สวัสดีค่ะคือบอกก่อนเลยว่าเราเป็นคนที่ไม่เที่ยวเลยค่ะอยู่เเต่บ้านถ้าจะออกบ้านอย่างมากก็แค่ไปซื้อของคือเมื่อก่อนเราก็อยู่กับครอบครัวเรานี่แหละค่ะพ่อแม่เราท่านก็เป้นคนที่ชอบใช้คำพุดหยาบคายแต่พ่อเราไม่เคยใช้กับเราแต่แม่เรานี่ประจำเลยค่ะแต่ก็ไม่ได้มากเราเคยคุยเรื่องนี่กับท่านทั้ง2คนแล้วเราก็รู้สึกว่าท่านก็เริ่มใช้คำพูดหยาบคายกับเราน้อยลงแต่เหตุการณ์ทุกอย่างมันก็กลับมาเป้นแบบเดิมจนกระทั่งยายเราเข้ามาอยู่บ้านกับเรา ขอเล่าเรื่องว่ายายมาอยุ่ได้ยังไงก่อนเนาะ
จริงๆบ้านที่เราอยู่ตอนนี้เป็นบ้านของยายกับตาค่ะแต่ก่อนหน้านั้นยายกับตาไปนอนที่นาเพราะท่านทำสวน(เราเป็นเหมือนผู้อาศัยเท่านั้น) ต่อมาเรื่องราวไม่คาดฝันก็เกินขึ้นตาเราเสียค่ะ ไม่ได้ตั้งตัวเลยจริงๆ หลังจากงานของตาเสร็จยายก็ได้เข้ามาอยู่ตอนแรกเราก็เข้าใจตามประสาคนแก่ท่านก็บ่นๆเป็นธรรมดาเราก็พอทนๆมาแต่น้าเรา(ก็คือลูกของยายเรา) น้าเอาลูกที่อายุราวไป.2แต่น้องดูโตเกินไปและเป็นเด็กที่ถ้าผู้ใหญ่พูดเล่นพูดหยอกด้วยน้องจะล้ำเส้นทันที (พ่อเราเคยโดนน้องตบหัวด้วยค่ะ) เวลาน้องอยู่กับยายน้องก็จะดูเป็นเด็กเชื่อฟังผู้ใหญ่ (แต่น้องก็ดูขยันนะ ผู้ใหญ่ใช้ไปไหนก็ไป) พูดครับๆแต่มาพูดกับเราว่า บางครั้งแทนสรรพนามว่า มึ*เลยก็มีค่ะ และด้วยแบบนั้นน้องจึงกายเป็นเด็กรักของยายเรา เราตอนนี้ก็เป็นคนที่ค่อนข้างตื่นสายนิดนึงค่ะเพราะเรา ม.6แล้วช่วง2-3 เดือนที่ผ่านมาเราก็อ่านหนังสือเตรียมสอบมาโดยตลอดมันก็อยากจะชดเชยเวลาที่ใช้ไปบ้างแต่ยายเราท่านก็เริ่มใช้คำหยาบคายกับเราด้วยถ่อยคำที่ว่า พวกมึ*เนี่ยไม่รู้จักทำเหี้*อะไรเลย จานชามก็ไม่ล้างรอให้หนอน-หัวสมองมึ*รึไง ลูก อี (ชื่อแม่เรา) ไอ้ (ชื่อพ่อเรา)มันนิสัยเสียจริงๆ เดี๋ยวกูไล่หนีให้หมด ไม่มี ก*พวงมึ*จะเอาไรแด* (เราแบ่งหน้าที่กับน้องเราซึ่งเป้นน้องเราเเท้ๆไม่เกี่ยวกับลุกของน้านะคะ) คือจะล้างจานกันวันเว้นวันเพราะจานก็ไม่เยอะขนาดนั้น เรามีหน้าที่กวดเเละถูทุกวัน เราทำหน้าที่ของเราแบบนี้ทุกวันพอมาเจอคำพูดแบบนี้ทุกวันมันทำให้เราหมดกำลังใจค่ะ เรารู้สึกปวดหัวทุกครั้งที่ได้ยินคำด่าคำบ่นทุกวัน เราจะบ้าเเล้วค่ะทุกคน เราควรทำไงดี
ปล.เราก็ไม่ใช่เด็กขยันอะไรขนาดนั้นนะคะ(แฮร่) แต่เราทนไม่ได้จริงที่จะต้องได้ยินมลพิษทางเสียงทุกๆวันแบบนี้ค่ะ