เก็บตัวอยู่บ้านมาสักพัก...เกิดอาการคิดถึงการเดินทาง เลยค้นลิ้นชักความทรงจำ เอาทริปเก่าๆมาเปิดบันทึก

....................................................................................................................

1 ทริป 10 ชีวิต 1 สัปดาห์ กับช่วงเวลาที่ต้องจดจำ...ตลอดไป ใน “เลห์ ลาดักห์”



ปกติเป็นมนุษย์ที่มักจะถนัดเขียนอะไรยาวๆอยู่แล้ว สำหรับ “เลห์ ลาดักห์” ทริปแห่งความเป็นที่สุดในหลายอย่าง...มาตรฐานความยาวของรีวิวก็เลยเพิ่มขึ้นตามความเป็นที่สุดไปด้วย...ทริปนี้จะได้พบการเข้าห้องน้ำกลางแจ้ง...เข้าโรงพยาบาลในต่างแดน...ให้ออกซิเจนระหว่างทาง...เซอร์ไพรส์ที่คาดไม่ถึงในแต่ละวัน...อะไรที่ไม่เคยคิดฝันว่าจะต้องทำเหล่านี้ ถูกบันทึกเก็บเป็นความทรงจำ ติดตามได้ในรีวิวฉบับมุกมาดา

ก่อนอื่นสารภาพตามตรงเลยว่า ไม่เคยมีความคิดอยากไป “เลห์ ลาดักห์” อยู่ในหัว เหตุผล 2 ข้อ ที่ทำให้เราตัดสินใจไปคือ
1. สามี – แทบทุกการเดินทางจะเป็น passion ของเราเกือบทั้งหมด จะมีก็แต่ครั้งนี้ ที่สามีเรียกร้องอยากไป ก็ต้องตามใจกันบ้าง
2. เพื่อนร่วมทริป – และถ้าทริปนี้ไม่มีรายชื่อเพื่อนร่วมทริป อย่าง สิตูน แต๊ก พูม อาร์ท เราอาจจะไม่ออกวีซ่าไปเลห์ให้สามี แต่เพราะเราอยากไปเที่ยวกับเพื่อนกลุ่มนี้มากๆ (หลังจากไปน่านด้วยกัน เราต้องใช้เวลามากกว่า 3 ปี ถึงจะได้เที่ยวด้วยกันอีก จะด้วยอาถรรพ์หรืออะไรก็ตาม แต่ในที่สุด...อาถรรพ์ถูกทำลายลงอย่างเป็นทางการแล้ว^^)

พอตกปากรับคำไป ความนอยด์ก็บังเกิด ภาพเลห์ที่เรารับรู้คือ อินเดียตอนเหนือ ที่มีความเป็นอินเดียน้อยมาก ออกจะไปทางทิเบตมากกว่า พื้นที่เต็มไปด้วยภูเขา แดดแรง แต่อากาศหนาว ฝุ่นเยอะ ทางโหด เสี่ยงต่ออาการแพ้ความสูง รวมๆคือลำบากนั่นแหละ...คนใกล้ตัวและเพื่อนๆจะรู้ดี ว่าเราทั้งนอยด์ทั้งบ่น กลัวจะไม่รอดกับทริปนี้



แต่พอเล่าให้หลายคนฟังว่ากำลังจะไปเลห์ คนที่ไปมาแล้วบอกเป็นเสียงเดียวกันว่า อยากกลับไปอีก พร้อมกับประกายตาวิบวับเมื่อพูดถึง อีกหลายคนก็ออกอาการอิจฉาว่าอยากไปบ้าง --เลห์คงต้องมีอะไรดีแน่ๆ

...ก่อนเดินทางเราเลยอ่านทุกรีวิวที่เขียนถึงเลห์...

เอาจริงๆที่เที่ยวก็จำได้บ้างไม่ได้บ้าง จำมั่วบ้าง สนใจแต่การเอาตัวรอด อากาศ อาหาร อาการไม่สบาย นอยด์ถึงขั้นไปคลินิกเวชศาสตร์ท่องเที่ยวและการเดินทาง ที่ให้คำปรึกษาเกี่ยวกับสุขภาพสำหรับนักท่องเที่ยวโดยเฉพาะ หลังจากฉีดวัคซีนไปเรียบร้อย พร้อมรับกำลังใจจากคุณหมอมาชุดใหญ่ ก็ดูเหมือนเรากับเลห์จะจูนเข้าหากันได้มากขึ้น



...คืนก่อนเดินทาง...

ระหว่างเตรียมจัดกระเป๋า...ยิ่งของที่ต้องเตรียมไป กองเต็มพื้นที่ห้องเท่าไหร่ ความตื่นเต้นที่จะได้ไปเที่ยวก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้นเท่านั้น...เหมือนกระเป๋าเราจะไม่มีที่ว่างให้ความนอยด์เดินทางไปด้วย...ความรู้สึกตอนนั้นคือ “ไปเที่ยวทั้งที เราต้องสนุก ไม่ว่าจะเจอกับอะไร จงยอมรับมันซะ” ^^