คือหนูนะคะเป็นเด็กม.ต้นค่ะ ตลอดชีวิตที่ผ่านมาจนถึงม.1 เจอแต่ความสุขไม่ค่อยเจอกับความทุกข์ พอขึ้นม.2มา อะไรหลายๆอย่างเริ่มเปลี่ยน ด้วยความที่หนูทันคนขึ้น ทันโลก มันก็จะเกิดการขัดแย้งกับครอบครัว ม.2เทอม1เริ่มมีเรื่องจุกจิก เรารำคาญมาก เป็นคนอารมณ์ร้อนด้วย พอม.2เทอม2 มันมีปัญหาหลายๆอย่างเข้ามาพร้อมกันค่ะ อย่างครอบครัวทะเลาะกันบ่อย พ่อติดเหล่ามากช่วงนั้น ก็ทะเลาะกับแม่ เราก็ชอบทะเลาะกับพ่อกับแม่เรื่องเล็ก เพราะด้วยอารมณ์ตัวเอง แต่ทุกครั้ง เราผิดเราจะรับฟัง แล้วพูดในส่วนที่เรารู้ แต่ทุกครั้งที่เราถูก เราจะไม่ยอม เพราะเราถูกคือถูกถ้าไม่รับฟังกัน งั้นเราก็ไม่ต้องรับฟังใคร เพราะที่ผ่านมาเราก็รับฟังพ่อแม่ที่สั่งสอนเรามาเหมือนกัน ทำไมไม่ฟังเหตุผลที่เราทำแบบนั้นบ้าง อย่างเรื่อง เราเถียงกันกับพี่ ทั้งที่พี่เป็นคนผิด แต่กลับเป็นเราที่โดนทั้งพ่อ ทั้งแม่ ทั้งพี่ พูดเหมือนเราผิด เราก็พยายามเถียงพยายามอธิบาย วันนั้นทนไม่ไหว เราทะเลาะกับแม่หนักมาก เราตะคอกแม่ ตะโกนเถียงทั้งทีไม่เคยทำมาก่อน วันนั้นคือสุดเปลี่ยนทุกอย่างเลย แม้กระทั่งความรู้สึกเรา ครอบครัว นิสัยเรา ปกติเราเป็นคนร่าเริง ทะเลาะกับแม่ไม่ถึง3วันก็หาย คืนดีกัน แต่คราวนี้ เป็นอาทิตย์กว่าเลย เราไม่กินข้าว เราเอาเงินที่แม่ให้เป็นอาทิตย์ไปซื้อข้าวเที่ยงกิน ไม่งั้นก็ขนม ไม่ลงไปกินข้าวที่บ้านเลยสักวัน ไม่มองหน้าพ่อหน้าแม่ ไม่มองใครทั้งนั้น เราใช้เวลากับตัวเอง กับมือถือ เราไม่คุยเลย นอกจากแฝดเรา ตื่นขึ้นมาเรารีบอาบน้ำรีบเเต่งตัว วันแรกเราไม่เอาเงินกับแม่ แม่ก็เรียกมาเอา เราไม่เอา เอาเงินตัวเอง เลยกลายเป็นว่าวันต่อมา แม่จะเอาเงินวางไว้ให้แทน ไม่คุย ไม่เรียกเรา เราหลบหน้าพ่อกับแม่ มาถึงก็เข้าห้องถึงเวลาก็อาบน้ำ เราทำเป็นอาทิตย์ พอเสาร์อาทิตย์ แม่เรียกเราลงไปคุย ถามว่าทำไมเราถึงเป็นแบบนี้ เราเลยตอบไปว่า ถ้าไม่รับฟังกัน ไม่เช้าใจ ไม่ให้เราพูดเหตุผลของเราบ้าง งั้นก็แค่คนขออาศัยแล้วกัน เราเลยขึ้นมาห้อง ทุกครั้งที่แม่เรียกไปคุยหรือทะเลาะกัน ไม่ว่าจะพ่อหรือแม่ เราจะรักษาน้ำใจเราจะถนอมคำพูดตลอด ครั้งนี้เราพูดความในใจไป แต่ไม่หมด ผ่านมาหลายวัน เเม่ก็เริ่มคุยกับเรา เราเลยคุยด้วย แต่ความรู้เรายังเหมือนเดิม มันเหมือนกับว่ายังเศร้ายังไม่ให้อภัยแม่ วันนั้นกินข้าวกัน2คน ก็คุยกันนั่นนี้เราก็บอกว่าเออเนี่ย แฝดเรามันอยากทำงานออนไลน์ใช้หนี้ให้แม่นะ แล้วก็อยากจะซื้อบ้านใหม่ มันคือความฝันลูกอะอืม เราเลยพูดต่อไปว่า ส่วนหนูคงไม่ได้อยู่ถึงวันนั้นนะ แม่ก็เลยถาม เราเลยตอบว่าเราตัดสินใจเเล้ว ว่าจะออกจากบ้านนี้ไป ถ้ามันมีทางไป เราจะไม่กลับมาเหยียบที่นี่อีก เราจะไม่มาให้เห็นหน้า พอเราโตขึ้นเราได้ทำงาน จะติดต่อส่งเงินให้เอง แม่ก็ถามว่าไม่รักแม่หรอ เราเลยตอบว่า ไม่ ทั้งที่ใจเราก็รัก เรารู้ว่ามันทำร้ายความรู้สึกแม่แหละ แต่ที่ผ่านมาอยากให้แม่รู้ว่า