่ชอบเลย เราเลยยิ่งแต่เกลียดเขา ผช.คนนี้สำหรับเราแทบไม่มีดีอะไรเลย มารยาทแย่มาก ตั้งแต่ตอนคบแล้ว เขาไม่ให้เกียรติคนในครอบครัวเราเลย พูดจาแย่ นิสัยเสียสุดๆ ยิ่งเห็นในแชท เห็นในอะไร เรายิ่งเกลียด คนๆ นี้ไม่ควรเป็นแฟนพี่เรา เป็นพ่อของหลานเราเลย เขาทำเหมือนกับว่าพี่เราเป็นทาสของเขา เราไม่ชอบเลย แต่เหมือนกับว่าคนที่บ้านเขาไม่สนใจอะไรแล้ว ปล่อยวางไปแล้ว ยังมีแต่เราที่คิดมากอยู่คนเดียว การมะเลาะกันมันทำให้เขาอึดอัดจนเขาอยากไปสร้างบ้านอยู่กันเอง เคยมีครั้งนึงที่ทะเลาะกันหนักมาก จนเรากักตัวอยู่ในห้องไม่ออกไป และพยายามผูกคอตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า หลังจากเหตุการณ์นั้นแม่บอกเราว่าให้เราอดทนรอ อีกแค่นิดเดียว และแน่นอนค่ะ วันนี้เราทะเลาะกันอีก เราทนกับความทุเรศนี้ไม่ไหว เราบอกให้เขารีบไปสร้างบ้านอยู่ด้วยกันเร็วๆ จะได้ไม่ต้องมาเจออะไรแย่ๆ ที่เราทำไป แน่พี่สาวเรากลับพูดใส่เราว่า ก็รีบไปซิ คำนี้ทำเราเจ็บมาก ไม่ขึ้นว่าพี่สาวแท้ๆ จะกล้าพูดไล่เราให้ออกนากบ้านของตัวเอง เรานึกย้อนกลับไปในคำพูดของแม่ที่บอกให้เรารอ สรุปคือที่ให้เรารอคือรอเวลาที่เราต้องออกไปเองใช่ไหม ไม่ใช่ว่ารอให้ผช.คนนั้นออกไป เราเสียใจมากๆ และอยากจะจบชีวิตลงเร็วๆ เราทนให้ครอบครัวเรามีคนแบบนี้ไม่ได้จริงๆ ดูเหมือนกับว่าไม่มีใครรักเราแล้ว อาจจะดูเห็นแก่ตัวไปนั่นแหละค่ะ แต่ว่าคนนอกบ้านมันสำคัญกว่าคนในบ้านเหรอคะ