สวัสดีค่ะ
ที่มาตั้งกระทู้นี้เพราะรู้สึกไม่สบายใจมากๆเกี่ยวกับเรื่องเพื่อนเรื่องการมีสังคมแบบคนทั่วๆไป
ต้องบอกก่อนว่าตอนนี้เรียนมัธยมอยู่ค่ะกำลังจะขึ้นม.6 ทั้งชีวิตไม่มีกลุ่มเพื่อนที่สนิทมากๆเลยค่ะ สนิทแค่2-3คนเป็นอย่างต่ำ แต่ไม่ได้เรียกว่าสนิทมาถึงขั้นไปไหนมาไหนด้วยกันพูดกันทุกเรื่อง เพราะด้วยตั้งแต่เด็กแม่มักจะให้เราอยู่กับบ้านไม่เที่ยว พอมัธยมต้นพอออกไปไหนกับเพื่อนบ้างแต่ไม่บ่อย และมีแฟนคนแรกเลยอยู่กับแฟนย่อยกว่าอยู่กับเพื่อนแล้วยิ่งคบห้องเดียวกันเลยต้องอยู่ด้วยกันตลอด
ช่วงปัญหาของเราคือตอนมัธยมปลายค่ะ เราเลิกกับแฟนเก่าแล้ว ขึ้นม.ปลายคิดว่าจะมีกลุ่มเพื่อนสนิทเหมือนคนอื่น แต่ก็ไม่ค่ะ เราได้เพื่อนใหม่เพราะเข้าสายนี้มาคนเดียว อยู่กันกลุ่มเล็ก เริ่มจะสนิทหน่อยแล้วเราก็ไปมีแฟนเป็นเพื่อนห้องเดียวกันอีกค่ะ5555 คบนานเข้าเราก็ยิ่งห่างจากเพื่อน ไม่ได้ไปกินข้าวด้วยเพราะเราต้องแบ่งเวลาให้แฟน(แฟนเราเป็นคนขี้น้อยใจมากค่ะ และเพราะเพื่อนเขาก็อยู่คนละห้องเลยอยู่คนเดียว)
ตอนนี้เรามีกลุ่มใหญ่นะคะเป็นกลุ่มเต้นของรร.เลยรวมทุกม.ไว้ด้วยกัน ตอนแรกก็มีตัวตนในนั้น จนถึงตอนนี้อะค่ะ เราต้องหาเวลาให้แฟนเยอะมากเพราะเราต้องซ้อมเต้นบ่อย อย่างเวลานัดรวมแต่งหน้ามีงานไรงี้เราก็ต้องแต่งหน้าที่บ้านแฟนแล้วค่อยไปรวม มีกินเลี้ยงเล็กๆกันเราก็ต้องอยู่กับแฟน นัดกินหมูก็ต้องอยู่กับแฟน จนตอนนี้รู้สึกว่าทุกคนเริ่มห่าง จริงๆเราอาจคิดไปเองก็ได้ แต่เพราะเราไม่เคยโดนลากเข้ากลุ่มแชตเลย เวลามีเรื่องเมาส์เราไม่ค่อยได้อยู่ในนั้น ชวนกันไปไหนเราไม่ค่อยได้ไปและไม่ค่อยรับรู้ เราน้อยใจมากๆเลยค่ะ ตอนนี้ตัวคนเดียวจริงๆนะคะ ไม่มีเพื่อนที่ทักหาคุยกันได้ตลอด จะพูดคำว่าเพื่อนสนิทนี่ต้องคิดหน่อยอะว่าสนิทจริงๆรึป่าว เราห่างกับเพื่อนๆมากๆ จนเราคิดว่าเราไม่สำคัญเลยค่ะตอนนี้
**เลยอยากจะถามว่าทุกคนมีประสบการณ์แบบเรามั้ยคะ??? แล้วจัดการความรู้สึกยังไงไม่ให้น้อยใจแบบนี้
เราไม่อยากบอกเพื่อนหรือใครเลยค่ะ เพราะด้วยว่าเราไม่รู้ความรู้สึกคนอื่น เขาอาจจะเฉยๆกับเราเพราะด้วยเราติดพันปัญหาเรื่องแฟนอยู่ เราก็ไม่อยากไปตัดสินเขาน่ะค่ะ
จริงๆอยากปรึษาปัญหาเจาะลึกเรื่องแฟนด้วยค่ะแต่กลัวมันจะยาวเกินไปแล้วจะมีคนอ่านมั้ย แงงงงงงง
เรารู้สึกว่าไม่มีสังคมแบบเพื่อนเลย ใครเป็นบ้างคะ? แล้วควรทำยังไง?