แม่ใส่อารมณ์นิดหน่อยมากเกินไป ถ้าแม่ไม่ใส่มันหนูก็ไม่ใส่มัน แม่คิดว่าแม่ถูกเสมอ ไม่รับฟังเหตูผลของหนู มีเเต่คิดว่าเถียง เวลาทะเลาะกับพี่ก็หาว่าเราเป็นเด็กไม่ดี ในเมื่อมันไม่มีความสุข จะมีครอบครัวไว้ทำไม เพราะครอบครัว มันไม่ได้เป็นเซฟโซนของเราตั้งเเต่วันแรกที่แม่ไม่รับฟังเเล้ว นี่ยังไม่ปิดเทอม พอปิดเทอมมาเรากลายเป็นคนหงุดหงิด อ่อนไหว โกรธง่าย ร้องไห้ง่าย คิดมาก ช่วง2อาทิตย์ที่ผ่านมา มันมีเรื่องจุกจิก เรารำคาญ เรารู้สึกอยากตายๆ หายๆไป ตอนเเรกเราก็แค่คิดว่ามันเป็นแค่อารมณ์เครียด พอนานเข้า เราเริ่มคิดว่าเราแปลกไป เพราะเราควรเลิกซึมได้แล้ว แต่เปล่าเลย เรายังซึมตลอดเวลา เราทะเลาะกับแม่กับพี่ ช่วงอาทิตย์แรกเราก็หงุดหงิดมากเลย เราอารมณ์ร้อนเหวี่ยง เรารู้สึกอยากหายไปจากครอบครัวนี้ อยากตาย พอเข้าอาทิตย์2เราเริ่มเครียดหนักขึ้น เราเริ่มมีการคิดฆ่าตัวตายแบบหาวิธีจริงๆ คิดไว้ในหัวเเต่ไม่กล้า แต่3วันมานี้ เราเริ่มทำร้ายตัวเอง แต่ก่อนเราก็ทำ แต่มันตอนเด็กก็เลิกทำไป แต่เราทำช่วงระหว่าง1-3ทุ่ม เพราะมันเป็นตอนที่ครอบครัวจะรวมตัวกัน มีอะไรนิดหน่อยเราจะคิดเราจะเครียด วันแรกของการทำร้ายตัวเอง เราเล็บจิกแขนตัวเอง เห็นไม้ปรรทัดเหล็ก เราก็เอามาขูด วัน2มา เราก็จิกตัวเองอีก แค่จิก แล้วพอจิกเราเริ่มอาการดีขึ้น เราเริ่มสงสัยเลยไปค้นเว็บตรวจโรคซึมเศร้าออนไลน์9คิว เราทำ5เว็บ ผลออกมา คะเเนนระหว่าง22-23 คือระดับรุนแรง เราไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่ วันที่3วันนี้แหละ เรานั่งเล่นอยู่ แล้วพ่อก็นั่นนี่กับเรา เราเกิดหงุดหงิดได้ไม่นานเราไม่พูดไม่จา เราเริ่มจะร้องไห้ เราเข้าไปในห้องน้ำ เราร้องไห้ เราใช้เล็บจิกตัวเองจนเป็นรอยเล็บแดง เรายีผมใช้เล็บจิกหนังหัว เราร้องไห้ฟูมฟายแบบกลั้นๆไม่ให้ใครรู้ สักพักเราเริ่มคุมได้เลยรีบอาบน้ำ พอจะอาบเสร็จนึกถึงเรื่องถ้าเราไม่อยู่ทุกอย่างจะดีขึ้น เราเริ่มฟูมฟายอีกครั้ง นานเลย พอคุมได้รีบเข้าห้อง แล้วก็คิดอีกเราก็เอาเล็บจิกตัวเองอีก เราร้องไห้ฟูมฟายไม่หยุด เราลองเอาผ้าเช็ดตัวมามัดคอแล้วดึงไขว่ มันมีความรู้สึกว่ามีความสุขมากเลยแหละตอนรู้สึกว่าเลือดขึ้นหน้า แล้วรู้สึกปวดหนึบๆตามหัวเเล้วก็ใบหน้า เราทำได้ไม่นานก็พอ เเล้วก็พยายามคุมสติตัวเองไม่ให้ฟูมฟายไปกว่านี้ พอหลังจากเหตุการณ์นี้เราก็เงียบใช้เล็บจิดตัวเองไว้ จนถึง4ทุ่ม-5ทุ่มเราก็กลับมาเป็นปกติ แต่ก็ยังมฝรู้สึกว่าซึมๆข้างในใจลึกๆ เราร้องไห้ฟูมฟายแลบไม่มีสาเหตุ แล้วก็กลับมาเป็นปกติ เราสงสัยว่าเราแค่เครียดใช่ไหม หรือเป็นโรคเครียกหรืออะไรไปแล้ว ช่วยบอกทีนะคะ ให้คำแนะนำทีค่ะ ถ้าเป็นหนูจะรีบไปปรึกษาหมอ โดยส่วนตัวเเล้ว แม่ก็เป็นโรคซึมเศร้าค่ะ ตอนนี้แม่ยังเป็นอยู่ แต่ไม่เคยเเสดงอาการค่ะ แม่จะมีอาการฟูมฟายเฉพาะตอนแม่ทุกข์ใจมากๆค่ะ ช่วยแนะนำหนูทีนะคะ อยากหายจากการเป็นแบบนี้ค่ะ