คือเราจะเล่าคร่าวๆนะคะ เราเป็นกลุ่ม3คน ผญ.2กะเทย1 เราเป็นคนเงียบเเต่ไม่ถึงขนาดที่พูดเเต่เรื่องที่จำเป็น ก็พอพูดบ้างใครชวนคุยด็พูด หรือบางทีเราก็จะเป็นฝ่ายชวนคุย เรายอมรับตรงนี้เลยนะว่าเรา ชวนคุยนับครั้งได้เลยหล่ะ เราตั้งใจในเรื่องเรียนมากๆ ก็เลยไม่ค่อยพูด เราไม่ใช่เด็กเนิร์ดนะเราก็ยังสนใจเรื่องผู้ชาย ความสวยงามอยู่ เข้าเรื่องเลยนะ คือ เวลาที่มีงานกลุ่ม เราก็จะเป็นคนทำ งานเล็กงานใหญ่เราทำคนเดียวเพื่อนกระเทยก็ช่วยบ้างเล็กน้อย เเต่เพื่อนอีกคนไม่ช่วยเลย คือแบบชนิดที่ว่า งานกลุ่มคืออะไร มีครั้งนึงเอางานงานนึงไปให้มันทำ วันต่อมา ทำไม่เสร็จ เเล้วก็บ่นว่างานเยอะจำได้ว่าวันนั้นโดนลุกนั่ง60ครั้ง เราก็บ่นมันนิดนึงอะค่ะ มันก็บอกว่าเดี๋ยวทำให้ ผ่านไป1อาทิตย์ มันไม่ทำเลย จนมีงานใหม่เข่ามาเราก็จะเป็นคนทำตลอด จนวันนึงมีงานใหญ่กลุ่ม10คน ฝากงานไว้ที่เราคนเดียว เราทำจนเช้าเลยค่ะตอนนั้นแระมาณ6โมงกว่าดราคิดว่าต้องรีบอาบน้ำไปเรียนเเล้ว พอเราอาบน้ำเสร็จเริ่มมีอาการค่ะ ไข้ขึ้นสูงมาก ปวดหัวปวดตัวจนน้ำตาไหลเลย พ่อเราก็เป็นห่วงค่ะพาไปคลีนิคเราคิดว่ายังไงอะเราต้องไปเรียน พ่อบอกให้หยุดค่ะ พ่อไม่ว่างเฝ้า ต้องไปทำงานเราก็เข้าใจพ่อนะ เราก็เลยต้องไปกันพ่อ เราเอางานไว้ที่บ้านค่ะ บ้านเราเลี้ยงสัตว์ด้วย เเล้วมันก็ไปทำงานเราพังหมดเลยค่ะ พอใกล้เวลาส่งงาน พวกมันโทรตามไม่จาดสาย เราบอกว่าไม่ไหว ไปไม่ได้ อยู่ข้างนอก พอหลังคาบเรียน มันทักมายอกว่าโดนลุกนั่ง50 เรารู้เเบบนั้นก็รีบขอโทษพวกมันเเล้วก็เพื่อนๆในกลุ่มค่ะ สงสารเพื่อนมากๆ รู้ด้วยว่าเป็นความผิดเรา วันนั้นมันบ่นยาวเลยค่ะเรารู้สึกผิดจนร้องไห้ เสียใจมากๆ ตอนเเรกไม่คิดอะไรหรอก พอโดนบ่นไปเรื่อยๆเราคิดว่า ความจริงเเล้วใช่เราผิด เเต่ว่าพวกเค่าเองก็ผิดที่ไม่ช่วยงานเรางานครูสั่งมาเป็นงานกลุ่มเเล้วพวกเค้าไม่ช่วยทำ คนอื่นอะค่ะเค้าไม่บ่นสักนิด เพราะเค้าไม่ได้ช่วยเราทำหนิ เเต่นี่อะไร ไม่ช่วยเเล้วยังมาบ่น เวลาบอกให้มาทำงานบอกกันว่าไม่ว่างบ้างขี้เกียจบ้าง เราก็เป็นคนเเบบนี้ เห็นว่าเพื่อนไม่ว่างเพื่อนเหนื่อยก็ใจอ่อน ยอมทำคนเดียวเเต่ครั้งนี้มันหนักค่ะ เเล้วกลับบ้านไปรู้ว่างานพังก็ร้องไห้เลย เพราะว่างานเพื่อนก็ไม่มีส่งเเล้ว ทักไปบอกพวกมันก็โดนบ่นหนีกกว่าเดิมอีก ไม่รู้จะทำไง เลยทำใหม่ค่ะ สรุปก็ทำไม่ได้ อุปกรณ์ไม่พอ ทักไปบอกเพื่อนกระเทย มีนบอกว่าเจ้าใจเรา เเล้วก็ขอโทษที่บ่น มันเเค่ตามน้ำเพื่อนอีกคน เราก็บอกมันว่าไม่เป็นไร เราบอกมันว่าทำงานนี้เเทนได้มั้ย มันก็โอเคร เราหยุดไปหลายวันเลยค่ะ ไข้ขึ้นสูงมาก เพื่อนกระเทยทักมาบอกว่างานใกล้เสร็จก็ดีใจ พอถึงเวลาที่เราไปเรียน ครูก็บ่นค่ะ บอกว่าเอางานไปไว้ที่ตัวเองเเล้วงานไปไหนเราบอกว่ามันพังก็เลยให้เพื่อนทำใหม่ ครูบอกว่ามีงานจริงรึป่าวก็ไม่รู้เเล้วก็ต่างๆค่ะ เราจำไม่ค่อยได้เเล้ว หลังจากนั้นเพื่อนกระเทยเป็นคนทำงานนั่นค่ะเราก็ช่วยเค้า ไปทำงานด้วยทุกครั้ง พอวันส่งงาน เหลืออีกนิดนึงค่ะครูบอกว่าไปทำที่โรงเรียนได้ ทีนี้เพื่อนอีกคนช่วยเต็มที่เลย เรากับเพื่อนในกลุ่มจะช่วยมันก็ไม่ให้ช่วย เราก็เลยนั่งเล่นกับเพื่อนที่เเอบชอบค่ะรู้สึกดีมาก555 เราบอกเพื่อนกลุ่มเราว่าอย่าล้อตอยอยู่ต่อหน้า มันล้อเราใหญ่เลย เรากลัวเพื่อนที่เราเเอบชอบไม่เล่นด้วยเหมือนเดิมเเต่มันเหมือนเดิมทุกอย่างก็ดีไปเราไม่โกรธ หลังจากงานนั้นผ่านไปมีงานใหม่มา เพื่อนอีกคนบอกว่าให้เราทำเพราะว่าเพื่อนกระเทยเหนื่อยมาเเล้ว ตอนนั้นเราได้ยินเเล้วก็บอกมันว่าจะไปห้องน้ำ เราเดินออกมาเลย เราร้องไห้ค่ะ ทุกคนอาจจะมองว่าเราอ่อนแอนะ เเต่เราเป็นคนคิดมาก ขี้น้อยใจอะค่ะ ได้ยินเเบบนั้นเเล้วเเบบ เออมันรักกัน2คน เเล้วเราไปอยู่ที่ไหน คือเเบบ เราทำงานมาทุกอย่าง ใหญ่เล็ก เเม้เเต่งานเดี่ยวยังทำให้มันเลยอะ เเต่เเค่งานนี้งานเดียวมันบอกว่าเพื่อนมันเหนื่อยอะ เเล้วเราอะมันเคยรักเราบ้างมั้ย ตอนนั้นในหัวเราคือคำว่าย้ายโรงเรียนค่ะ เเต่เราไม่เเน่ใจว่าจะได้รึป่าว เราเลยคิดว่าเรียนไปก่อนค่อนว่ากัน หลังจากนั้น เราขึ้นห้องไปเรียนต่อ ถึงชั่วโมงที่ต้องไปเรียนที่อื่นดราบอกให้มันรอเรา มันเดินกันไป2คนเราก็เลยเดินมากับเพื่อนอีกกลุ่ม พอเราเจอพวกมันเราก็วิ่งเข้าไปหามันไม่พูดอะไรกับเรา