ก่อนอื่นขอเล่าเรื่องราวของเราสั้นๆก่อนค่ะ
เรากับอดีตสามีคบกันได้ 14 ปี จึงตัดสินใจแต่งงานกัน เค้าไม่เคยนอกลู่นอกทาง เป็นคนเสมอต่นเสมอปลายดีมาก
จากนั้นเราก็มีลูก และจำเป็นต้องย้ายงานมาอยู่ ตจว. ซึ่งเราก็พาลูก และพ่อแม่ มาช่วยดูแลลูกกด้วยกัน อดีตสามียอมนั่งรถทัวร์มาหาเรากับลูกทุกสัปดาห์ เวลาผ่านไป 1 ปี เค้าต้องไปอบรมเพิ่มเติมซึ่งเกี่ยวกับงานที่เค้าทำ ใช้เวลา 2 เดือน เค้าก็เริ่มเปลี่ยนไป
จากที่เคยกลับบ้าน ก็ติดธุระ จากที่เคยโทรหาได้ตลอด 24 ชม. ก็บอกอบรมอยู่ ไม่สะดวกรับโทรศัพท์บ้าง โทรศัพท์ตกพื้นพังบ้าง ต้องเอาไปซ่อมหลายวันโดยไม่ยอมซื้อเครื่องถูกๆใช้บ้าง ซึ่งยอมรับว่าตอนนั้นเราเชื่อสนิทใจ ไม่เคยระแวงเลย
จนวันนึงที่ลูกป่วย เข้า รพ. เค้ามาเยี่ยมลูกแบบมาเข้ากลับเย็น ก่อนจะกลับก็ดูจะสนใจโทรศัพท์มาก จับไว้ตลอดเวลา พิมพ์ไปยิ้มไป เราเลยดึงเอามาดู ปรากฎว่า เค้ากำลังไลน์คุยกับ ผญ คนนึง ที่สุดท้ายสารภาพว่า มีสามีมีลูกแล้ว
เราให้อดีตสามีเลือก แน่นอน เค้าเลือก ผญ คนนั้น แล้วเดินจากเรากับลูกที่ตอนนั้นอายุแค่ 3 ขวบ ทิ้งเรากับลูกไว้ทั้งน้ำตา
จากนั้นเป็นเราเอง ที่ยังบ้าบอโทรหาเค้าตลอด เพราะรักและอยากให้ครอบครัวกลับมาเหมือนเดิม หลังจากที่เค้าไปอยู่กับคนนั้นได้ 7 เดือน ก็ขอให้เราให้โอกาส และขอเวลาถอยห่างจากคนนั้น เพราะรัก ผญ คนนั้นมาก ช่วงนั้นพอเราโทรไป เค้าก็ให้ผญ คนนั้นด่าเรา แต่พอเค้าไม่อยู่กับ ผญ คนนั้น เค้าก็จะโทรมาหาเราพร้อมกับบอกว่า คราวหลังถ้าโทรมาแล้วเค้าอยู่กับ ผญ คนนั้น เค้าจะพูดจาห้วนๆกับเรานะ ให้เรารู้ไว้เลย ว่าเค้ากำลังหาทางออกห่าง แต่กลัว ผญ คนนั้นจะมาทำร้ายเรากับลูก เลยต้องค่อยๆห่าง 
เวลาผ่านไปอีก 2 เดือน เราและอดีตสามี ลูก และ ครอบครัวอดีตสามี มีกำหนดเดินทางไปเที่ยว ตปท ด้วยกัน ซึ่งทริปนี้แพลนมา 1 ปีก่อนเกิดเรื่องแล้ว ปรากฎว่า เค้าขอไปเที่ยวกับเราและลูกเหมือนเดิม
ระหว่างที่เที่ยว เค้าจะเดินห่างเรา โทรคุยกับ ผญ คนนั้นตลอดเวลา เราเห็นแล้วก็ช่ำใจแแอบนอนร้องไห้ไม่ให้ลูกเห็น แต่ก็ต้องกัดฟันเที่ยวจนจบ เพราะลูกอยากมาเที่ยวที่นี่มาก
พอกลับถึงไทย ความอดทนของเราก็หมดลง เราขอหย่า เลือกเจ็บแต่จบ ไม่เคยโทรหาเค้าอีกเลย ไม่ว่าจะเดือดร้อนลำบากแค่ไหนก็ตาม เค้าก็ยืดเยื้อต่อเป็นปี จนสุดท้ายก็ยอมหย่าแต่โดยดี
มาถึนนี้ ผ่านไป 5 เดือนแล้วที่หย่ากัน เค้าก็พยายามโทรหาลูกทุกวัน หาเรื่องมาคุยกับเราบ้าง ส่งเงินมาให้ใช้บ้างเล็กน้อย ให้ค่าเทอมบ้าง 
พอวันนี้เรากับลูกเริ่มอยู่ได้โดยไม่มีเค้า เค้าก็เหมือนจะเริ่มพยายามกลับเข้ามาในชีวิต ตอนนี้รู้สึกกลัว กลัวใจตัวเอง และกลัวเค้า เพราะที่ผ่านมา เราเหมือนไม่เคยรู้จักเค้าเลย เราไม่เหลือความเชื่อใจใดๆ ไม่เสียใจ ไม่โกรธ แต่ไม่รู้ว่าจะให้อภัยได้รึเปล่า
อยากถามซิงเกิ้ลมัมทุกท่านว่า จะทำอย่างไรให้เราผ่านพ้นความรู้สึกแบบนี้ไปได้ ทำไม...ยิ่งหนียิ่งจำ ยิ่งพยายามลืม ยิ่งรื้อฟื้นคะ ??? ไม่ได้อยากกลับไปแล้วนะคะ แต่ยังดึงความรู้สึกที่มีให้เค้าออกมาไม่หมดค่ะ เหมือน Move on แล้ว แต่ขาอีกข้างนึงยังไม่ยอมขยับ