เราสงสารแม่ที่อยู่คนเดียว พ่อเลี้ยงไม่ค่อยมาหานาน4 5เดือนถึงจะมาเจอกัน ส่วนเราเลี้ยงลูกด้วย เป็นแม่ฟูลไทม์ ทำขนมเค้กขายไปด้วย หารายได้เสริม บางวันมีเหนื่อยๆจนอยากพักผ่อนค่ะ แต่แม่บอกไม่ให้พัก ลูกหลับห้ามพัก เราอยากงีบสักนิดก็ไม่ได้ ลูกเขาดูให้แปป มาชมแล้วก็ปล่อย บางทีให้ดูลูกแม่หยิบโทรศัพท์ดูละคร เราทักก็เฉย แต่พอเราจะคุยกับสามีโดนดุค่ะ ว่าคุยทำไมหนักหนา ตัวอยู่ห่างกับสามีค่ะ อยู่ตจว. 
 มีเรื่องเครียดทุกวันเลยตั้งแต่กลับมาอยู่ค่านํ้ามัน ค่าข้าวสาร ค่ากับข้าวช่วยออก ไม่วายโดนบ่น ประสาทจะกินแค่เลี้ยงลูกต้องมารองรับอารมณ์แม่อีก เช้าวันนี้รู้สึกแย่มาก ที่แม่ไม่รับฟังเราเลย เราบอกเลี้ยงลูกเลี้ยงหลานไม่จำเป็นต้องตี เราโดนตอกกลับมา ถ้ามันดื้อมากๆกูก็จะตี มันทำตัวมันเอง กูตีซํ้า เราเดินหนี เราปรึกษาจิตแพทย์ เขาบอกเราเสี่ยงที่จะฆ่าตัวตายอย่างรุนแรง เราบอกสาเหตุก่อน ว่าเรามีบาดแผลในใจกับ คำพูดของแม่และการทำร้ายร่างกายมาด้วย อดีตที่เคยโดน เคยโดนตบเบ้าตาจนตาบวมฟกชํ้าไปโรงเรียน ตอนนั้นเราอายมาก แม่ไม่เคยถามเลยว่า เจ็บไหม ไม่เคยเอายามาทาให้ เราให้อภัยแม่ทุกครั้งที่แม่ทำร้ายเรา ทั้งกระชากหัว เตะเข้าหน้าท้อง ตบหน้า ตีด้วยเข็มขลัด ทุกวันนี้ก็ยังคงเป็นบาดแผลในใจ จนเรามีลูกแล้ว เราก็ยังโดนตี แม่เคยให้สัญญาไว้จะไม่ทำแบบเดียวกับที่พ่อแม่เขาทำ มันทำให้รู้ว่าแม่โกหกเราผิดสัญญาเราจนถึงทุกวันนี้ ติดตรงที่เดินทางกลับบ้านไม่ได้ รอสามีมารับ เพราะมีโรคระบาดอยู่ ได้แต่ทำใจให้เย็นลง ก้มหน้ายอมรับชะตากรรม เห้ออ