ทำไมเราต้องเสียใจกับสิ่งที่เราทำเต็มที่แล้ว ทั้งๆที่เราดีมาตั้งแต่แรกเราก็ทำดีที่สุดของเราแล้วนะ แต่ทำไมมันดูยังพอสำหรับเขาอีก เก็บมาคิดแล้วก็มาร้องไห้ ว่าที่ทำอยู่ยังไม่ดีพออีกหรอ
บางครั้งก็ดูเหมือนรักมากบ้างครั้งก็ทำเป็นไม่สนใจ คือเดาไม่ถูกแล้วทำตัวไม่ถูกแล้วอ่ะเอาจริงก็เหนื่อยแล้วนะ ต้องแบกความรู้สึกทั้งหมดมันก็ไม่ไหวหลอก ทำยังไงให้มันดีเหมือนแรกๆอ้ะ แรกๆนี่แกทำทุกอย่างเพื่อจะได้เรามา พยายามทุกอย่างแต่พอนานไปเราเหมือนหมาตลกอ้ะจะมีก็ได้ไ่ม่มีก็ได้ ทำเหมือนเราไม่มีความรู้สึก เราทนมาตลอด9เดือน โดนตะคอก โดนดุ โดนว่า ทั้งๆที่พ่อกับแม่ไม่เคยทำแบบนี้กับเราเลยสักครั้ง ทำไมเราต้องทนกับเทอขนาดนี้ รอถึงจุดอิ่มตัวอยู่นะเราใจแข็งได้เราจะเดินออกมาแบบไม่ไว้หน้าเลย เป็นกำลังใจเราด้วยทุกคน😅