ผมเป็นเด็กม.ปลายธรรมดาคนหนึ่ง ผมเเอบชอบเพื่อนคนหนึ่งมานานมากเเล้วตั้งเเต่ม.1 จนตอนนี้ผมกำลังจะขึ้นชั้นม.5 เเล้ว
ผมก็ยังรู้สึกเหมือนเดิมเเอบส่องเฟส ส่องไอจีทุกวัน ถึงขั้นผมเซฟรูปของเขาไปปริ้น เเล้วเอามาเก็บไว้เป็นอัลบั้ม
     เเต่ถึงอย่างนั้น ผมก็ไม่อยากบอกความรู้สึกออกไป ผมกลัวที่จะเสียเขาไป ผมยอมเเอบรักเเบบนี้ไปเรื่อยๆ 
ได้เห็นรอยยิ้มของเขานานๆ ดีกว่าที่ผมจะเอาความสัมพันธ์ของเรามาเสี่ยง บางทีมันก็เจ็บที่เขาเล่าเรื่องคนที่เขาเเอบชอบให้ผมฟัง
เเต่ผมก็มีความสุขที่ได้คุยกับเขา เเละคอยสนับสนุนเขาให้สมหวังกับคนที่เขาชอบ คอยปลอบตอนเขาเศร้า เเอบเป็นห่วงอยู่ตลอดเวลา
มันเป็นความสุขเล็กๆของผม ก็ได้เเต่หวังว่าวันหนึ่งเขาอาจจะหันมาชอบตัวผมบ้าง เเม้มันจะน้อยนิดก็ตาม
.
.
.
รักมากนะjune