เราอยู่ม.2 ย้อนช่วงม.1แรกๆเราเกเรมากแต่มีเพื่อนกลุ่มนึงอยู่ข้างเราตลอด เราสนิทกันมาก โอเครมากสบายใจที่สุดแล้ว
แต่พอเทอม2เราต้องย้ายห้องกับเพื่อนทุกคนทำให้ไม่สนิทกันอีกเลยก็มีคุยบางบางครั้ง เราไปสนิทกับเพื่อน3คน คือมันโอเครแต่ไม่มาก แต่แล้วก็ทะเลสะกันหนักมากจนทำให้ทุกอย่างเปลี่ยนไป เพราะพวกเจาไม่ชอบคนเกเรเราเลยปรับตัวขึ้นเพราะพวกเขาแต่ทุกคนมองข้ามและว่าหาว่าเราเฟคอีกด้วย เราไม่โอเครมากๆเลยห่างออกมา พอขึ้นม.2เราไปสนิทกับเพื่อนอีกกลุ่ม10คน แล้วสนิทกันมากขึ้น แต่หลังๆเรามีรู้อีกทีว่าพวกเขาด่าเราลับหลังหลายอย่าง ต่อหน้าอีกอย่างลับหลังอีกอย่าง หวังผลประโยชน์ของตัวเอง ข่มคนอื่นกดให้ต่ำเพื่อตัวเองจะได้เด่น เอาแต่จับผิดกันจนทะเลาะกันมากมาย มีช่วงนึงพวกเขามาขอยืมเงินเรา(บ่อยมาก)และเราให้ตลอด เพราะคิดว่าเพื่อนอ่ะให้ได้อยู่แล้ว แล้วพอตอนเราลำบากก็ไม่มีใครอยู่ข้างเราเลย พอเราไปทวงเพราะเราไม่มี พวกเขาก็ชักสีหน้าไม่คุยกับเราและนานมากกว่าจะคืน ตอนมีความสุขไมาเคยทักมา พอเจอเรื่องทีไรทักเราคนแรกตลอดมาขอคำปรึกษาบลาๆเราให้ไปเพราะเราเข้าใจและผ่านอะไรมาก็พอสมควร แล้วเวลาเรามีปัญหาเราเลือกจะเก็บไว้ แต่พอพวกเขารู้ก็มาพูดกับเราว่า"ทำไมไม่บอกพวกกูวะจะได้ช่วยกันแก้ปัญหาไง มาลอกพวกกูว่ามีไรให้บอกแล้วทำไมไม่บอกล้ะ" เราเลยเลือกเอาเรื่องที่เครียดน้อยสุดไปขอคำปรึกษา แล้วนี่คือสิ่งที่เราได้ คือ..ใช่พวกเขารับฟังแต่ก็ฟังผ่านๆ พูดแทรกบ้าง พอพูดจบก็เปลี่ยนเรื่องทั้งๆที่เรายังไม่ได้คำปรึกษาด้วยซ้ำอ่ะ มันรู้สึกเฟลมากๆๆอ่ะ พอปิดเทอมลองมาทบทวนตัวเองในช่วงเวลาที่ผ่านมา เราไม่โอเครมากๆเราเฟลเราท้อเราเหนื่อยเราไม่ต้องการเพื่อนแบบนี้แล้ว เราต้องการอยู่คนเดียวเพราะยิ่งเราไปแคร์เขาให้ความสำคัญเท่าไหร่เรายิ่งหมดค่าเรายิ่งไม่เหลืออะไรอ่ะ เราร้องไห้เพราะเพื่อนมามากแล้ว เราอยากใช้ชีวิตคนเดียวแบบไม่ต้องไปสนไปแคร์หรือให้คำปรึกษาใครอีกแล้ว พอแล้ว แต่เราก็กลัวว่าจะทำไม่ได้ กลัวการอยู่คนเดียว กลัวไม่เหลือใครอ่ะ กลัวไปหมด แต่เราเหนื่อยพอแล้วกับคำว่าเพื่อน เพราะเขาไม่เคยเห็นเราเป็นเพื่อนด้วยซ้ำอ่ะ อีกอย่างต่อให้สุดท้ายชีวิตเราจะพังหรือดียังไงอ่ะมันก็ชีวิตเราไม่มีใครมารับผิดชอบหรือมาอยู่กับเราตลอดหรอกมีแค่ตัวเราเองนั้นแหละ อยากใช้ชีวิตแบบไม่วุ่นวายอ่ะเหนื่อยเกินกว่าจะทนไหวแล้วแบบนี้...