สวัสดีค่ะตอนนี้ตอนนี้เรากำลังจะขึ้นม.5เเล้วเราค้นพบตัวเองว่าอยากเป็นหมอมาตั้งเเต่ม.2เลยค่ะตั้งใจเรียนมาตลอดเกรดไม่เคยต่ำกว่า3.80เลยค่ะค่อนข้างโอเคสำหรับเราเลยเเหละค่ะม.3ก็ตั้งใจมากค่ะจบด้วยเกรด3.87อาจจะไม่มากเเต่เราภูมิใจค่ะเราเลยต่อม.4ด้วยเเผนการเรียนวิทย์-คณิตเเละเราพึ่งมาบอกเเม่ว่าอยากเรียนหมอตอนม.4เทอม1ค่ะเพราะมั่นใจเเล้วเทอมเเรกเเม่ไม่ว่าอ่ะไรค่ะก็สนับสนุนดีจนกระทั่งเกรดม.4เทอม1ออกเราได้3.50ค่ะ...ใช่ค่ะเกรดเราตกมากทั้งที่เราก็พยายามทำให้มันเต็มที่เราเป็นคนซีเรียสกับเรื่องพวกนี้อยู่เเล้วค่ะเราเครียดมากเราทำใจไม่ได้ที่ตัวเองได้น้อยขนาดนี้...พอที่บ้านรู้เกรดที่บ้านก็มีดุนิดหน่อยค่ะเเต่ปลอบเป็นส่วนใหญ่ว่าไม่เป็นไรเทอมหน้าเอาใหม่ที่บ้านไม่ได้กดดันเลยค่ะเราเองที่กดดันตัวเองหลังจากนั้นมาเราก็ตั้งใจมากกว่าเดิมค่ะเเละยังคงไม่เปลี่ยนเป้าหมายเทอมสองเรามั่นใจมากค่ะว่าเราต้องได้มากกว่าเทอมหนึ่งเเน่ๆเพราะตั้งใจมากๆนอนตี1ตี2เพื่ออ่านหนังสือสอบสัปดาห์ก่อนสอบเราจริงจังมากค่ะเราไม่นอนติดต่อกัน5วันเลยโทรมเป็นศพเดินได้เลยเเหละTTเเละสองวันก่อนสอบเเม่ก็เล่าเรื่องเรียนหมอค่ะว่าไม่อยากให้เรียนเลยมันเครียดนะ มันอย่างนู้นอย่างนี้ พฤติกรรมเราก้ไม่น่าจะเป็นได้ใช่ค่ะโดนเเม่พูดเเบบนี้มันเสียใจมากค่ะ เราได้เเต่ร้องไห้ค่ะ ทำไมเรารู้สึกผิดหวังจังนะ ได้เราจะทำให้ดูรู้สึกมีเเรงฮึดเลยค่ะ สอบปลายภาคนี่สภาพศพไปสอบเลยค่ะมันเหนื่อยมันท้อ เเต่ฝืนอยู่ค่ะจนสอบเสร็จเเม่ก็ยังพูดเรื่องเรียนหมออยู่ว่าเปลี่ยนใจเถอะเเม่ดูเเเล้วหนูเป็นไม่ได้หรอกลองเรียนครูมั้ย เราเถียงเเม่เลยค่ะอาชีพครูเป็นอาชีพที่ไม่อยากเป็นเอามากๆค่ะเพราะเราวัดเเววเเล้วไม่ได้เลย...เราเครียดมากโดยปกติเราก็เป็นคนคิดมากอยู่เเล้วยิ่งเรื่องนี้เราคิดจนปวดหัวค่ะ+กับช่วงนั้นตาเสียด้วยยิ่งกระทบจิตใจเราเข้าไปอีก+โดนครูบูลลี่ค่ะเราเครียดเราคิดคิดคิดคิดคิดอยู่นั่นเเหละค่ะคำพูดของเเต่คนที่พูดให้เราทำไมมันรุนเเรงจังนะเรามันเเย่ขนาดนั้นเลยเหรอเเล้วสลับไปคิดถึงตาที่เสียด้วยค่ะที่ผ่านมาเรามัวเเต่หมกมุ่นกับการเรียนจนไม่ได้มาดูเเลตาเลยจนถึงตาเสียเราก็ไม่ได้ดูใจเลยค่ะความเศร้ามันอยู่กับเราเเค่ไม่กี่สัปดาห์ค่ะเเต่ความเสียใจมันอยู่กับเราในทุกๆวันเลยค่ะจนกระทั่งวันที่เกรดม.4เทอมสองออกเราคาดหวังกับมันมากค่ะเราตื่นเต้นมากด้วยว่าจะได้เท่าไหร่ในเมื่อเราตั้งใจนาดนี้....