มันเงียบมากๆค่ะตอนนั้นเราเลยหาเรื่องคุยเราพูดออกมา1ประโยคไม่มีอะไรตอบกลับค่ะพูดอีกครึ่งประโยคเท่านั้นโดนพูดเเทรกค่ะเพื่อนอีกคนพูดเเทรกออกมา แล้วมันก็คุยกันยาวเลย ทิ้งประโยคเราเน่าเลย น้อยใจนิดๆ เพราะเวลาเดินก็ต้องเดินข้างหลังพวกมัน เวลามีเรื่องจะพูดด้วยก็ไม่สนใจกัน เราคิดว่ามันหนักมาสำหรับเรา เราถอยออกมา มาอยู่กับเพื่อนกลุ่มเเล้วมันเป็นเเบบนี้มาตลอด จนเราคุยกับพ่ออย่างจริงจัง เราคิดว่ามันไปยุติธรรม (-จะเล่าเรื่องครอบครัวเเบบไม่เจาะลึกนะ-พ่อเเม่เเยกทาง อยู่กับพ่อเเละเเม่เลี้ยง ได้รับความอบอุ่นไม่พอในความคิดเรา พ่อก็ไม่ได้เอาใจใส่ขนาดนั้น เค้าสอนให้อยู่ได้ด้วยตัวเอง เราต้องการความอบอุ่นจากเพื่อนซึ่งเราได้ไม่ตลอด10ปี เพื่อนคือความสุขของเราค่ะ พอมาเจอเพื่อนใหม่ เพื่อนเก่าที่รักมากคบกันมา10ปีย้ายบ้านย้ายโรงเรียน เราก็ต้องย้ายเหมือนกันเพราะพ่อมีเงินซื้อบ้านใหม่ ต้องมาเจอเพื่อนใหม่ๆ เเต่พอดีที่เป็นช่วงม.4 ก็มีเพื่อนใหม่ใช่มะ ก็เลยคบเพื่อนพวกนี้(ที่เล่าไปตอนเเรก) ช่วงเเรกเค้าก็ดีกับเรามากๆพอไปเรื่อยเค้าเริ่มนิสัยเปลี่ยน)หลังจากเราคุยกับพ่อ พ่อบอกว่าอยากย้ายก็ย้าย อย่าพึ่งคิดว่าปัญญาอ่อนนะเเต่ว่า ที่เราย้ายเนี่ยไม่ใช่เเค่เรื่องเพื่อนอย่างเดียว เเต่จะไม่เล่าเเล้วกัน วันต่อมาเราไปเรียนไปบอกพวกมันว่าเราจะย้ายเราไม่อยู่เเล้ว มันร้องไห้เลย เราสงสารนะ เพื่อนกระเทยบอกว่าไม่ไปไม่ได้หรอ เราบอกว่าคุยกับพ่อเรียบร้อยเเล้วทุกคนในห้องได้ยินหมดหลังจากนั้นมันขอเราเเต่ไม่ใช่เพื่อนกระเทยนะเป็นเพื่อนอีกคน ไม่ให้เราไปอยู่ด้วยกันก่อน หลังจากนั้นมันขอเรามาตลอดเลย เราเลยยอมมัน หลังจากนั้น มีเพื่อนคนนึงที่เราปรึกษามันมาทุกเรื่อง มันมาบอกว่าพวกมันรักเรา เราก็ใจชื้นเลย หลังจากนั้น3วัน 3วันจริงๆอะ มันกลับไปเป็นเหมือนเดิมเราก็เลยทนมาถึงทุกวันนี้ เราคิดว่าไม่น่าพลาดเลย
เราคิดว่ามันคบเราเเค่เพราะเราทำงานให้อะ จะไปคบกับกุ่มอื่นเค้าก็ไม่รับหรอก ไม่รู้จะทำไงเเล้วอะ เลยทนต่อไป รอวันใหม่
เราควรคบมันต่อมั้ยคะ หรือว่าผิดที่เราเอง ข่วยบอกหน่อยนะ ถือว่าช่วยชีวิตเด็กโง่ๆคนนึงเเล้วกัน
ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ😊
เเท็กผิดขอโทษค่ะ