ที่มาตั้งกระทู้นี้เพราะรู้สึกไม่สบายใจมากๆเกี่ยวกับเรื่องเพื่อนเรื่องการมีสังคมแบบคนทั่วๆไป
ต้องบอกก่อนว่าตอนนี้เรียนมัธยมอยู่ค่ะกำลังจะขึ้นม.6 ทั้งชีวิตไม่มีกลุ่มเพื่อนที่สนิทมากๆเลยค่ะ สนิทแค่2-3คนเป็นอย่างต่ำ แต่ไม่ได้เรียกว่าสนิทมาถึงขั้นไปไหนมาไหนด้วยกันพูดกันทุกเรื่อง เพราะด้วยตั้งแต่เด็กแม่มักจะให้เราอยู่กับบ้านไม่เที่ยว พอมัธยมต้นพอออกไปไหนกับเพื่อนบ้างแต่ไม่บ่อย และมีแฟนคนแรกเลยอยู่กับแฟนย่อยกว่าอยู่กับเพื่อนแล้วยิ่งคบห้องเดียวกันเลยต้องอยู่ด้วยกันตลอด
ช่วงปัญหาของเราคือตอนมัธยมปลายค่ะ เราเลิกกับแฟนเก่าแล้ว ขึ้นม.ปลายคิดว่าจะมีกลุ่มเพื่อนสนิทเหมือนคนอื่น แต่ก็ไม่ค่ะ เราได้เพื่อนใหม่เพราะเข้าสายนี้มาคนเดียว อยู่กันกลุ่มเล็ก เริ่มจะสนิทหน่อยแล้วเราก็ไปมีแฟนเป็นเพื่อนห้องเดียวกันอีกค่ะ5555 คบนานเข้าเราก็ยิ่งห่างจากเพื่อน ไม่ได้ไปกินข้าวด้วยเพราะเราต้องแบ่งเวลาให้แฟน(แฟนเราเป็นคนขี้น้อยใจมากค่ะ และเพราะเพื่อนเขาก็อยู่คนละห้องเลยอยู่คนเดียว)
ตอนนี้เรามีกลุ่มใหญ่นะคะเป็นกลุ่มเต้นของรร.เลยรวมทุกม.ไว้ด้วยกัน ตอนแรกก็มีตัวตนในนั้น จนถึงตอนนี้อะค่ะ เราต้องหาเวลาให้แฟนเยอะมากเพราะเราต้องซ้อมเต้นบ่อย อย่างเวลานัดรวมแต่งหน้ามีงานไรงี้เราก็ต้องแต่งหน้าที่บ้านแฟนแล้วค่อยไปรวม มีกินเลี้ยงเล็กๆกันเราก็ต้องอยู่กับแฟน นัดกินหมูก็ต้องอยู่กับแฟน จนตอนนี้รู้สึกว่าทุกคนเริ่มห่าง จริงๆเราอาจคิดไปเองก็ได้ แต่เพราะเราไม่เคยโดนลากเข้ากลุ่มแชตเลย เวลามีเรื่องเมาส์เราไม่ค่อยได้อยู่ในนั้น ชวนกันไปไหนเราไม่ค่อยได้ไปและไม่ค่อยรับรู้ เราน้อยใจมากๆเลยค่ะ ตอนนี้ตัวคนเดียวจริงๆนะคะ ไม่มีเพื่อนที่ทักหาคุยกันได้ตลอด จะพูดคำว่าเพื่อนสนิทนี่ต้องคิดหน่อยอะว่าสนิทจริงๆรึป่าว เราห่างกับเพื่อนๆมากๆ จนเราคิดว่าเราไม่สำคัญเลยค่ะตอนนี้
**เลยอยากจะถามว่าทุกคนมีประสบการณ์แบบเรามั้ยคะ??? แล้วจัดการความรู้สึกยังไงไม่ให้น้อยใจแบบนี้