เราได้3.37ค่ะ ใช่ค่ะเกรดเราตกมากเรานั่งปล่อยโฮในกลุ่มเพื่อนเลยค่ะเราเสียใจมากเราไม่เข้าใจว่าทำไมถึงเป็นเเบบนี้เรายังพยายามไม่พอเหรอในตอนนั้นคำพูดเเม่มันก็ผุดขึ้นมาเลยสิ่งที่เราทำอยู่มันเหมือนเเย่ลงไปทุกวันตรงกันข้ามกับการกระทำเรามากค่ะเเม่ปลอบค่ะดีเเล้วที่ไม่ติด0,ร เราไม่เข้าใจเเม่ค่ะว่าทำไมเเม่ดูไม่โกรธนะเเม่ไมไม่เครียดเเบบเราเกรดตกขนาดนี้เเละเย็นวันที่เกรดออกเรามีเคลียร์เรื่องตังค์สหกรณ์ค่ะโโยเพื่อนนที่ทำบัญชีเอาตังค์มาไว้กับเราค่ะเเต่เพื่อนเอามไว้โดยที่ไม่ได้นับค่ะเเล้วพอถึงวันเราเอาไปพอครูนับมันหายไป1,441บาทค่ะใช่ค่ะเราตกใจมากเราบริสุทธิ์ใจว่าเราไม่ได้เอาไปค่ะเเต่เพื่อนบอกว่าหายตอนมาอยู่กับเรา...เราเครียดมากค่ะเราไปไม่เป็นครูเลยขอคุยกับเราค่ะเเต่เราปฏิเสธตลอดว่าเราไม่ได้จับเงินส่วนนั้นเลยค่ะเพื่นเอามาให้เป็นถุงเราก็เก็บเเบบนั้นเลยค่ะครูเลยนัดวันต่อมาให้ช่วยกันหาตังค์มาให้ครบเพื่อนมอเราไม่ดีไปเลยค่ะเเต่เราบริสุทธิ์ใจมากค่ะ...เเต่มาหายที่เราเเล้วทำไงได้ล่ะคะเราต้องชดใช้สิ่เราเครียมากค่ะทำไมชีวิตต้องมาเจอเรื่องอะไรเเบบนี้บวกกับทะเลาะกับเเม่อยู่เเละเราไม่เล่าให้เเม่ฟังค่ะปัญหาเราเราเคลียร์ได้เราพอจะมีเงินเก็บอยู่ค่ะเเต่อยู่ในบัญชีนี่สิ่...พอวันต่อมาเราเลยไปหาครูกับเพื่อนค่ะเเต่เราลืมไปกดตังค์เเละสายเเล้วด้วยเราเลยขึ้นไปขอยืมคุณครูที่เรารู้สึกโอเคมากที่สุดค่ะพอเราไปยืมครูคนนั้นบอกว่า..ครูคุยกัยครูที่ด่าเราเเล้วค่ะเเล้วครูบอกว่าพฤษติกกรมเราส่อเลยนี่ขนาดครูฟังนะครูยังไม่ไปตรวจสอบถ้าไปตรวจสอบคงหายมากกว่านี้เเน่ๆในความคิดครู เราเกือบร้องไห้เลยค่ะครูไม่เว้นช่องให้เราอธิบายเลยเเล้วครูก็ยื่นเงินให้ครูถามว่าจะคืนวันไหนเราบอกเย็นนี้ค่ะเราเลยรีบลงไปเคลียร์เงินสหกรณ์ค่ะ เราเสียความรู้สึกมากๆค่ะกลับบ้านมาร้องไห้ เเล้วไหนจะเครียดเรื่องเกรดอีก เราเกือบะฆ่าตัวตายเลยล่ะค่ะเราเครียดจนไม่รู้จะทำยังไงเเล้วเราไม่กล้าเล่าปัญหานี้ให้ที่บ้านฟังเลยมันดิ่งมันดาวน์มากเมื่ออยู่คนเดียวเเต่มองเห็นหน้าพ่อเเม่เเล้วมันเสียใจค่ะไหนจะอนาคตที่รอเราอยู่เราจะตายไม่ได้เรายังใช้ชีวิตไม่คุ้มเลยเพื่อนเลยชวนไปกินเลี้ยงค่ะเรากลับเฮฮาปาร์ตี้เรารู้สึกว่าเราเปลี่ยนไปค่ะเราทำไมเป็นเเบบนี้นะเรากลับมาเลยลองทำเเบบทดสอบโรคซึมเศร้าค่ะ..เราทำหลาลยเว็บมากผลที่ออกมาตรงกันหมอดเราได้คะเเนนประมาณ21-25ค่ะซึ่งเป็นคะเเนนที่บ่งบอกว่าเราเป็นโรคซึมเศร้ารุนเเรงควรพบเเพทย์โดยด่วน เราช็อคค่ะเราไม่คิดว่าเราจะเป็นเเบบนี้เลยเอาผลให้เเม่ดูเเม่บอกว่าไปวิเคราะห์ทำไมถามเเม่ก็ได้หนิ่ใช่ค่ะเเม่เรารู้ว่าเราเป็นมานานเเล้วค่ะที่บ้านรู้เกือบทุกคนเลยเพราะพฤติกรรมเรามันบ่งบอกค่ะก่อนหน้านั้นเรานอนน้อยนอนมากนอนหลับๆตื่นๆกินน้อย กินมาก นน.ขึ้น นน.ลด ขี้รำคาญเเปรปรวนไปหมดค่ะเหตุผลนี้เเม่เลยไม่อยากให้เราเรียนหมอค่ะเพราะมันเครียมันเหนื่อยเเม่เป็นห่วงเรานั่งร้องไห้ไม่หยุดเลยค่ะเเม่บอกว่าดูก็รู้นะว่าหนูเครียดเเม่เคารพในการตัดสินใจของหนูเคารพในสิ่งที่ชอบเเต่ไม่มีพ่อเเม่คนไหนที่อยากเห็นลูกเครียดหรอกพ่อเเม่อยากให้หนูทำใจสบายๆชิลๆไม่คิดมากสิ่นี่ความสุขของพ่อกับเเม่ เเม่เลยบอกว่าเดี๋ยวผ่านช่วนี้ไปก่อน(โควิด-19)แม่จะพาไปหาหมอให้ไวที่สุดนะไม่ต้องคิดมากทำใจสบายๆหางานอดิเรกทำที่เเบบันไม่ทำให้เราเครียดเช่นปลูกต้นไม่ วาดภาพ เลี้ยงเเคคตัสเเบบนี้ใช้ธรรมชาติบำบัดไปก่อน คืนนั้นเราร้องไห้หนักมากค่ะนอนไม่หลับเลยเราทำไมถึงเป็นเเบบนี้ไอโรคนี้ทำไมมาเกิดกับเรานะโรคขัดขวางอนาคตเราชัดๆเราเลหาอะไรดูค่ะจนเช้าเลยเราเลยไปรดน้ำต้นไม้ค่ะในระหว่างที่รดน้ำต้นไม่เราคิดอะไรได้เยอะเลยคิดว่าเราควรหายเศร้าได้เเล้วหาอะไรทำเยอะๆเราจะได้ไม่ว่างมานั่งเครียดเรารดน้ำต้นไม้เสร้จเลยไปล้าจานทำกับข้าวทำอะไรหลายอย่างเลยค่ะซึ่งโดยปกติเราจะอยู่เเต่ในห้องอ่านหนังสือเขียนนั่นนี่เครียดตลอดเเต่วันนั้นเราออกมาดูทีวีกับครอบครัวได้นั่งกินข้าวสนทนากันค่ะเเต่อากรก็พอทุเลาเเค่นั้นเเหละตกดึกมาเราก็ยังคงนอนไม่ค่อยหลับเหมือนเดิม คิดมากเหมือนเดิ นอนร้องไห้เเทบทุกคืนคิดเเต่เรื่องเดิมๆค่ะเมมื่อนวานเราเลยถามเเม่ว่าเเม่..ถ้าหนูหายทันล่ะ เเม่จะให้หนูเรียมั้ย เเม่คิดซักพักเเล้วบอกว่าได้มากสุดเเค่พยายาบาลเราเเอบเฟลนิดๆเเต่เอาวะมันก็ได้ทำงานในรพ.เหมือนกันนี่นา(ส่วนตัวเราอยากทำงานในรพ.มากๆค่ะเเฮะๆ)เราเลยได้เเรงผลักดันอีกครั้งค่ะทำอะไรก็ได้ให้หายเป็นโรคนี้ไวๆเเล้วจะได้เรียนในสิ่งที่เราอยากเรียนถึงเเม้เเม่จะไม่ให้เรียนก็ตามเราเเอบคิดไว้นะคะว่าถ้าถึงตอนนั้นเเม่อาจจะเปลี่ยนใจให้เรียนก็ได้ ทุกวันนี้เราก็ดีขึ้นกว่าเดิมค่ะนิดๆเเหะๆ เเต่ก็ถือว่าโอเคกว่าเเต่ก่อนค่ะเราจะพยายามอยู่กับมันให้ได้ค่ะ สุดท้ายนี้ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะหรือไม่มีคนเข้ามาไม่เป็นไร55555เเต่เรารู้สึกว่าเราได้ระบายไปเเล้วเสี้ยวนึงได้เล่าชีวิตที่หม่นๆให้คนอื่นได้อ่านมันก็โอเคอยู่นะเนี้ย